شاہین بارانزئی

پنی آ شاعر ادیب شاہین بارانزئی نا اصل پن غوث بخش ءِ، اونا باوہ نا پن نور محمد، خوم بارانزئی مینگل، ضلع قلات اٹ ہندی ءِ۔

غوث بخش شاہین بارانزئی 19 جون 1974نا دے بلوچستان نا پنی آ علاقہ قلات اٹی ودی مس۔ او تینا دینی آ تعیم ءِ دوئی کننگ آن گڈ بلوچستان یونیورسٹی کوئٹہ غان ایم اے براہوئی کرے، و ہندن ایم اے اردو نا سند ءِ ہم دوئی کننگ اٹ سرسہب مس۔ دا وخت آ او پی ٹی وی کوئٹہ ٹی پروڈیوسر نا حیثیت اٹ کاریم کننگ اٹی ءِ۔ او تینا پن اتون شاہین نا تخلص ءِ گچین کرسا گدرینگوک آ سی سال آن براہوئی زبان و ادب نا پڑ آ تینا علم و فکر گچین آ لائخی اٹ براہوئی ادب نا شونداری و براہوئی شاعر ادیب آتا سرسہبی و ادب نا دنیا ءِ زیات زیبدار کننگ کن بے مٹ ءُ جوزہ اسے ٹی خواری کننگ ءِ۔

دا وخت اسکان اونا کیہی کتاب آک شینک مسنو، اوفتیٹی ”بلسم نا رنگ آک“، ”ٹہکارہ“، ”براہوئی ادب، رسم و رواج“، ”جیجا نا جھولی“، ”قلات میں براہوئی ادب“، ”کالبوت“، ”نیاڑی راج“، ”بے وسی نا زند“ اوار ءُ۔

شاہین بارانزئی نا نوشتہ کروک آ دا کتاب آک براہوئی زبان و ادب نا پڑ آ بے کچ ءُ دولت اسے آن کم افس۔ اونا نوشت اٹی روانی، ادبی شونداری نا دڑد، شاعر ادیب آتا شونداری، و راج انا بندغ آتا راہشونی، راجی ویل آتا ایسری، زبان و ادب دوستی، وطن دستی تون اوار ایلمداری و ادبی چاگڑد ءِ زیات زیبدار جوڑ کننگ نا جوزہ ہم خننگک۔ ہندا سوب آن شاہین بارانزئی نا نوشتہ کروک آ کتاب آک ادبی آ بندغ آتے دوست ءُ، و اوفک دافتے بھاز خوانرہ۔ اونا نوشتہ کروک آ نوشت آک براہوئی زبان و ادب اٹی زیات سوگوی نا اسہ بنداو اسے نا حیثیت ءِ ہم تخرہ۔ شاہین بارانزئی نا شخصیت اٹی سادہی، سچائی، ایلمداری، راج انا راہشونی نا دڑد، وطن دوستی، علمی و ادبی شونداری نا ہم گچین ءُ جوزہ خننگک۔ شاہین بارانزئی شعر و نظم آن بیدس نثر نگاری و تحقیق و تنقید نا پڑ آ ہرا بے مٹ آ کاریم تے سر تسنے، اونا دا کروک آ ادبی کاریمک سد ستا کڑزرہ۔

شاہین بارانزئی ہمو علمی و ادبی آ بندغ آتیان ءِ، ہرانا خیال و فکر سوچ انا دنگ بھاز کڑمب ءِ۔

اونا نوشت اٹی سچائی و راستی ءِ بیان کننگ شاعر ادیب آتا است اٹی ادبی شونداری نا جوزہ غاتا زیات پوسکن کننگ نا لائخی ہم ساڑی ارے۔

او بلوچستان نا ہر علاقہ دن کہ، کوئٹہ، مستونگ، نوشکے، خضدار، قلات، ہندن بلوچستان آن پیشن سندھ اٹی ہم براہوئی زبان و ادب کن اڈ تروک آ ادبی کچاری تیٹی ساڑی مرسا ادب نا بیرک ءِ سدائی چست کرسا بسنے۔ و براہوئی ادبی سفر اٹی تینا محنت و اخلاص، سچائی و قلم نا کمک اٹ براہوئی زبان و ادب ءِ شونداری نا ہرا گچین آ رنگ ءِ تننگ نا کوشست کرینے، اونا دا محنت آک سفت کڑزرہ۔ او تینا قلم نا زور اٹ نثر نگاری نا پڑ آ گچین ءُ خذمت سر تسنے۔ ہرافک کہ براہوئی زبان و ادب نا شونداری کن اسہ گچین ءُ نشان اس ہم اریر۔ انتئے کہ اسہ لائخ و سچا ءُ زیات خواری کروک ادیب قلم کار اس تینا زبان و ادب، رسم و دود آتا سدائی زندہ تخنگ کن خواری کننگ کیک۔

نن دعا کینہ کہ خدا تعالیٰ شاہین بارانزئی نا عمر اٹی برکت شاغے، او ہندا وڑ اٹ براہوئی زبان و ادب کن گچینی اٹ خواری کرسا کے۔