مَرّ انا خلوک۔۔۔

”ای رواداری نا پلّو ءِ ہچ ءُ وخت اس دُو آن یلہ کتنُٹ، ای ایلوفتا مدت و کمک آ تینا لشکر تون اوار تینے جنگ انا پڑ آ ہم سر کرینٹ، کنا ہندا جوزہ و ایمان کنے مدام سرسہبی نا کسر تے ہم نشان تِسنے۔“ پیرہ غازی خان تینا تدوک آ دور انا واقعہ غاتے کن تون بیان کننگ ئس، او پارے کہ ”اسہ دے اس اسٹ اس کنا در ءِ لتاڑا، او کنا ایلم ئس، نئے کنا خُڑک انا سیال اس۔ ولے ای ایلمی نا جوزہ ءِ مون آ تخسا اودے تینا خلق اٹ بخیر کریٹ۔ ہراتم ای اودے تین تون تمن کریٹ تو او ہمو وخت آ اسُل بینگ و بنگر ئس۔ ہندا سوب آن ای اودے تین تون پلّو شریک کریٹ، اوکنے آ تینا ایلمی نا دُو ءِ مریفے تو ای ہم دُوءِ سینہ غا خلسا اوڑتون رواداری نا جوزہ غاتے درشان کریٹ۔“ پیرہ غازی خان نا ہیت آتا چرجوئی برجا ئس کہ کنے اُست وار تتو۔۔۔ ای بھاز تلوسہ ئی ٹی اونا ہیت آتا نیام اٹ اوڑان سوچ اس چست کریٹ، کہ ”او ہراتم آ تینا ایلمی نا دُوءِ مریفے تو نی ہم دُوءِ سینہ غا خلکُس۔ کنے دا پا کہ او پین انت پارے۔۔۔ یعنی او تینا جوزہ غاتے ہرا وڑاٹ بیان کرے۔۔۔؟“ او کنا ہندا ہیت انا بننگ تون کنے آ خن تے چِریفے پارے ”مارو! کنے اسیکا دیر انا گُلم اس اِیتس۔“

ای ہرا تم تاس اس دِیر آن پُر کریٹ ایسُٹ تو او تینے بالشت نا ٹیک آن آجو کریسُس، تینا خیری ءِ تینا مُخ آ ہڑسسا تینا ہڑتوم آ زان تے ٹی ول تِسوسس، تولوک ئس۔ اونا دا وڑ انا تولنگ آن کنے پک دا گمان مس کہ او اگہ کہ پیران سالی نا وہی اٹی ہم ارے واہم اونا مرّ و تُرندی اودے نزوری نا موکل تننگ اف۔

او دِیر تے اسہ کش آ کُننگ آن پد کنا سوج انا ورندی ٹی پارے، ”ہراتم او تینا ایلمی و دوستی نا دُو ءِ کنے آ مُریفے، کنے داپارے نن اسہ ایلو نا ساہ و سیبو مرینہ، ہرا پڑآ نا خید تمو ہموڑے کنا دتر تمو۔“ ای سجفیٹ کہ ای پیرہ غازی نا آن اسہ پین سوج اس کیو تو او کنا سوج کننگ آن مُست کنا سوج انا ورندی ٹی پارے کہ ”ہمو دے آن ہمو مروک آ قول و اقرار نا مسخت چَپّی مس، او کنا تیوی ڈغار ءِ کنا مڈّی تون اوار کیرغ خلنگ نا بنا ءِ کرے، ہمو دے آن پد کنا دتر تو تمنگ ءِ، ولے اونا خید ہچ ءُ جاگہ اس تمنگ اف۔ ای تینا ڈغار و مڈی ءِ پدا دوئی کننگ نا جنگ و جدل تون اوار تینا ساہ انا جَت و پت اٹی ہم اختہ اُٹ۔ ای اخس کہ جنگ و جدل کرینٹ واہم ای پنجہ نا کیرغ آن اُٹ، داخہ جنگ آن پد ہم مون آ اریٹ پدا افٹ۔ انتئے کہ ای اول سر آن تینا مرّ انا خلوک اُٹ۔ ای دا سرپند مفرہ کہ دا جھیڑہ ءِ بھاز بھلو وخت اس مننگ ءِ، ولے نی داسکان سہب کننگ افیس، دا بے سہبی نا ویدن ءِ ہرفنگ کروٹ۔۔۔؟ او تینا زان آتیان تینا خیری ءِ ملسا پارے کن تون ہمو تفر و پاٹ انا کسّہ ءِ۔ ایلو دا کہ ہراتم ای زندان نا گواچی مسُّٹ تو کنے پرواہ الّو، ہراتم ای تخت آن تختہ غا بسُّٹ کنے ہچ ءُ ڈکھ اس پلویڑ کتو، ہراتم کنا دتر وہا تو ای دانا ہم چُرت ءِ خلتوٹ۔ ہراتم کنا زگر انگا مار تے کنے آن جتا کننگا، اوفتے کوپہ ہم تننگ کتوٹ۔ کنے آدڑد انا باریم اس موشیف تو مس دا دڑد و غم تے تینا پیشانی آ درشان کننگ کن ہچ ءُ وخت اس الیتوٹ۔ ولے ہراتم کنا چُنا نیاڑی تا چارک آتے ٹی ہلک و اونا دا کسب کنے پین دتر نا خڑینک ہوغفے۔ داسہ او انت اس کہ پاہک ای ہندن کیوہ، اگہ ای اونا ہیت ءِ ہلپر تو کنا نیاڑیک کنا مون آ سلرہ۔“ پیرہ غازی خان نا ہیت آتیان کنے دا ہم گمان مس کہ سیال نزوری نا گواچی ءِ۔ ولے غازی خان کنے ہمت و جاغن نا کلہو ترسا کننگ ئس۔

او پارے، ”ہرا تم وخت انا واگ آک کنا دُوٹی مسُر، ہمو دے کنے آن تیوی خلقت مستائی ہلو۔“ پیرہ غازی غان نا اومیت کنے ٹی ہم ہمت نا جوزہ ءِ مہمیز ترسا کنے پُرانگا تغ آن دریہو تس۔

 ہفتئی تلار،

تاک25

27 June 2020

پنہ، 3