”گڈیکوتغ“ اسہ جاچ اس

شاعری مرے یاکہ افسانہ تینا بولی نا خذمت کن یکجا سلوک اُن، داڑے تینا کچ اسکان ہرکس خواری کننگ ءِ۔ اینو اگہ افسانہ مرے ناول یا شاعری مرے ہمو شخصیت آتا پن دوی آبریک، ہرافک تینا زبان اٹ نوشت و خوان کیرہ۔ ہندن شاعری نا پڑ آ بھلو پن اس کٹوک آ خواجہ افسانہ نگار نا وڑ اٹ ہم ننا مون آ ارے، ہرانا کہ تعلقداری نوشکے آن ءِ، غمخوار حیات نا دا افسانہ غاک ”گڈیکوتغ“ نا پن اٹ کتابی دروشم ہلکنو۔ او دا کتاب اٹ تینا خیال آتا درشانی ءِ کرسا پاہک کہ ”افسانہ مہالو آن یعنی ازل آن بندغ تون اوار مسنے، کِسہ پاننگ بندغ نا سرشت اٹ ودی دے آن اوار ءِ۔“

ننا افسانہ نگار آتا کوشست مسنے کہ بھاز آسانی اٹ تینا افسانہ غاتے تینا زبان نا پاروک بنوک آتیا سرکننگ کین، ہندن افسانہ نگار پاہک کہ ای تینا افسانہ غاتیان چپ اسہ جتا ءُ گڑاس لکھنگ خواوہ، مطلب ہندن ءُ افسانہ اس لکھنگ خواوہ کہ نئے ای مہالو دن ءُ افسانہ لکھانٹ نئے پین کس اس۔ یعنی او روایتی افسانہ غاتیان چٹ جتا مرے، اوڑے ای تینا چاگڑد آن پیشن ناکڑدار اس اتنگ خواوہ۔

غمخوار حیات تینا دا کتاب نا افسانہ غاتیٹی کیہی پلو آتا زی آ ہیت وگپ کرینے، ہراٹی کل آن زیات گچین ”کرگز“ نا کِسہ ءِ۔ ”کزیت نا حوال“ و ”گڈیکو بندغ“ یعنی کورونا وائرس نا زی آ تینا خیال آتا درشانی ءِ کرسا پاہک کہ داخس بھلو عذاب اس مخلوق نا زی آ بس، ولے وا ہم او ہِڑس و جوفہ غان مر الو۔ دا دَین انا دے تیٹ ہم مخلوق بے ایمان دروغ و منافقت رشوت و زناکاری دزی داڑیلی کشت و خون ءِ اِلنگ الو۔

بھاز آک تو دادے مسخرہ اس تکارہ، کہ دا بیرہ میڈیا نا تالان کروک ءُ حوال اسے، داغٹ دنیا ٹی متنے۔ ہندن مون آ اسہ افسانہ اس ”چلتن آتموک آ دتک“ ءِ۔ داٹی مسنگ پرسن آتا بارو اٹ تران مسنے۔ داچنکا عمر اٹی او مسنگ پرسن آتا اڈ تروک آ کیمپ اٹی مسہ سال آن زیات بے گوا مروک آ باوہ نا خلاسی کن تینا بھلا ایڑھ اتون تولوک ئس، ہرانا عمر داوخت آ کہ دہ سال ئسکہ۔

اوکان پد اناگت او نا جند گوہنگا، ہرکس فریشان ئس کہ دا اناگت ہرانگ ہنا، ولے اونا ہچ ءُ ڈس پد اس متو، چلتن نا دامان اٹ کاریم کروک آک اسہ چناس خنار، اونا حال بد ئسکہ، ملاسی بینگنی آن سفا کہنگ آن خڑک ئس، اودے ہرفیر شال انا ہسپتال آ سر کریر، ہندا ہیت سوشل میڈیا نا کمک اٹ کل آ رسینگا، داڑتون اوار ہراکہ کیمپ اٹی تولوک ئسر، او ہم تینے رسیفیر، و چاہسر کہ دا ہمو گم مروک آ چنا ءِ اوڑان ارفیر کہ نی اناگت ہناس کس اس نے برمتہ کرے یا ہین ہیت اسے؟ تو پارے کہ ای ہنداڑے کیمپ اٹ تولوک ہندا بنگٹ کہ ہرا بندغ ءِ ہرفیر اودے چلتن اٹی اِلرہ، یا گڑا سے کسفرہ، بٹرہ۔ ای ہندا ہیت آتا پدرند اٹی تینا گم مروک آ باوہ نا رند اٹ چلتن آ ہناسٹ۔ غمخوار حیات پاہک کہ خزانہ پٹنگ کن اسہ نیت اس بکار مریک داٹی ہم ہمو وخت اسکا ن سرسہبی مفک تانکہ نیت آک سفا مفس، ہندن مَنٹ اسے ماشکیل نا قبرستان اسے ٹی خزانہ اسے نا ڈس ایترہ، او ہندا قبرستان اٹ کارہ، قبر خترہ، تو لحد انا ملنگ آن مست ملا اوفتے پاہک کہ او شوم آک خیرات اس تو کبو نہ تو جن آک نمے الیپسہ، دن کہ غمخوار حیات لکھانے کہ ہیٹ ءِ ایسر تڑیر وخت اس کہ لحد ءِ ملار تو انت خنار کہ لحد اٹ تو قرآن پاک نا شہید آک ءُ۔ تو داڑان غمخوار حیات نا لکھنگ نا مسخت دا ئس کہ لالچ انسان ءِ وخت اس دن انگا ہند آتیاہم سر کیک ہرا کہ اونا پشیوانی نا سوب جوڑ مریک، اونا دا افسانہ غاک کہ ”گڈیکو تغ“ پنی آ کتاب اٹی ءُ، ننے بھاز بھلو سبخ اس ایترہ۔ راہشونی تون اوار خواننگ اٹ چس ہم کیرہ۔ ہرا کہ نوشتوک نا سرسہبی ءِ۔

ہفتئی تلار

تاک 39

15-21 October 20022