مسہ کسہ…… کور، بادشاہ، پیش گوفوک                       4

شیدی پارے ”کُن دن ء ُ چانس ملپرو نے۔“ کنگر ٹیٹ سیر کریر تینے۔ زئیفہ پارے ”جوان ای کاوہ۔“ شیدی بش مس ہلک دا کلک آن تے بک اس ہلک اے کلک آن تے بک اس۔ مچے مٹڑی کرے تے، و ای مون اٹ او کنا پد اٹ۔ ای بسٹ ہمون خیری آ تینا مش چٹ تسٹ اونا خیال خاچانے۔ دا نثار بند ء ِ۔ سہت زیور آتے کشا، شلکہ مس پوسکن آ پچ آتے کشا۔ کنا واری آ درپہ در والا پچ آتے بینا۔ بس بغل اٹی کنا پترینگا۔ خاچا۔ سہب انا ای بش مسٹ چا اس کریٹ، اودے بش کریٹ، چا کُن۔ در پہ در ء ِ چا کُنپک۔ بیمار ء ِ۔ کنے است وار تتو ای پاریٹ ”کُن مڑدہ خور۔“ زئیفہ ہُرا دا کنے خنانے۔ کنے پاہک مڑدہ خور۔ او جادو گیری ہیل کریسس۔ کنا لخ اٹی پیہن ء ُ پچ ئسر، ئسٹ بادشاہ زادہ اس۔ کنے دم کرے پارے ”ہن کہ پیہن ء ُ کچک اس مروس۔“ ای مسٹ پیہن ء ُ کچک اس۔ حویلی ٹی وکارہ ء ِ کنا۔ دا کنڈ آ نروہ اے کنڈ آ نروہ۔ ہرفے لٹ اس۔ تما کنے خلنگ اٹی۔ کنا کل پڈ انا خس خول آتے کشا۔ دیوال آک بڑزا ئسر۔ سر کننگ کپرہ تینے۔ چناک بسر پاریر ”تاتو انت مس۔“ پارے ”دا کچک ء ِ ہڑی با خلکنے، سہب انا بسنے کنا رزان تے ٹی با خلیک۔“ ہمو با ء ِ ملار ای نراٹ۔ گلی ٹی ہرفیر کنے چناک و کچک آک کس ڈلک کنے کس خلیک کنے۔ ہناٹ ہناٹ قصاب نا دکان اٹی قصاب ہلک چناتے ددیفے او نرار۔ قصاب سُوتے خازہ غا سودا کیک ہڈ آتے کنے آ خسک۔ ای گند کشوہ انسان اسے اٹ شکل کنا بدل مسنے۔ شام تما قصاب سیر اس سُو انا زئیفہ کن ہرفے قصاب ہنا اراغا ای ہم رند اٹ تے ہناٹ۔ زئیفہ تے خنا پارے دا امر کریس۔ ہرفے چوٹ ء ِ خلک بوز اٹی کنا۔ خلنگہ کنا مس۔ ہناٹ ہناٹ تندور والاخنا چناتے ہرفے ارغ کشوک آ سیخ ء ِتما چناتا رند اٹ۔ داسہ کنے آ ارغ خسا ہشنگوک ء ُ، خامہ ء ُ۔ ای لنگڑی آن دب تسٹ کنگٹ۔ بسر ہندا تندور آن اِرا مارکو ایسر نقلی ء ُ پیسہ، ارغ ہلکر۔ ای خناٹ تا چاہسٹ تا۔ ای کشاٹ دا نوٹ ء ِ بادشاہ سے نا مار ئسٹ، دا جادو ٹی کنا بلہ ء ِ ہرفیسس۔ تندور والاڑا اشارہ کریٹ دا نقلی ء ُ پیسہ ء ُ۔ تندور والا پارے مارکو تے دا پیسہ غاک نقلی ء ُ ۔مارکوک پاریر نن دا پیسہ ء ِ پیٹی نا پیسہ غاتے ٹی شاغنہ نا کچک ہموکان چاہس تے گڑا نا کچک چاہک۔ اوپیٹی ٹی بٹیر تے۔ ای دو دریٹ کشاٹ تے۔ نشان تسٹ تے داسہ ہنا کتغ اس تخا۔ دانیام اٹی ہفتہ اس مس کنے۔ بس اسہ مسڑکو اس کنے خنا، ہنا تینا اراٹی بلہ ء ِ تینا پارے ”دن دن بازار اٹی کچک اسے، نقلی آ پیسہ غاتے چاہک۔“ اونا بلہ پارے ”او کچک اس اف انسان اسے، اودے جادو کرینو۔ کچک دا وڑ تپک پیسہ غاتے۔“ پارے ”دن دن نقلی آنوٹ آتے چاہسنے۔ بلہ نواسہ ء ِ تینا پارے ”نی ہن ارغ ہل/ اودے اشارہ کر مسہ وار او نے تون بریک۔ نی اتہ تے، ای اونا جادوء ِ پرغوہ۔ او انسان اس مریک۔“ دا مسڑ بس ہلک ارغ اشارہ کرے، ای راہی مسٹ۔ تندور والاء ِ پاریر، ”کچک نا ہنا“ پارے ”او کنا جعلی آ پیسہ غاتے چاہک۔ او امر کاہک۔ وٹ مٹ کیک۔ کنا کچک ہنپک۔“ مسڑکو کنے اشارہ کرے۔ ای درگہ غا سلیسٹ۔ است آ کنا بسرہ زئیفہ نا خلنگ آک، مونی ہنتوٹ۔ مسڑکو بلی ء ِ پارے ”بلی دا حویلی ٹی بفک۔“ بلہ پارے ”او بھاز دو کنگنے اشارہ کر تے۔“ ای ہناٹ بلہ بس گلی نا باٹی سلیس۔ بسم اللہ کرے دم کرے کرے شہزادہ ء ُ مار اس مسٹ۔ بش مسٹ، کنے حوال کریر ای پاریٹ ”دن دن ای وخت آ برام کتوٹ، دن دن برام کنا مس۔“ بلہ پارے ”او مسڑ ہمے وخت آ جادوگر تون خواناکہ، بھا زخطرناک ء ُ‘، ہمو وخت اٹی ای خناٹہ نا زئیفہ چنک ئس۔ او چنا اس ئس، اونا مزغ بھاز تیز ئس۔ ای نے داسہ دم اس ایتوہ اونا نظر نے آ تمپ۔ اگہ تما گڑا او انت پارے نی ہمون مروس۔ کنے آ بسس کنا علم آن گڑاس مس کروٹ اگہ نہ متو گڑا ہچڑا مفک۔ ایکان زیات خوار ذلیل مریسہ۔“ پارے ”دا دمی آ مش تے در۔ اندری اندری ہر تے اونا خیال نے آ مف، ہرتے ہرا کوٹھی ٹی ء ِ، روفہ کیک یا رزان سلک، اونا خیال نے آ مف۔ سہب انا مہالو ہناس دا مش تے چٹ ایت، انت اس پاریس ہمون مریک۔“ بسٹ حویلی آن خن کشاٹ، ہرا اُرا ٹی ء ِ، دالان اٹی رزان سلک۔ مدان مدان بسٹ خیر تے کنا پارہ غا ئس۔ ای مدان مدان آ ہناٹ بسم اللہ کریٹ مش تے خساٹ۔ کنا باٹی بس ہن کہ مادہ خر ء ُ ہلی اس مروس۔ رزان تا ٹڑاکارہ مس تمار۔ مادہ خر ء ُ ہلی اس مس۔ ہرفیٹ مست انا تینا ہلی تیان زین کریٹ تخاٹ ایا تے۔ دا ہفتہ ارا ہفتہ ناء ِ دکان کنا بند مسوسس۔ ای تینا دکان آ ہناٹہ دا ہلی اخس تیز مسکہ، ای اودے ہموخس تیز خلکٹہ کنا است آ بسرہ، ہمو لٹ آک کنا بیخ ء ِ پٹاسس۔ گڑا داسہ جاگہ اس نک تے ڈغار آ لگارہ، جاگہ اس ڈغار آ لگتوسہ، ای اودے خلسا کریٹہ۔ بادشاہ سلامت! کنے نی خناس تینا مہمانی آ بٹنگاس، نا منت وار اُٹ۔ بادشاہ سلامت! کنا کسہ دا مس، ای حق کرینٹ یا ناحق۔“ بادشاہ پارے ”دا وخت آ اسہ کنڈ آ مر حق کریس یا ناحق کریس۔“

اوفتا کچاری باسن ئس نن اوفتے الان نما مجلس آ بسن پین خیریت ء ِ۔

(دا کسہ ء ِ کنے فیض محمد عرف فیضو مڑدانشی بنفے: عنایت ساغر)