ارباب خدائیداد خان کاسی نا کُٹالی (5)

ارباب صاحب پارے ”انت پاننگ اُس شوم؟“ مندوست پارے ”ارباب صاحب دا ایلم اسُل راست پاننگ ءِ۔ دشت انا بندغ ڈکال و تینا دو انا خواری تا سوب آن بارن آ الار و دمبورہ غانبار ءِ۔ و دا ہم راست ءِ۔ دا خواجہ امب آنبار پوشکن و انار آنبار خیسن ءِ۔ پڈ تے گزین لوڑی نا دمک آنبار ءِ۔ چارپادہ کیک ناڑی نا خراس آنبار، سما اف قندھار نا ڈغار تا کٹیا ءِ یا ارباب ہاؤس نا لنگر نا کمال ءِ۔ ولے ہرا ہیت ءِ کدو نا بارو اٹ کرے، کہ اسہ کدو ٹی خروار اس غلہ نا بریک، اسُل راست ءِ۔ دا ڈغار نا طاقت ءِ، خدو نا ہیت ءِ، کنا پالیز اٹی ہم ہندن ءُ بھلو کوٹغ اس ودی مس، ہچ آک ہرفنگ کتوسہ تے۔ ڈھاڈر و جھل مگسی، سندھ و ہند آن خدا نا مخلوق سیل اکن تے بسکہ۔ اسہ دے سوچاٹ ونڈی کیو تے۔ خلق انا بندغ آتے ہشر کن خواہفیٹ، اِرا چلڑی اسہ ایلو ٹی تفیٹ، بے بختی اسے ٹی زی آ ساہ ءِ تینا سر کریٹ۔ کوٹغ نا زی آ کاٹم کنا چکر کرے۔ است اٹ پاریٹ، خدا خلک تے شیف آن ابا ایماندار نا توار بس۔ او کنا مار، خیال کیس، تینے آن اسٹ ءُ کڑو اسے اُس۔ خدا کپ اگہ تماس، بچنگ کن بچپیسہ، دن نہ کہ سو تے نا وٹو ٹی کرون۔ جٹ اس جوان ہموڑے توسٹ، جوان دم کشاٹ، پد آن زی آن خلق والا تا مون آ زوراک آ توار تیٹی وصیت کریٹ، بش مسٹ، بسم اللہ کریٹ، کوٹغ نا سرکول ءِ تڑسا ئسٹ کہ کاچو کنا کوٹغ نا تہٹی یلہ مس، بیدس سیڑھی آن کوٹغ اٹ دڑنگ تینے تینٹ خوک کننگ آن کم اَلو۔ بے وس مسٹ سیڑھی ءِ زی آ چکاٹ کوٹغ نا تہٹی دڑاٹ، حیران مسٹ تہٹی بھلو قدیمی ءُ شار اس آباد ءِ۔خلق آ ک ءُ، سڑک آک ءُ، کشت و کشار ءِ۔ دیر انا جوک ءُ، اسہ بندغ اس تینا ڈغار تیٹی جوڑی خراس آ تینا لنگار ءِ کننگ ءِ۔ بزگل آک خواہنگ ءُ، میل/ تا چڑینگ آتا کڑنگارہ ءِ۔ ہچ آتا بگ آک ءُ، شوانک و بگ جت آک بُٹ اسے آ تولوک حال حوال کننگ ءُ۔ کس بئے و بوچ کننگ ءِ، کس اس خیت خلنگ ءِ، کس پوٹا نا بج دسنگ ءِ، کس نرگس و سنبل نا پھل آتے دیر تننگ ءِ۔ مون انگا گدانک چر آٹو، چرمٹ آ نیاڑیک خوا بڈ آ دیر آ ہننگ ءُ۔ سرگڑدان سر خلکٹہ، کہ گدانی تا کچک اس تُد تما کنے، زوراک ءُ بندغ اس بوسکی نا دستار اس تفیسس، توفک دوٹی کنا پارہ غا ددینگا۔ کچک ءِ جلا، ای خلیس آن مون ءِ پدی تتوٹ، او توفک ءِ کنا خش آ تخا، ترند ءُ توار اسے ٹی سوج کرے۔ اڑے دیر اسے اُس؟ ننا خلق اٹ سر خلنگ اُس۔ اگہ ای متوٹہ، گدان نا کچک سی پٹ کریکہ نے۔ ای اوڑا دو تفیٹ خدا نا پن اٹ، ای غریب ءُ بندغ اسے اُٹ۔ ای تو تینا کوٹغ نا سرکول ءِ تڑیٹہ، کہ کنا نہادی آ کاچو کوٹغ نا تہٹی یلہ مس۔ ای ہمودے پٹنگ اُٹ۔ امبل پارے، کنے نے ہمو زنگی آ کاچو تون، گنوک کرینس تینے، میر انا ڈاچی ہِر اتون اوار ہفتہ اسے آن گم مسنے، پٹنگ اُن تے، خننگپک، نی وا کنٹ انگا کاچو ءِ پٹسہ۔ ہرا کہ پشی نا بامس ءِ تڑپک، پیش تم خازگی، نہ تو زمغ اٹ لخ ءِ نا خلیوہ۔ ٹھپی ٹوری آ جون ءِ نا دامان اٹ بے کفن کھڈ کیوہ۔“

ہنداڑے مندوست جٹ اس چپ کرے۔ پیشانی ءِ تینا کرنچ کرے، ارباب صاحب ارفے، ”مندوست انتئے چپ کریس؟ ولدا انت مس؟“

مندوست پارے ”ارباب صاحب نا قربان مریو، جان نہادی ءُ گڑا سے، خن تے لڑونج کریٹ، نت تیا تف کریٹ، اِرا مسہ میل پٹ و دامان تیٹی نراٹ، کسر گم مس کنے آن، دیکی ہلنگ نا وخت ئس دے انا روشنائی نا ثواب اٹ کسر ءِ خناٹ، بے بختی اسے ٹی زی آ لگاٹ، شیف دڑاٹ، کل خلق انا نیاڑیک مچ ئسر۔ ابا ہوغاکہ، ٹکری صبر کننگ نا تسلی تسکہ تے، کہ اسٹ توار خلک،ابا ایماندار ءِ پارے موارک مرے نے۔ خدا مندوست ءِ مرک انا با غان سلامت ایس۔

ہفتئی تلار
تاک: 36
25ستمبر- یکم اکتوبر 2021ء
پنہ: 05