کنا منشا

”مرضی“ عربی نا لوز اسے دانا معنہ ءِ منشا، پسند، مسخت، امنائی و پسندیدگی، اینو اگہ نن تینا راج آ اسہ وار اس ہُرن، گڑا دا ہیت دے آنبار مون آ بریک کہ اینو نا انسان بھاز کم ایلو نا ہیت ءِ خف تورک، ہندا سوب آن ننا راج اٹ نن اسٹ ایلو آن تینے مُر خننہ۔ داڑے دا سوج ودی مریک کہ آیا ہر بندغ تینا منشا اٹ ودی مسنے یا قدرت اودے تینٹ نرینہ یا نیاڑی اس ودی کرینے۔ داوڑ مروسس گُڑا ہر انسان تینا فرمائش و منشا نا رداٹ ودی مسکہ و کس داڑے، کور، منڈ، غریب، بدشکل، گنوک، سادہ ہم ودی متوکہ ہندا ہیت آتے ای تین تون کرسا ئسٹہ ہندا وخت آ کنا ماس آ مہردل خان، دلاور خان، شابیگ و شہداد اسک بسر۔ و کنے آ سلام بٹیر۔ و پاریر کہ ”خواجہ اینو تنیا تولوک اُس۔“ گڑا اوی اوفتے پاریٹ کہ ”ای راستی اٹ تنیا افٹ بلکن نُم ہندن کنے تنیا خننگ اٹی اُرے، اصل اٹ کن تون کنا خیال، جوزہ و مارشت آک اوار اریر۔ ای تو تینے ہچ تنیا مارشت و محسوس کپرہ۔ کنے کنا جوزہ و خیال آک اُست بڈی و طاقت ایترہ۔“ ہندا وخت آ مہر دل خان پارے ”خواجہ نی راست پاسہ بھاز کم بندغ دا دنیا ٹی دُن ئُ ہیت و گپ کیرہ کہ او تنیا مریر تینے تنیا مارشت کیرہ، دن ہچ پاپسہ کہ ای تنیا افٹ و کن تون کنا خیال آک، جوزہ غاک و مارشت آک اوار اریر۔ اگہ ہر بندغ تینے ہندا ڈول مارشت کے گڑا ای تو پاوہ کہ او ہچ فریشان مفک بلکن او مدام خوش مریک۔“ و ہیت آتے مونی درسا شاہ بیگ پارے کہ ”خواجہ ننے دا سما الوکہ کہ نی فکر و سوچنگ آتیٹی اختہ اُس نی دا پا کہ نی کہ تولوک ئسس گڑا ہرا فکر و سوچ آتے ٹی ہناسُس۔“ گڑا ای اودے ورندی ترسا پاریٹ کہ ”ای ہندا خیال آتے ٹی ہناسٹ کہ اینو پگہ ننا ایب و کیب اٹ دا ہیت و گپ ترندی اٹ رواج ہلکنے کہ ہر بندغ دا پاننگ ءِ کہ ای ہر گڑاس کیو او کنا منشا ءِ۔ و کس ءِ دا ہمت و جیرت اف کہ او کنے دا پائے کہ نی دُن کپہ بلکن ای آزات اُٹ ہر گڑا کیو کننگ کیوہ۔ اسُل کہ ای جوان کیو یا کہ خراب کیو۔ بس ای چاو و کنا کاریمک چار، نُم تینٹ پابو کہ دا ڈول امر مننگ کیک، گڑا دا دستور آک، دا راج آک، دا مذہب آک دا زبانک، دا دود و ربیدہ غاک، دا کشت و کشار آک، دا خلق آک، دا سڑک آک دا دیک و دا ننک، دا یخ، دا باسنی، دا ڈکال، دا ہتم، دا انسان و دا ساہدارک، دا جمر و دا تہوک، دا پیغمبر و دا زانتکار آک، دا فلسفی و عالم آک، دا قلم دا کتاب آک، دا توبے دا استارک، دا ریک و مَشک، دا سمندر و پِرک، دا ہنینی و خرینی، دا زیبائی و دا بد رنگی، دا دیٹک دا دیکی، دا جہاندم دا سویل، دا ڈغار دا آسمانک، دا خرسی، دا ڈڈیک انتئے ودی مسنو و ہر گڑا تینا رنگ و دروشم نا رداٹ کاہک یا سلک، نن و دے تینا وخت آ بریرہ و کارہ اگہ خورتی اٹ ہننگے ہر گڑا تینا وخت و پاس انا رداٹ تینا مزل کن سفر کرسا ءِ۔ بس انسان تینا وخت و پاس ءِ درست وڑ اٹ تیر کننگ اف، اگہ اینو دنیا اٹ ہننگے کہ ہر انسان و قوم اس سلامت سلیسنے او تینا روایت و دستور آتے گیرام کتنے بلکن اوفتے تورینے بیدس دستور آن اسہ راج و انسان اس سہب مند مفک، ہندا دستور و رواج آک دنیا نا انسان تے سہب مندی تننگ تون اوار اودے زندہ ہم تخانے، ہر بندغ یا قوم اس کہ تینا دستور و رواج آتے اِلانے و تینا سرخود و تینا منشا اٹ گڑاس کرینے او درپدر مننگ تون اوار نسخان ہم کنگنے، اگہ اسہ باوہ و لمہ اس تینا مار یا مسڑ ءِ کہ آزات اِلانے گڑا ہمو مار اوڑکن مار اس متنے و ہمو مسڑ ہم اوڑکن مسڑ اس ہم متنے، آزات خیالی انسان ءِ ساہدار آن ہم بدتر جوڑ کیک، دا اسہ سوچ انا ہیت اسے کہ انسان ءِ ملی و سوچ انتئے تننگانے، دا ہیت انا ورندی ہندادے کہ انسان غور و فکر و دنیا نا تہٹی تالان مروک انگا راز آتے چاہے و اوفتے مون آ اتے، اوفتےان نف و فائدہ ہرفے، مون مستی او سہب مندی دا اف کہ نن تینا دستور و روایت آتے اسہ کنڈ کین، ننا دستور و رسم و رواج آک اصل اٹ ننا زند، ننا سہب مندی، ننا خوشی، ننا شرف و ننا عزت اریر، اگہ ننا دستور و روایت آک سلرہ گڑا نن ہم سلنہ اگہ ننا دستور و رسم و رواج آک سلتوس ہندن چا کہ نن ہم سلتون، ہر بندغ یا ٹولی اس اینو کنا منشا نا توار ءِ خلیک راستی اٹ اوڑان اونا دستور و روایت آک پیشن مسنو، ای تو دا پاوہ کہ ہر انسان اٹ اونا دستور و روایت آک مسر او اسُل کنا منشا والا ہیت ءِ کپک، دنیا ٹی اگہ نن علمی انگا ادارہ غاتے خلق، خلق، شار، شار اٹ خننہ، و ہندا علمی و تعلیمی انگا ادارہ غاتے نن اسکول، مدرسہ، کالج، یونیورسٹی پانہ دا کل ادارہ غاک انسان نا جوانی کن جوڑ مسنو و کس اس کہ ہندا ادارہ غاتےا تینا چناتے دیک اونا مول و مراد ہندادے کہ کنا چُنا اسہ جوان ئُ بندغ اس جوڑ مرے، او تینا خاہوت راج و ملک انا خذمت ءِ کے۔ و دا ادارہ غاک ننا پوسکن انگا چین ءِ اودے اونا زند ءِ جوان ئُ وڑ و پیم اسے ٹی گدریفنگ ہیل ایترہ۔ و اوفتے دا پاپسہ کہ انت گڑاس کیرے اودے نم تینا منشا اٹ کبو بلکن اودے اونا جند انا دستور و روایت آتا رداٹ معلومداری ایترہ تاکہ او تینے پہہ مرے کہ ای دیر اُٹ کنا لمئی بولی، کنا راج، کنا ملک، کنا دود و ربیدہ، کنا دستور انت انت اریر، و کنا دستور کنے انت پاہک کہ ای تینا ہند و جا اٹ امر زند ءِ گدریفو و تینا بندغ آتتون امر پیش بریو و تینا گام تے تینا ڈغار نا زی آ امر تخو، تینا حیا و عزت نا امر رکھ ءِ کیو و تینا با غان ہیت ءِ امر کشو و تینا خیال، جوزہ و مارشت آتے امر تینا راج اٹ اتیو؟“ کنا دا ہیت آتے بننگ تون شہداد پارے کہ ”خواجہ نی راست پاننگ اُس، اگہ دا دستور و روایت آک مفروسر گڑا ننا دا انسان تا انت حالیت مروسس بلکن انسان ءِ ہندا دستور و روایت آک تورینو انتئے کہ ہندا روایت و دستور آک ننا شان و عزت پاننگرہ و انسان ءِ حیا دار و زیبدار ہندا کیرہ، بس ہیت دادے کہ دافتا توننگ ننے آ لازم و فرض ءِ و ننے دافتے ناز اتون اوار مون آ دروئی ءِ۔ و کنا منشا ءِ تینا مزغ آن کشن و تینا دستور و روایت آتتون مہر و مریبت تخن ہندا ٹی ننا سہب مندی ءِ۔