”کنے نصوہان نا توبہ ءِ “

داہیت ءِ نن بھاز وخت بنگونُن۔ بھاز وخت تینٹ ہم پارینن۔ ولے دا ہیت انا بارو اٹ بھاز کم بندغ ءِ سرپدی مرو کہ دا امر ءُ توبہ اسے، ہرادے ”نصوہان نا توبہ“ پارہ دا انت اسے آن داخس پنی ءِ؟

دانا بارو اٹ مولانا رومی تینا مثنوی ٹی لکھانے اونا نوشت نا رداٹ ”نصوح“ پنی ءُ اسہ نرینہ اس مسنے۔ ہرانا دروشم و توار زالبولی ڈول مسنے۔ اوپچ ہم زالبولی ءُ بیناکہ۔ ہراتم اُراغان پیشن مروسس تو نیاڑی تا وڑ تینے بوک ہم کریکہ۔ او بادشاہ نا ستماڑ اٹی جوڑ کروک آ نیاڑی تا شاہی حمام اٹی غسل تننگ، موشکنگ و مالش نا کاریم ءِ کریکہ۔ ہمو حمام اٹی ملک انا شہزادیک و ایلو شاہی خاہوت نا زالبول آک بے شولارہ۔

داکاریم کن اودے اونا ضمیر اسُل منتوکہ، او یکا دا رد اٹ تینے تہٹی ملامت کریکہ۔ و مدامی توبہ کریکہ کہ اینو آن پد دا کاریم ءِ کپرہ، ولے پدی پشیوان مسکہ، و تینے حمام آ رسیفیکہ، وا ہندا کاریم اٹی اختہ مسکہ۔ اودے خبر ئس کہ دا جوان ءُ کاریم اس اف کہ ای پین تے لغڑ خنو، اوفتے غسل ایتو۔ داہیت ءِ اُست آ تخسا ”نصوح“ اسہ دے درویش اسے آ ہنا۔

او درویش نا مون آ دو تفوک خواست کرے کہ ”حضور ای شوم اسے اُٹ کن کن خیر انا دعا اس کر۔“

او درویش خدا رسیدہ ءُ بزرگ اس ئس، دانا حالیت آن سما ئس تے، اسیکا چُپ کرے ہچ پاتو۔ نیک انگا بندغ آک کس ءِ بے پڑدہ کپسہ، او بشخندہ سے تون پارے ”ہن خدانے اُست آن توبہ کننگ نا توفیق ایتے۔“ ولی تا دعا زو اس قبول مریک۔ نصوح دا بزرگ نا دربار آن سدھا حمام آ ہنا اوڑے بادشاہ نا مسڑ بے شولنگ کن بسوسس۔ اوبے شولنگ ءِ بنا کرے۔ تو قدرت ءِ خدانا اونا لعل آن جوڑوک آ گُٹّی گم مس۔ دانگ اینگ پٹا تے گُٹّی نا درک متو۔ بیوس مرسا پڑو کرے چوکری تے پرمان کرے کہ گاٹ آتے پابو حمام نا غٹ درگہ غاتے بند کبو۔ داڑے کاریمی آ کل زالبول آتے پٹبو کنا گُٹّی ءِ کس دُزانے۔ دا بننگ تون ہڑز و بھیم آن نصوح ءِ لڑزہ اس ہرفے، مون تے پوشکن ہڑسینگا۔ او پہہ مس کہ اینو اگہ دافک کنے لغڑ کریر تو کنا تہہ انا اصلیت دافتا مون آ پاش مریک کہ ای نرینہ سے اُٹ۔ داڑے زالبولی لویس اٹی بریوہ ونیاڑی تا حمام اٹی اوفتے ہڑدے لغڑ خنوہ، غسل ایتوہ۔ مُوشکوہ، مالش کیوہ۔ دا راستکی نا پاشی آن پد لازم ءِ بادشاہ کنے ٹنگک۔ دا سوچنگ تون او بارن آ پن آنبار لڑزہ ٹی بس۔ داسہ خدا ءِ زاری منت اٹی تماکہ ”اے خدا جان کنے بچف ای بھاز بھلو گنہگار اسے اُٹ۔ اینو آن پد ای دن ءُ جک خلپرہ۔ ارمان کہ کنا لمہ کنے ودی کپروسس۔ کنے جنگل نا نہار و روبہ غاک پڈ ارّ کروسُر کنوسُر، ولے ای دا وڑ مفروسُٹ۔ اے خدائے پاک کنے آن انت خطاکاری وسیاہ کاری اس مس و ہنا۔ داسہ نی تینا بھلاشان ءِ نشان ایت۔ ای منوہ کہ ہروار ای توبہ کریٹ وپگہ کن تے توبہ ءِ پرغاٹ۔ اینو کنے رسوائی آن امان ایت۔ اینوآن پد دا حمام آ نت تخپرہ۔“

او ہندا آہ و زاری ٹی اختہ ئس کہ کوکار اس خف آ تے تما ”نصوح“ جک مہ تینا پچ آتے کش داسہ نا پَٹّنگ نا واری ءِ۔“

داتوار نا بننگ تون اونا مزغ کاریم ءِ الا او ٹیپ ڈغار اٹی لگا تسینگا

اونا داحالیت آ خداجان ءِ رحم بس اونا دعاءِ قبول کرے۔

ہنداڑتون پدآن اسہ چوکری اس توارکرے کہ شہزادی نا گُٹّی نا پَٹنگ ءِ بس کبو گُٹّی ءِ نن خنانُن دادے۔ دابننگ تون حمام اٹی ساڑی آ زالبول آک خوشی آن چرکاو کریر۔ اوفتا چرکاو آن نصوح سماکرے۔ کل نیاڑیک رم کرسا اونا گور آ بسر۔ اوڑان بشخنداری خواہسر کہ بشخس نن نے آ ناحق شک کرین گُٹی ہودی ٹی تماسس اودے داسہ خنان۔

اصل اٹی شہزادی ءِ ہروخت بے شولنگ، سلنگ وموشکنگ نا کاریم نصوح نا ئس۔ پین ہچ ءُ زالبول اس شہزادی آن داخس خڑک الو ہراخس کہ نصوح ئس۔ ہنداڑان دا نہادی آگٹی نا دُزی نا زیات شک نصوح آ ہناکہ۔ اوفک نصوح ءِ مہالو دا خاطر پٹتوس کہ اگہ جائی اوگُٹی ءِ دُزانے تو اودے وار اس رسینگے اوگُٹی ءِ جاگہ اس بٹے۔

داسہ کہ نیاڑیک اوڑان بشخنداری ہلنگ ئسر تو اواُست اٹ پارے بشخنداری کنے نمے آن ہلوئی ءِ کہ نم تون بھلو درو اس کرینٹ۔ ای نما گنہگار اُٹ۔ کنا دا بھلا گناہ نا کنے وخداجان ءِ سماءِ۔ کنا دن ءُ بھلو خراب ءُ گناہ سے کہ ابلیس ہم داخس گنہگار مفرو، اودے ہم داخس سوچپرو ہرا وڑ ای نم تون کرینٹ۔ ولے قربان خدا نا بھلا پن اکن اینو کنا کل عیب وسیاہ کاری تے ڈکسا کنے بدنامی آن رکھا، کنے بے پڑدہ کتو۔ ای گناہ تیٹ مین ہلکسُٹ۔ ولے اینو کنا توبہ ءِ قبول کرے۔ ای تینا پاک انگا پروردگار نااخہ درشکر ءِ کیو کم ءِ۔

داوڑ نصوح عزت وپڑدہ ٹی حمام آن سرہلک۔ بس تینا اُراغا وپین دے اس اسُل حمام آ ہنتو۔

شہزادی اونا اُراغا بندغ راہی کرے کہ نصوح بر بیدس نے آن کنے پین کس سلے، بے شولفے کنے اسُل وڑپک۔ نصوح ورندی تس کہ بی بی ءِ پابو ای بھاز ناجوڑ اُٹ۔ کنا نت ودوک کاریم کپسہ۔ اُست اٹ پارے خداکنے مرک آن امان تس ای ہمودے اُست آن توبہ کریٹ داسہ امر او توبہ ءِ پرغو۔ داسہ کنے کسفرہم نیاڑی تا حمام اٹی نت تخپرہ۔

داوڑنصوح اُست آن توبہ کرے و خدا اودے عزت و پڑدہ تس۔ اونا توبہ اسہ مثال اس جوڑ مس۔ اینو اسکان مخلوق پاہک کنے نصوہان نا توبہ ءِ۔

مولاناروم نا دا نصوح نا کِسہ ءِ نوشتہ کننگ نا مسخت دادے کہ ہرکس اُست آن سچائی ٹی توبہ کے تو خداجان اودے ذلت وبدنامی آن بچفک اودے وارخواہی ایتک۔

ہفتئی تلار

20-27 June 2020

تاک، 24

پنہ : 07