بالاد نا خواجہ، ہڑتوم آ خن تا خِزم

براہوئی و بلوچی نا شاعر‘ راج انا دڑد خور‘ کفایت کرار اینو ننے ٹی اف، ولے اونا فکر ہرا سیوت نا سبخ ایتک، نن تون گون ءِ۔ ننے دا ہروئی ءِ کہ ہرا راج اٹ کرار کون آ شاعر آک زند تیر کیرہ او راج ہرا کنڈ آ ہِننگ اٹی ءِ۔ ننا راج انا گرج آک انت ءُ۔ دا چسپان انگا‘ ترند انگا‘ نا تڑس آ وخت انا رفتار اٹ نن ہراڑے سلوک اُن۔ انت نن بھاز پدی ہنپننگ اُن؟ اگہ مستی ہنوئی ءِ‘ گام خلوئی ءِ‘ شونداری ءِ دوئی کروئی ءِ تو نن انت کین؟ ہرا فکر و پام ءِ دوٹی ہلین۔ ہُننگ نا ہیت دادے کہ ننے اینو کفایت کرار کون انگا بندغ آتا گرج ءِ؟ یا ہموفتا ہرافتا مسخت بیرہ زر کٹنگ ءِ‘ و دا راست ءِ کہ زر ضمیر ءِ سودا کننگ آن دوٹی بریک‘ یا سیاست ءِ نیلام کننگ آن مریک۔ نن منن یا منپن ننا راج اٹی زر‘ زرکاری‘ زرّ انا دوستی ہندن اوڑدہ و اوار کننگانے کہ دا ننا مچ آ راج انا رغ رغ اٹی گوہی کننگ ءِ۔ اینو ہراسٹ مہر انا‘ مسخت نا‘ جوزہ نا‘است خواہی نا ہیت ءِ کیک اودے آمخ پاننگک۔ ویل دادے کہ داڑے انفرادی وڑ اٹ غلط ءُ کاریم اس کروک آڑا تنقید کننگک، ولے اجتماعیت ءِ نسخان تروک آتے ہچ پاننگپک۔ ہیروئن کشوک ءِ تو غلط پاننگک ولے ہیروئن بہا کروک راج انا سفید پوش آ بندغ جوڑ مریک۔ ہندن انفرادی وڑ اٹ جوان ءُ کاریم اس کروک آءِ بھاز زیات سِفت کننگک‘ وخت اس کہ اجتماعیت کن سوچوک آ بندغ ءِ بے غرض کننگک۔ ننا راج انا اسہ ویل اس دا ہم ارے کہ ہرافتے آئیڈیل پاننگک‘ اوفتا رند آتیا کس اس ہِننگ نا خواہندار مفک‘ بیرہ لفاظی نا کچ اسکان غٹ تینے گچین گوندرہ۔ یا ہرافک گام اِرٹ اس دلیل، منطق و تینا جوان انگا عمل آتیٹ است آتیٹ جاگہ جوڑ کیرہ، تو بروک آ وارخواہی تون ہمو کل انا پورواری ءِ گندہ ئی و تینا دلیل و منطق آتیان چَپ گام گیج کرسا کیرہ۔ دا ہم اسہ سوج اسے کہ کفایت کرار انت خواہسکہ‘ اونا است خواہی تے ہرا کچ اسکان پورو کننگانے؟ اصل ہیت دادے کہ اگہ نن کفایت کرار ءِ سِفت کینہ تو اونا کروک آ کاریم تا پٹ و پول ءِ کرسا اوفتے مونی اتنگے۔ کفایت کرار کڑزک کہ اونا فکر و فن ءِ مونی اتنگے، و او ہرا سٹی و یکئی نا کلہو ءِ تینا شاعری ٹی ترسا کریکہ اودے پاش و پیدوار کننگے۔