شوان نا تغ۔۔۔۔۔۔۔۔ (خلقی کِسہ

ئس اسہ شوان اس، دا شوان خوافیکہ اسہ کُر اس، زوبہی۔ اسہ شام خاچا تغ اٹی خنا، تُوبے ارا ٹکر مس، اسہ ٹکر تے خوازدار نا دا زان آ شیف مس، ایلو ٹکر تے خوازدار نا ایلو زان آ شیف مس۔ تغ آن سما کرے، تغ اسے گچین ءُ، خوازدار ءِ پاوہ تغ ءِ کن تون واپار کرے تو زَوبہ اونا مرے تغ کنا مرے۔ اگہ کتو تغ اونا ءِ، دا است اٹی تینا فیصلہ ءِ کرے، سہب انا بش مس، خوازدار بس کر ءِ ہرا، شوان پارے ”خوازدار استو تغ اس خنانٹ، تغ اٹی تُوبے ارا کپ مس۔ اسہ کپ تے خوازدار نا اسہ زان آ بس شیف مس، ایلو کپ تے خوازدار نا ایلو زان آ شیف مس۔ اگہ دا تغ ءِ کن تون واپار کیسہ، خوڑدہ و زوبہ نا مرے۔ دا تغ کنامرے۔“ خوازدار ٹک خلک تغ دےچا امر ءُ سے، کنا خوڑدہ غاک کنا زوبہ کَن کِن زبر ءُ۔ شوان نا تغ مرے۔ پارے ”بَچُو! تغ ءِ تسٹ نے تغ نا مرے سال ءِ خواف پورو کر نی چاس نا تغ چاہے۔ ای چاو کنا خوڑدہ غاک چار۔“ پارے ”بس سہی ءِ۔“ مد و وخت پورو مس، شوان پارے ”خوازدار! داسہ نا کنا اللہ مدت۔“

شوان بش مس تینا لوڈی ءِ چنڈا لخ آ تخا۔ ہنسا ہنسا بس اسہ پین بادشاہی سے ٹی سرمس۔

الّے دادے ہل/ ہن بادشاہ نا مسٹر، و وزیر نا مار نا کِسہ ءِ۔ اوفک تین تون سلاہ کرینو۔ بی بی پاریسس وزیر نا مار ءِ۔ ”مہاری اس ہلیس اسہ نن اٹی سال انا پند ءِ خلے۔ مہاری ءِ جوڑ کیس زیبا کیس بنگلہ نا کیرغ آن سلفس کن کن انتظار کیس، ای اےکان سفر کن تینا خیسن پیہُن توشہ گڑا ہلوٹ اتوٹ۔ نی اوفتے مہاری نا خڑتیر اٹی شاغس، بنگلہ غان ای موشیف مروٹ۔ گڑا کش کینہ کانہ اسہ نن اٹی سال انا پند ءِ خلینہ۔ بادشاہ بادشاہ تون، وزیر وزیر تون، نن کانہ۔“

 الّے اودے کُری آ ہمیکان رسیفے شام آ۔ سبحان اللہ مہاری اس عجب ءُ جوڑ کروک ءِ۔ اسہ ورنا اس خاچانے سرہ ءِ تینا مہاری نا نت آ تخانے تنگان ءِ۔ کُری آ ہنداڑے دن کرے، بنگلہ نازی آن گڑاک بننگ اٹی ءُ۔ خیسن پیہن انت اس کہ بادشاہ نا مسڑ راہی کرے، دا ہلک مہاری نا خڑتیر نا کنڈ آتے جاگہ تس پر کرے۔ گودی ہمےکان دڑنگا، بس کُری آ وزیر نا مار انا سرہ ءِ شیف ڈغار آ تخا، بی بی سر مس۔ خسا تینے بج انا کوچ اٹی شوان لگا مون نا کوچ اٹی سوار مس۔ چکا مہاری ءِ، وزیر نا مار سلیس وزیر تون۔

پیش تمار داکان خلسا پرغسا

کنج آنبار تاب کرسا

لخ تے ہنج نا۔ مخ تے منگی نا

ای ئسُٹہ نی ئسس

اوتم آ رزا ئس

نماز تا کزا ئس

گودی بے دیر ءِ شولا

پارے کتغ آتا بلہ تما

دا اونا وزا ئس

دُو بٹین کرین جوانی اس

خسی آنبار دیر مس ہنا

مون تہ مَون گج کرے

کین دیر تون جوانی

الخو الخو۔ پیچو پیچو۔

سین سلامت

نیزہ نابود

قندھار گل بہار

کیت انا الار

نن نم کل کین

کنین اوار

اڑنگ بڑنگ

شام انا سوارمہ

سہب انا دڑنگ

کسہ مرو مونی جوان مزہ کرو

کسر اٹ بسر، بسر، گودی توار کرے۔ ”دا باوہ نا ہلی تا جاگہ ءِ۔“ شوان ہیت کپک۔ مونی بسر خنار بھلو جنگل اس کاشمک ءُ جل ءِ، گودی پارے ”دا باوہ نا گارم تا جاگہ ءِ۔“ شوان ہیت کپک۔ بسر بھلو میدان اس خنار، بی بی پارے ”دا باوہ نا کر انا جاگہ ءِ۔“ ہنداڑے خلک شیڈار اس۔ ہنداڑے چاہس تے دا وزیر نا مار اف شوان اسے۔ کشا کنے وطن آن۔ ہنار سہب انا پین بادشاہی سے ٹی۔ بادشاہ ءِ وزیر ءِ وکیل ءِ۔ دا ہنداڑے تین کن خلکر جگی اس۔ بی بی داڑان ناراض ءِ، مجبور ءِ کشا تے وطن آن۔ بی بی ہنداڑے تولوک ءِ، دا کاہک دے آ چکر خلیک۔ شام انا بریک۔

ہنا بادشاہ غا سلام والیک۔ والیک سلام۔ پارے ”فلانی بادشاہ نا مار اُٹ، تینا چنا تے نما سیل آ نما چکر آ ایسنٹ۔ نما انت وڑ ءُ چاگڑد اسے۔“ خواہفے بادشاہ تس تا اسہ وتاخ اس۔ ہموڑے رہینگرہ۔ بی بی مون ملپک۔ اسہ دے ارا دے مس گودی پارے ”شوان نا مار! حق آتے کنا ہرفیس۔ داسہ نا قسمت اٹی نوشتہ اُٹ۔ ہن ملّا اس اتہ، نکاح کر کنے۔ مونی کاو، بچپرہ، پدی کاو بچپرہ۔“ دا ہنا ملّا اس ایس نکاح کرے تے۔

اسہ دے وزیر وکیل پیش تمار چکر اسے آ خنار مائی ءِ، سبحان اللہ، داڑتون عجب ءُ شہزادی اسے۔ دن ءُ ننا وا بادشاہ نا زئیفہ غاک زیبا افس۔ بسر بادشاہ ءِ پاریر۔ ”بادشاہ سلامت! دا دانا اسل زئیفہ اف۔ دا شوان اسے۔ دادے دزانے۔ دانا دُن ءُ شکل اس اف۔ زئیفہ تے پا کہ شہزادی سے۔ ننے شڑت ارے۔“ بادشاہ پارے ”امر نم چارے تے۔“ پاریر تے ”نی اودے خواہف، اوڑکن ارغ کر۔ دعوت کر، سُو کر، برنج کر، ساگ ڈوڈی کر۔ شوان اس مس، کل آن ےار دب ایتک۔ اگہ بادشاہ اس مس، منہ باخو خلیک بس کیک۔“ بادشاہ پارے ”سہی ءِ۔“ شوان ءِ پارے ”اینو ارغ نا کنتون ءِ۔ ای نے کن دعوت کرینٹ۔“ شوان پارے ”سہی ءِ۔“ بس داڑے بی بی ءِ پارے۔ بی بی پارے، ”شوان نا مار! آزمائفرہ نے، نا زی آ وزیر وکیل شڑت خلکنو۔ داکان ہناس دا دا گڑا تے بین۔“ او جوان و گچین ءُ چوٹ وزیر نا مار اکن ہرفیسس، ہمو چوٹ آتے و جوان ءُ پچ بیرفے تے۔ پارے تے ”شوان نا مار! داکان کاس مدان مدان آ، ہرس رم اٹ ہنپیس۔ ایڑے سلام بٹس، کرار آ ہیت کیس۔ منہ باخو خلیس سُو برنج آتےان کنیس، بس کیس۔ دب ایتوس ساگ ءِ، دب ایتوس شڑدی ءِ۔ دن کریس گڑا نی ہم مخوئی مروس۔مخلوق ءِ شڑت آک ءُ۔ مخلوق ءِ سیل ءِ، ہرس خیال اٹ کاس۔“چڑی اس تس دوٹی تے خدا غا سفارا تے۔ شوان بس پارے ”سلام والیک، والیک سلام۔ بیا مس بخیر مس۔ کل مخلوق بسنے، سیل آ، کل مخرہ مسخرہ کیرہ۔ دا اسہ اسہ ہیت کیک، پین ہیت کپک۔ بسر ارغ آک تام آک بادشاہی آ خوراک آک۔ سوبرنج کباب شباب آک بسر ساگ ڈوڈی ایلو خلکن آ تام آک بسر۔ دا تام آتیان منہ باخو خلک۔ خلکن آ تام آتے ٹی دو خلتو۔ پارے ”بادشاہ سلامت کنے اجازت ءِ۔“ بش مس خدا حافظ کرے۔ بادشاہ وزیر وکیل ءِ پارے ”اڑے بے کمال آک دانا بننگ ءِ تولنگ ءِ ہیت آتے خنارے۔ کُننگ ءِ خنارے، بادشاہ اسے، نم امر پارے بادشاہ اس اف، داشوان اسے؟“ وزیر وکیل پاریر ”دادے نن مونی ہم ہرون، دا شوان اسے۔“ بادشاہ پارے نم امر داسہ ہررے تے۔ دا اونا شوانی ہنداڑا چاہنگو۔“

پاریر ”بادشاہ داسہ اوڑکن ارغ کر۔ اسہ خوڑدہ اس زیبا جوڑ کر پھل لاڑو گُنگرو خوار شا تے۔ چوکری اتے درگہ غان ےلہ کے تے، اوکا نے آ بریک، اوکا ایڑا، ہشتہ ہشتہ کرسا سر مریک۔ شوان اگہ شوان اس مس ہندن ہلو خوڑدہ ءِ بک اس ہلو، تینے بددعا ایتو۔ ای خیرات مسُٹ۔ اگہ بادشاہ اس مس، خوڑدہ نا چکار ءِ کپک۔“ سپاہیک ہنار پاریر تے۔ ”انیو دعوت ءِ بریس۔“ بی بی پارے تے ”شوان نا مار! دا آزمائفرہ نے، دعوت اس مس ہمون کُنیس۔ دا خوڑدہ اس جوڑ کرور۔ پھل لاڑو کرور نی ہمے شوان اُس، مَر خوافوک آ۔ خوڑدہ ءِ خمب کروس خمب اٹی تخوس بک ہلوس۔ تینے بددعا تروس۔ گڑا مون نا مَون مرو۔ خوڑدہ ہرا وخت آ بس ہلیس چغل ایتس تے درگہ غا، پاس دا بادشاہی ءُ جاگہ اسے ےا میل/ تا واڑ اسے۔ تب ءِ تینا بند کیس۔ بش مریس۔“ پارے ”چٹانس گودی۔“

دا ہنا ایڑے سر مس کچاری ءِ، مخلوق ءِ، مجلس ءِ، سلام بٹے، توس۔ ارغ مس تام آک مسر۔ ہنداڑے چوکری ایس خوڑدہ ءِ پھل لاڑو کروک، زیبا جوڑکروک، درگہ غان ےلہ کرے۔ اوکان ایڑا ہنا داکان اوڑا، ہشتہ کرسا سر مس شوان ءِ، دا ہلک لخ اٹی خوڑدہ نا چغل تس تے درگہ غان ایپار۔ پارے ”دا بادشاہی ءُ جاگہ اسے ےا میل/ تا کیڈ اسے، ساہدار ءِ، لڈ اس کیک، پچ آتے ننا بے نماز کیک۔ جوان ءُ دابادشاہی سے نما؟“ تب ءِ تینا اسل بند کرے، خداحافط کرے بش مس۔

بادشاہ وزیر وکیل آ خن کرے پارے ”اڑے بے غیرت آک! خنارے انت پارے کنے، عزت آ کنا ملنڈ کرے۔ ملک ءِ کنا میل/ تا کیڈ پارے۔“ وزیر وکیل پاریر ”بادشاہ اسل دا بادشاہ اس اف۔ دا شوان اسے۔ دادے پین مونی آزمائفنہ۔ داسہ باغ ءِ سنبھالے، اگہ بادشاہ سے باغ ءِ سنبھالک۔ اگہ شوان اسے باغ ءِ سنبھالنگ کپک۔ نی خواہف تے۔ پاتے بادشاہ سے نا مار اُس نی دا باغ ءِ سنبھالہ۔ دے انا پنجا روپی ایتوہ نے۔ داباغ ءِ کس اس نے آن بیدس سنبھالنگ کپک۔“

بادشاہ نا اسہ باغ اس ئس۔ دا باغ آ پریک بسرہ، ہرکس باغ انا ٹوہو (چوکیدار) مسکہ، اودے کسفیرہ۔

بادشاہ کلہو کرے اکن تے۔ پارے ”داباغ ءِ کنا سنبھالہ، دے انا پنجا روپئی ایتوہ۔“ پارے ”سہی ءِ بادشاہ سلامت، ای باغ آ چکر خلیوہ۔ اے کنا اُراءِ، باغ ءِ سنبھالوہ۔“ وزیر وکیل مائی ءِ تاڑانو۔ دادے گم کننگ کن داخس کیرہ۔ بی بی بادشاہ نا چنا ءِ، دا بس اُراٹی بی بی پارے، ”شیرِو، بر اینو بٹنگاسر نے خیر ءِ؟“ پارے ”دا بادشاہ کنے الیپک۔ پارے باغ ءِ سنبھالہ۔ دے انا پنجا روپئی ایتوہ نے۔ پنجا ءِ دے قرآن، باغ آ ہرکس مس سہب انا او کہیک۔ ای سہب انا کہیوہ۔“ بی بی پارے ”کَسپیسہ او کاریم کنا ءِ۔ داکان ہنک بادشاہ ءِ پا، بادشاہ نی کنے سلہہ بوچ اس ایت کنا دُوٹی مرے۔ بادشاہ پارو سلہہ ئی آ کوٹھی ءِ ملبو، اوٹی ہندن ءُ زمغ مرور، زراب ایتر، نی ہرس ہرس اوفتے ٹی زنگی آ زمغ اس مرو۔ ہمو زمغ ءِ ہرفس۔ او پریک او باغ آ بریرہ، باغ ءِ چنڈرہ، ہرکس ءِ خنار اودے خلیرہ۔ نی تلاپ نا ماس آ تین کن کھڈ اس خلیس، ہمو کھڈ اٹی چپ کیس۔ بریرہ تلاپ آ غسل کیرہ، ہمو وخت آ شیف مریرہ، نی ہمت کیس زمغ ءِ تینا خلیس، گڑا انت اس قسمت نا کرےنے۔“

دا بس بادشاہ ءِ پارے، کنے سلہہ بوچ اس ایت۔ کنا دوٹی مرے۔“ بادشاہ حکم کرے، ”دبو سلہہ ئی آ کوٹھی ءِ ملبو۔ ےکدم ایسر سلہہ ئی آ کوٹھی ءِ ملار۔ اوٹی ہندن ءُ سلہہ پوسکن زراب ایترہ، دا ہُرا ہُرا زنگی آ زمغ ءِ ہرفے۔ وزیر وکیل پاریر ”نی دا زنگی آ زمغ آن پوسکن ءُ زمغ اس ہرف“ پارے ”کنے ٹی کمال اس مس ای دا زنگی آ زمغ اٹ خلوٹ، اگہ متو پوسکن آ کن کن تینٹ خلپک۔“ ہرفے زنگی آ زمغ ءِ تلاپ نا ماس آ کھڈ اس خلک، زمغ دوٹی انتظار ءِ۔ اسیکا مس پری تا ہیژارہ، بسر باغ ءِ چکر خلکر۔ غسل کننگا، شیف مسر۔ دا ہنداکان زمغ ءِ چغل تس۔ پری سے نا نت ءِ پچ اتون اوار کشکا۔ پریک بال کریر۔ ہنا دا ہرفے پچ ءِ درے اُراغا۔ سبحان اللہ بی بی آ بی بی تین کن ہندا پچ آتیان پچ کرے۔ گد اس کرے۔ دا پری نا پچ ءُ۔ داسہ دا باغ آ گھاٹ ایتک، ننکان خاچک۔ مہالو پریک بسرہ دا باغ ءِ چنڈارہ۔ داسہ ہیل/ اس بفک باغ اٹی۔ دا سہب انا کاہک بادشاہ غان تینا پنجا روپی ءِ ہلیک۔ داسہ دانا پن ءِ پنجا خان تخانو۔ اے پاہک پنجا خان دا پاہک پنجاخان۔

الّے دادے ہل/ ہن اسہ بلہ اسے نا کِسہ ءِ۔ دا بس خنا بی بی ءِ، بی بی نا پچ آتے۔ پارے خاک بادشاہ غا، بادشاہ نا زئیفہ ءِ دن ءُ پچ اف۔ دا بادشاہی ٹی پنجا خان نا زئیفہ نا پچ آک۔۔۔۔۔؟

بلہ ہندا مجلس مجلس اٹی گد انا ٹکر اس دزا خنک تے خل/ کریر۔ بلہ ہندا گد ءِ دزا درے بادشاہ نا زئیفہ ءِ تس، پارے ”نم بادشاہ اُرے، دن ءُ پچ پنجا خان نا بی بی بینک۔ نم ہراڑے بینرے۔“ پچ ءِ خنا بادشاہ نا زئیفہ۔ پارے بادشاہ ءِ دا پچ ءِ کن کن اتیسہ اتہ اتپیسہ کسر نا کسر اس کنا ءِ۔ بادشاہ حیران مس۔ پارے ”دا پچ ءِ ہراکان ایسنس۔“ پارے ”فلانی بلہ ہنانے پنجا خا ن نا اُراغا اونا بی بی دا پچ آتے بینانے “

بادشاہ زو اس خواہفے پنجا خان ءِ پارے ”نا زالکار ہمو پچ آتے بینک ہمو پچ ءِ اتہ، اگہ اتپسہ لخ ءِ نا خلیوہ۔ کنا زالکار کاہک۔“ پنجا خان پارے ”ابیر…. نی بھلا بادشاہ دا بادشاہی نا مرے نی دا پچ ءِ خنپیس، دا پچ انت بھلا سے۔ ای داکان جوان ءُ اتیوہ۔ دا تو سست ءُ سے۔“ شیرو ہنا اراغا خنا تے گودی پارے ”بر سنگت اینو بٹنگانو نے۔“ پارے ”جوان ءُ پچ اس کریس، دا بلہ شوم انگا ہنانے بادشاہ ءِ ڈہ تسنے، پارےنے پچ ءِ اتیسہ اتہ، اتپیسہ لخ ءِ نا خلیوہ۔ کنا خاہوت تباہ مریک داپچ ءِ ہراکان اتوٹ؟“

بی بی پارے نا دا آخریکو دیک ءُ۔ کسر اس رماغوہ نے۔ پارے بادشاہ ءِ پا کنے ہلی اس ایت زبردست گوبر ءُ۔ اسہ دے اٹی سال انا پند ءِ خلے۔ ہنوس ہنوس کسر اٹ خنوس بھلو جنگل اس، جنگل بھاز بجو مرو، نے کسر تفرو، گڑا نی پاروس دا امر ءُ زیبا ءُ جنگل اسے، اﺅ کہ دا ننا رہی آمسکہ۔ نن دانا خذمت ءِ کرینہ۔ نن داڑکن خیرات مسنہ۔ گڑا جنگل کسر ایتو نے۔ ہنوس ہنوس مونی برو، اسہ دتر نا جو اس دا جو نے کسر تفرو۔ نی پاروس دا امر ءُ زیبا ءُ جو اسے مدراسی نا، اﺅکہ داننا رہی آمسکہ نن دانا خیال ءِ تخانہ، گڑا کسر ایتو نے، اوکان مونی ہنوس ہنوس برو بھلو میدان اس دا میدان نا کنڈ اٹی اسہ کپی اسے، او کپی ٹی اسہ دیو اسے، اوڑان اندری کاس، او خاچوک ءُ سے، گڑا نی پاس السلام علیکم بابائے دین۔ دین انا پن ءِ ہلنگ کتویس، اسہ غپ اس خلو نے۔ ہن بادشاہ غان ہل/ اسہ جوان ءُ ہلی اس۔“ شوان پارے ”چٹانس۔“

بس بادشاہ غا پارے ”بادشاہ سلامت نا بادشاہی ٹی ہچ اف۔ دا پین بادشاہی سے ٹی ءُ۔ نی کنے گوبر ءُ ہلی اس ایت۔“ بادشاہ یکدم پارے ”کنا جوان انگا ہلی ءِ گلہ غان کشبو۔ سنج سلا کبو۔“

ایسر شوان ءِ ہلی ءِ تسر۔ شوان رخیت تس ہنا۔ بس بس خنا بھلو جنگل اس، جنگل بھاز بجَو اس پارے ”سبحان اللہ دا امر ءُ زیبا ءُ جنگل اسے، اﺅکہ دا ننا رہی آ مسکہ نن دانا جوان خیال ءِ تخانہ۔ جنگل اِرا سیم مس کسر کرے۔ دا ہنا مونی خنا اسہ دتر نا جو اسے کسر تفک۔ پارے ”سبحان اللہ دا امر ءُ جوان ءُ مدراسی نا جو اسے، اﺅکہ دا ننا رہی آ مسکہ، نن دانا خذمت ءِ کرینہ، خیال ءِ تے تخانہ۔“ جو کسر کرے ٹکر مس۔ دا ہنا مونی ہنا ہنا خنا بھلو میدان اس میدان اٹی کپی اس ئس۔ کپی ٹی اسہ بھلو دیو اس ئس۔ دیو خاچانے، کوس ءِ تینا کشانے، ہندا کپی آ تینے جوکہ کرینے تنگان ءِ۔ دا چپ چپ ہنا پارے ”السلام علیکم بابائے دین۔“ دیو پارے اگہ کنے دین نا باوہ کتویسہ اسہ غپ اس کریٹہ نے۔ دنّان اس کنا دتری متوکہ۔ داسہ مسس دین نا مار“ دا پارے ”نی مسس باوہ۔“ دیو پارے ”داسہ کنا زئیفہ کنا مسڑ بریرہ۔ ای نے چف کیوہ سیلہ اس کیوہ نے۔ تینا سینہ ٹی خلیوہ نے۔ او بریرہ پارہ آدمی بو آدمی بو۔ گڑا ای اوفتے حضرت سلیمانؑ نا چلو نا قسم ایتوہ۔ گڑا نے پاش کیوہ۔“ زرس مس بسر، دیو انا زئیفہ و مسڑ۔ پاریر ”آدمی بو آدمی بُو۔“ دیو پارے ”ہچ اس اف۔ دا پاریر نن ہچڑا کپنہ تے۔ ننے حضرت سلیمانؑ نا چلو نا قسم۔“ داچف کرے تے۔ شوان ہُرا دا ہمو پری ئس۔ ای نت ءِ تے گڈاٹ۔ مسڑ تے پارے ”بخیر اٹ ایلم۔“ دیو پارے ”خبڑدار ہرس ایلم کپیس تے۔ داڑا نکاح ایتوہ نے۔“ دھول مس دمامہ مس، برام مس نکاح مس۔ شوان پارے ”کنے اسہ مسخت ارے۔ ای دن دن بادشاہ نا باغ انا ٹوہو ئسٹ۔ تاتہ بس باغ آ دن نت ءِ تے گڈاٹ پچ تما ہمو پچ آتے کنا بی بی تین کن پچ کرینے۔ بادشاہ ہمو پچ آتے خنانے۔ ہمو پچ آتے کن ای بسنٹ۔ پارینے اتیسہ اتہ اتپیسہ لخ ءِ نا خلیوہ۔ ای ایڑے مسٹہ کسکٹہ داڑے مریو کہیوہ۔ تاتہ پارے ”نن حضرت سلیمانؑ نا چلو نا قسم کنگنن ایہن ہندن کرینہ نے پریش نا خاس اٹ متویسہ۔ داسہ نی ہن ہرف زئیفہ ءِ تینا پچ بھاز مریک۔ داکان ہناس بادشاہ ءِ پاس باغ ءِ جمعہ نا نن ساف کیس۔ روفہ کیس۔ ہمو نن کس اسے باغ اٹی الیپیس۔“

شوان ہرفے پری ءِ، بس داڑے اُراٹی دا بی بی ءِ پارے ”السلام علیکم۔“ دا پارے ”وعلیکم سلام“ اے بی بی بادشاہ نامسڑ ئس، دا پری ئس دے آنبار چِمکاکہ۔

سہب انا ہنا بادشاہ غا سلام والیک والیکم سلام۔ بادشاہ پارے ”بسس؟“ پارے ”اﺅ“ پارے ”پچ آک؟“ پارے ”بے کمال در باغ انا چمن ءِ سفا کر، تڈا بٹ شام انا پچ آک بریرہ۔ ہڑ کشانس پچ اکن۔ باغ انا پلّو آ کس اس نما ہنپیرے۔“ پارے ”کنے بےزار ءِ کہ بی بی سلپک۔“

شام انا خاچار سہب انا ہنار باغ اٹی۔ لوڈ آتا لوڈ پچ تمانے۔ داسہ بتر پنجائی چمکا۔ بادشاہ وکیل وزیر کل رہیئت نا مائیک پچ بینار۔ وزیر وکیل بادشاہ ءِ پارہ ”دا شوان اسے بادشاہ اس اف۔“ بادشاہ پارے ”نمے خلے خدا دا بادشاہ اسے۔ دا پچ آتے ایس۔“ پارے ”نن دادے مونی ہرون“ پارے ”داسہ پانہ تے گری آڈاچی ءِ اتہ۔ گری آڈاچی اسہ دیو اسے۔ بندغ آک ہنارہ۔ دا اسہ غپ اس کریکہ تا۔ کنگکہ تا۔“ وزیر وکیل ہندا سوچانو دا کاہے گری آ ڈاچی آ نن داڑے زئیفہ غاتے تے تینا کینہ۔ کاہے گری آ ڈاچی ءِ ایس بادشاہ اسے، اگہ اتتو تے، شوان اسے۔ بادشاہ خواہفے تے پارے ”نی ہن گری آ ڈاچی ءِ اتہ۔“ پارے ”گری آ ڈاچی انت بھلا اسے۔ پگہ ےا پلمے کاوہ گری آڈاچی ءِ اتیوہ۔“ بس داڑے اُراٹی مونجا کرے تینے۔ بی بیک ارّفیر ”خیر ءِ۔ اینو مونجا اُس سنگت؟“ پارے ”دا بادشاہ کنے الیپک۔ پارینے ہنک گری آڈاچی ءِ اتہ۔ داسہ گری آ ڈاچی ءِ ہراکان اتیو۔“

پری پارے تے ”او کنا ایڑھ ءِ ای نے چٹھی اس ایتوہ۔ او ہرا وخت آ دیر آ بس نی اونا خاچوک لیٹوک جاگہ غا دا چٹھی ءِ تخ۔ او ہرا وخت آ دیر کنگ بریک لیٹوک جاگہ غا۔ دا چٹھی ءِ خنک خن تیان تے خڑینک آک بریرہ، نی نت ءِ بےہڑس سوار مر۔ ایا تے، اتہ تے۔“ دا درے چٹھی ءِ سدھا ہنا دیر آ۔ گری آ ڈاچی دیر کنگ بس خنا چٹھی ءِ خن تان تے خڑینک آک ریڑ کریر۔ دا بس نت ءِ بیہڑس کرے سوار مس۔ سدھا بادشاہ نا بادشاہی کن۔ بندغ آک خنار ہنار بادشاہ ءِ پاریر ”پنجائی گری آ ڈاچی ءِ اتنگ اٹی ءِ۔“ بادشاہ پارے ”خدا نا میڑھ نے، بریک داڑے مخلوق ءِ ختم کیک۔“ دا شیف مس گری آ ڈاچی ولدا ہنا تینا جاگہ غا۔ وزیر وکیل داسکان منپسہ بادشاہ ءِ پاریر ”بادشاہ! دا شوان اسے۔ بادشاہ اس اف۔“ بادشاہ پارے ”نم داسکان منپیرے؟“ وزیر وکیل پاریر ”خواہف تے برے کاہے ہسپ چِل کری ءِ اتے۔ اگہ ہسپ چِل کری ءِ ایس گڑا بادشاہ اسے اگہ اتتو تے گڑا شوان اسے۔“ بادشاہ پارے تے ”ہنک ہسپ چل کری ءِ اتہ۔“ پارے ”ہسپ چل کری انت اسے، اودے کاوہ پگہ اتیوہ۔“ بس اُراٹی تینے مونجا کرے۔ بی بیک ارّفیر۔ ”ایت خبر سنگت انتئے مونجا اُس۔“ پارے ”دابادشاہ داسکان کنے الیپک۔“ پری پارے ”انت پارے بادشاہ؟“ پارے ”کنے پارینے ہنک ہسپ چل کری ءِ اتہ۔“ پری پارے ”ہسپ چل کری کنا ایلم ءِ، ای نے اسہ چٹھی اس ایتوہ۔ دا چٹھی ءِ در اونا دیر کنوک آ جاگہ غا تخ او بریک دیر کنگ خنک چٹھی ءِ خن تیان تے خڑینک آک بریرہ۔ نی لگہ زی آتے سوار مر، بر اونے اتیک۔“

دا درے چٹھی ءِ ہنا دیر کنوک آ جاگہ غا۔ ہسپ چل کری دیر کنگ خنا چٹھی ءِ خن تیان تے خڑینک آک ریڑ کریر۔ دا بس لگا زی آتے سوار مس سدھا ایس تے بادشاہ نا اُرا غا۔ مخلوق خنا رمب اٹ ہنار بادشاہ ءِ ڈہ تسر۔ بادشاہ بس پارے ”ہڑسہ تے ہڑسہ تے۔ شار ءِ مچ آ بھس بومبار کیک۔“ پارے ”جوان ءِ نی و نا شار بھس و بومبار مبو۔“ دڑنگا، ہسپ چل کری ولدا تینا جاگہ غا ہنا۔

وزیر وکیل پاریر ”بادشاہ دا شوان اسے بادشاہ اس اف۔“ بادشاہ ءِ پاریر ”نی پاتہ اے دنیا نا ہیت آتے اتہ اگہ ہیت آتے ایس تو بادشاہ اسے اگہ اتتو تو شوان اسے۔“ بادشاہ خواہفے تے پارے ”ہن اے دنیا نا ہیت آتے اتہ۔“ دا پارے ”بادشاہ کاوہ اے دنیا نا ہیت آتے اتیوہ۔“ بس داڑے اُراٹی مونجا کرے تینے۔ پری ارّفے ”انتئے مونجا اُس۔ پارے ”دا بادشاہ کنے الیپک، پارےنے ہنک اے دنیا نا ہیت آتے اتہ۔ داسہ دا حیران اُٹ اے دنیا نا ہیت آتے ہراکان اتیو۔“ پری پارے ”او کنا کاریم ءِ۔“ پارے ”ہن بادشاہ ءِ پا بھلو خاخر اس کے۔ پاٹ بھاز مچ کے اخس ہموخس زو کاسہ اے دنیا نا ہیت آتے اتیسہ۔“ خاخر ہرا وخت آ لگا مول/ کرے۔ ای بریوہ نے ہرفوہ داڑے ڈکوہ۔

دا بس بادشاہ ءِ پارے بادشاہ سلامت اے دنیا نا ہیت آتے کن بھلو خاخر اس کروئی مریک۔ نی بھلو خاخر اس کر۔ پاٹ مچ کر کن کن پاٹ تا زی آ بوپ غالی شاغ کنا جاگہ ءِ ہموڑے جوڑ کر پاٹ تے خاخر ایت۔ گڑا ای کاوہ اے دنیا نا ہیت آتے اتیوہ۔“

وزیر وکیل بادشاہ ءِ پاریر ”ہلہ بادشاہ ہمت کر دا جوان پاہک۔“ پاٹ اخس مس مچ کریر۔ مش تا خاس اٹ۔ ایسر بوپ غالی تے پنجائی کن جاگہ اس جوڑ کریر۔ ایسر لگفیر خاخر ءِ۔ خاخر نا دوڑو مس۔ پری بس بال اٹ ہرفے درے پنجا خان ءِ اراٹی ڈکا، دا خاخر تُو تا تُو لگا۔ وزیر وکیل ایکان بریرہ، بی بی تون مجلس کیرہ۔ ارّفرہ پنجا خان ہرادے؟“ بی بیک پارہ ”درے بادشاہ ہشا تے۔“ منہ تو گدرینگا پنجائی پاش کرے۔ ہنار بادشاہ ءِ پاریر ”پنجائی بسنے۔“ بادشاہ راہی کرے سپاہی اس۔ سپاہی ءِ پارے ”اِلے بادشاہ ءِ، پچ مچ اس بدل کین۔ بادشاہ غا انت ڈال شولنگانے۔“ داڑے پچ بینا تیار کرے تینے۔ ہنا بادشاہ نا کچاری آ ۔السلام علیکم وعلیکم سلام۔ خوشامدی مس۔ برامدی مس۔ پارے ”بادشاہ صاحب لمہ نا باوہ نا، وزیر نا لمہ باوہ وکیل نا لمہ باوہ کل سلام کریرہ نمے۔ اخ کہ خاخر چنک ئس۔ پیرہ غاتے نما بلہ غاتے نما خننگ کتوٹ۔ سخت نما ارّفیرہ۔ پارینو ضرور پاس تا ننے آ ضرور بریرے۔ نن نم کن سخت زہیر کرینن۔“ بادشاہ پارے ”گڑا نن امرکان؟“ پنجا خان پارے ”ہندن ءُ بھلو خاخر اس کبو۔ مش تیان بڑزا مرے۔ دبو خاخر اٹی جاگہ جوڑ کبو۔ ای داکان خاخر ءِ لگفوہ۔ نم گڑا کارے۔“

بادشاہ حکم تس۔ پاٹ بھاز مچ کریر۔ مش تیان بڑزا ئس۔ بادشاہ وزیر وکیل لگار پاٹ تا زی آ بوپ غالی شاغار۔

پنجائی تس تیلی اس خاخر ءِ خاخر شش تو لگا۔ بادشاہ وزیر وکیل ہشنگار۔ داسہ پنجائی ہنا بادشاہ مس۔ ہڑتوم آ زئیفہ غاک پنجائی نا دا زان اے زان آ خاچاسر۔ پنجائی مخا۔ بی بیک ارّفیر ”ننے آ انتئے مخاس؟“ پارے ”نمے آ مختوٹ۔ گڑاس کنا است آ بس۔“ دا پاریر ”آخا نی ننے آ مخاس۔“ پارے ”نمے آ مختوٹ۔“ پارے ”پا انتئے مخاس؟“

پنجا خان پارے ”دن شوان اس ئسُٹ تغ اٹی خناٹ توبے اِرا کپ مس۔ خوازدار نا دا زان آ اسہ کپ تے شیف مس۔ ایلو کپ تے ایلو زان آ شیف مس۔ ای تغ ءِ واپار کریٹ خوازدار تون۔ تینا خوڑدہ و زوبہ غاتے اودے تسٹ۔ اوڑان تغ ءِ ہلکٹ۔ اینو توبے اِرا کپ مس۔ اسہ دا زان آ کنا خاچانے۔ ایلو دا زان آ کنا خاچانے۔ ہمو تغ است آ کنا بس مخاٹ۔“

او تینا بادشاہی ٹی خوش ئسر۔ نن اوفتے الان نما زیبا غا مجلس آ بسن۔

(دا کسہ ءِ کنے ماما محمد عمر مڑدانشئی بنفے:عنایت ساغر)