براہوئی ادب، نقاد نا کاخت (شونگال)۔

براہوئی ادب نا پڑ آ اسہ شرہ اس برجا ءِ، کہ ننا بولی ٹی ”ادب“ اف۔ یات سلے کہ دا شرہ غاک نوشت نا دروشم اٹ مفننگ اٹی ءُ، بلکہ دا سوج آک سوشل میڈیا نا کمک اٹ یا لس مجلس آتیٹی مننگ اٹی ءُ، مڑوئی دا سوج کہ براہوئی زبان اٹ ادب نوشتہ مسنے یا آخا؟ یا ہرا نوشت آک کہ مونی بسنو اوفک ادب نا گرج آتے پورو کیرہ یا آخا؟ اسہ بھاز بھلو سرحال اسے، و دا سرحال آ بیرہ منہ آرٹیکل اس نوشتہ مسنو، ہرافتیٹی براہوئی ادب ءِ ’کنڈم‘ کننگ نا ہیت مونی بسنے۔ ولے ایلو کنڈ آ دا سوچ انا مخالفت کروک آک براہوئی ادبی مڈی نا ساڑی گری و اوٹی ادبی گرج آتا پوروی ءِ امنا کیرہ۔ دا پڑ آ شرہ کروک ہڑتوم آ کنڈ آتیان انتہا تا درشانی مننگ اٹی ءِ۔ ہرافک پارہ کہ براہوئی زبان اٹ ”ادب“ نوشتہ متنے، اوفتا ہیت اتون امنا دا سوب آن مننگ کپک کہ اوفک تینا ہندا شرہ غاتیٹی یا سوج آتا ورندی ٹی تینا براہوئی نوشت آتا خوانپننگ ءِ ہم امنا کیرہ۔ تو تانکہ اسہ نوشت اس خواننگتنے، اونا بابت فیصلہ اس امر تننگ مریک؟ ایلو کنڈ آ ہرافک کہ براہوئی ادب ءِ ”بھاز بھلن“ پارہ، اوفتا کنڈآ ہم ہندا رویہ ءِ کہ اوفک دا رد اٹ ہچ ءُ حوالہ اس تننگ کپسہ۔ و داڑان دا پک مریک کہ اوفک ہم بیدس خواننگ آن دا وڑ انا فیصلہ اس تننگ اٹی ءُ۔ ہیت دادے کہ براہوئی ادب اٹ انت ارے، انت اف؟ داڑکن مجلس اسے ٹی تولنگ فیصلہ کننگ یخین اٹ براہوئی زبان اٹ مروک نوشت آتتون بیدادی اسے، داڑے تنقیدی گرج آتے پورو کرسا زبان اٹ مروک نوشت آتا ہَرغ ءِ کشوئی تمک۔ نوشت آتا بے خواننگ آن سلاہ یا فیصلہ اس تننگ یخین اٹ علمی ءُ عمل اس پاننگپک۔ راستکی دادے کہ براہوئی ادب اٹ نوشت نا بھلو کچ اس ساڑی ارے، دا گنج اس تو پاننگ مفک، ولے داخس ارے کہ اوڑان بھلو ادبی مڈی اس پیش تمنگ کیک، ولے داڑکن ”نقاد“ اسے نا مننگ المی ءِ۔ و المیہ دادے کہ براہوئی زبان نا پڑ آ داسکان نقاد ودی مننگ کتنے۔