گل بادشاہ (خلقی کِسہ)

ئس اسہ بادشاہ اس، بادشاہ خدا ءِ خدا نا رسول ءِ، دا زمانہ سازی ءُ بادشاہ اس ئس۔ دا بادشاہ نا اُرا نا مون آ اسہ بھلو درخت اس ئس۔ دا درخت اٹی اسہ چک اس تین کن کُدام کریسس۔ سال سال آ ہندا کدام اٹی خواہے بٹیکہ، و چوری کشاکہ و بھلن کریکہ، جاگہ غاتا پین بیدہ بٹیکہ۔
اسہ دے ناگمان آن بادشاہ نا اُرائی پیشن آ تولوک ئس، اسُل ہندا درخت نا کیرغ آن تولوک ئس۔ خنک تے درخت اٹی خلوک ئسر۔ ہُرا کہ درخت آن مادہ انگا چُک کہوک تما۔ بادشاہ نا اُرائی چُک ءِ ہُرا افسوز کرے یائے دا چُک آتا لمہ ہندادے بیوس کسک۔ ولدا سوچا مننگ کیک داسہ چوری تا خیال ءِ نر انگا چُک کرو ءِ۔ نر انگا چُک ہنا داکان ایکان پُو و دانہ ایس چوری تے تس۔ بادشاہ نا اُرائی ہم چُک آتے خوڑٹ ہُراکہ۔ زرس جوان مس، نر انگا چُک ہنا غیب مس۔ چوری تا پیسک پیسکارہ ئس۔
ناگمان آن ہُرا کہ نر انگا چُک بس تین تون مادہ ءُ چُک اس ایس۔ مست انا چوری تے کُل ءِ کدام آن پیشن خسا، درخت آن تمنگ تون چُوریک کسکر۔ چوری تا کشنگ آن پد نر انگا چُک و مادہ انگا چک تین تون خوشی کرسا مجلس اٹی لگار۔
بادشاہ نا اُرائی جوان سوچ خلنگ اٹی ءِ۔ بادشاہ نا اُرائی ئس عقل مند اس۔ ہندا سوچ آتے ٹی ہناسس اُست آتے بس اوہو کنا مسہ مار ءُ، ای اگہ کسکٹ بادشاہ چار دے پنچ دے تو اس سال اس کنا چناتے ولفو۔ دا ساہدار اس ئس، تین کن ایس مادہ ءُ چک اس۔ بادشاہ ہم انسان اسے۔ تین کن پین اُرائی اس اتو ءِ، اُرائی تے کنا چناتے ہندن بے غرَز کرو ءِ، الو ءِ۔ دا ساہدار گنگدام اس ئس، اے ہم ہندن کرو ءِ کنا مار تتو۔
ہنداڑے توسنے سوچ خلیک ہوغنگ اٹی ءِ۔ بادشاہ سلامت شکار آن پدی بس۔ ہُرا کہ اُرائی ہوغنگ اٹی ءِ ۔ پارے ”خیر ءِ دُن فریشان کرینس تینے؟“ پارے ”بادشاہ سلامت ہیت آتے ارّفپہ۔“ بادشاہ پارے ”انتئے، ای ہُرے کرینٹ؟ خیر ءِ؟“ پارے ”دا چک آک ننا ہر سال انا اریر۔“ بادشاہ پارے ”اﺅ اے نر انگا ءِ، اے مادہ غا ءِ۔“ پارے ”درخت نا ماس آ ہُروا۔“ بادشاہ ہنا پارے ”اڑے مادہ غا چُک کسکنے۔“ اُرائی تے پارے ”مچے مونی ہنوا ہُروا۔“ بادشاہ پارے ”چوریک ءُ تے کسکنو۔“ پارے ”ای سہب انا توسنٹ۔ مادہ غا چُک کسکنے۔ نر انگا چُک جٹ اس اسکان ایسنے پُو و پین گڑا مڑا تینا چناتے تسنے۔ جَٹ اسے آن پد ہنا، تین کن پین مادہ ءُ چُک اس ایس۔ مادہ غا چُک بننگ تون چوری تے کُدام آن کشا خسا۔ داسہ کُدام اٹی توسنے اُرا ءِ سنبھالک۔“ گڑا بادشاہ سلامت چڑا پارے ”نی ایہن ہوغسہ او ساہدار ءُ، اللہ نا گنگدام ءُ امر کیر کیر۔“
بی بی پارے ”ای اوفتے کن ہوغپرہ، ہوغوہ تینا چناتے کن۔ ای خدا نا ساہدار اسے اُٹ۔ اسہ دے کہوٹ نی کنا چناتے کن اسہ دے ارا دے تو اس سال اس ہُروس، اوکان پد نا است آن ہنور۔ پین برام اس کروس، اے زئیفہ نا ہندن کرو، چناتتون ہندن دا چُک کرے۔“ بادشاہ پارے ”تخ تے خدا غا، کنے وعدہ ءِ خداتون نی کسکس ای پین برام کپروٹ۔ ہموتم اسکان تانکہ تینا مار تے برام جاگہ جہہ تتنٹ، اوفتے برام تتنٹ، ای برام نا پن ءِ ہلپروٹ۔
ہندن خدا نا وخت گدرینگا، قدرت ءِ خدا نا بادشاہ نا زئیفہ کسک۔ دا دنیا ءِ الا۔ بادشاہ نا ہندا ہیت است آ بس، سال منٹ گدرینگا۔ ہر کس بادشاہ ءِ لیلاو کرے، ”بادشاہ سلامت نے تون انت انا کمتی ءِ۔ پیسہ ملک میراث جائیداد مچ آ اُلس نا ءِ۔ نے انت انا کمتی ہلکنے۔ نی برام کپیسہ انتئے؟ دن تینا زندگی ءِ خوار زار کرینس۔“ ہندن بادشاہ غان ہر کس ارّفسا ارّفسا بادشاہ نا اسہ اُستخواہ ءُ سنگت اس ارّفے، پارے ”ای تینا زئیفہ تون وعدہ اقرار کرینٹ، ای پین برام کروفٹ۔ دُن چُک اس مسنے دُن دُن چوریک تے کسکنو ہنانے پین چُک اس ایسنے۔ دُن دُن کنا زئیفہ ہوغانے ای اوڑتون وعدہ اقرار کرینٹ۔ پین برام کروفٹ۔“ اے سنگت تے پارے ”او انت گڑتی سے کہ نی پین برام کروفیس۔ نی زئیفہ اس اتہ نا زئیفہ نا باوہ نا چناتا خذمت ءِ کیک۔ نی انتئے تینے فریشان کرینس۔“ خیر ہیت سُرا سُرا اُلس اٹی مچ آ ڈہ تما۔ بادشاہ دا سوب آن برام کپک۔ اسہ جوان ءُ شیرزال ءُ نیاڑی اس جنوزان اس دا ہیت ءِ بنگ۔ مائی بس ہنداڑے ہوغا چناتے ہلک بغل کرے، خن تا تخا، است آ تخا۔ پارے ”خیرات مریو اکن نما۔ بادشاہ ءِ ایس سُر کرے بادشاہ ءِ پارے ”ای دا چناتا خیال ءِ تخوہ۔ اوفتے ہندن محسوس مرو لمہ تا زندہ ءِ۔ تینا ساہ غان زیات اوفتا خیال ءِ تخوٹ۔“
بادشاہ پارے ”ای تینا مست انا چناتتون وعدہ کرینٹ، ای برام کپروٹ۔“ مائی پارے ”نی برام کر، انشاءاللہ ہچ ءُ دڑد تکلیف اس خنوفیس۔“
ٹوکا بادشاہ ہندا مائی ءِ برام کرے۔ منہ وخت مس بادشاہ نا خن تے سلاکہ سفا کریکہ، اے چناک گوازی کریرہ مشغول ئسر۔ ہندن ہندن مائی مس بے جان، زالبول نا مکر آن خدا امان ایتے۔ سوچ خلک کنے چنا اس مرو، کنا چنا چنکو سے۔ بادشاہ نا مارک بھلن ءُ۔ بادشاہ خدا نا ساہدار اسے۔ اگہ کہ بادشاہی ءِ ہندا مارک سنبھالور، گڑا ای مفت اٹی خوار ذلیل مروٹ۔ ملک میرات لاری تے کل ءِ ہندا مارک درور، بھلا مارک سنبھالور۔
اے مسہ مار ئسر، پین ایڑھ الو تا، چنکا نا تا پن ئس گل بادشاہ۔ است اٹی تے بس گڑا چم اس کیو کل گڑا اوفتا مرو گڑا ای تینے انتئے خوار کیو۔
اسہ دے اس مکر اٹی بادشاہ ءِ پارے نی تینا چنا تا خن تے کشہ گٹ انا تا دتر تیان کنے پیالہ اس ایت۔ گلم اس ہلیو، گڑا کنا اُست پدین مرو۔ اگہ دن کپیسہ گڑا ای نرّوہ کاوہ ایان نا، بادشاہ بھلو بندغ اس ئس، سوچ خلک ای مسٹ بادشاہ زئیفہ اگہ ہنا، ای شر مریوہ۔ دنیا نا بادشاہ مخلوق انت سوچو۔ بس منت کرے زئیفہ ءِ ”اے وخت آ دن وعدہ اقرار کریس، ای دن کروٹ دن کروٹ، داسہ امر ہیت آک نا بدل مسر۔“ مائی پارے ”امر مرے مرے مار تا تینا گٹ انا تا دتر تیان کنے ایت۔“ بادشاہ سلامت ہُرا کہ کنا زئیفہ حق پاریکہ۔
خواہفے وزیر ءِ، وزیر ءِ پارے ”وزیر دا کنا مار تے کنا مون آن در جنگل اٹی دتر تے گٹ انا کشہ خن تے تا کشہ اتہ، دا زئیفہ ءِ ایت، کہ است تے پدین مرے۔ دا شوم کن کن خواری اس ایس۔“ وزیر پارے ”جوان۔“ وزیر نا اُست آ ئسر ہمے زئیفہ نا تے خذمت آک وخت اس وزیر ءِ پیسہ میسہ تسکہ اونا خیال ءِ کریکہ۔ تینا اولیاد آتیانبار ہُراکہ تے۔
وزیر ہم است اٹی دعا کرے، بادشاہ سلامت دا چنا تے کنے ایتے۔ ای دیو تا بادشاہ نا خن تیان اندر کیو تا۔ ہرفے داکان درے جنگل اٹی پارے ”ای نمے کسفپرہ، نما لمہ کن تون نیکی بھاز کرےنے، اونا نیکیک کنا است آن ہنپسہ۔ نم داسہ ہرانگ کارے ہنبو۔ نم تون اللہ نا مدت ءِ۔ نئے تینا باوہ نا چرت ءِ خلبو نئے پین۔ ہنبو جاگہ اس، دا مائی مکر اٹی بسنے کسفک نمے۔ اگہ باوہ نا کسفپک نمے دا مائی اسہ دے زار چو، کسفو نمے ای نمے کسفپرہ۔ نما لمہ نا نیکیک کنا اُست آٹو۔ ای خزم انا خن تے کشوٹ۔ ہموکان دتر دروٹ۔ مائی خوش مرو نم ہنبو تینے کشبو۔“ دا تینے یلہ کرے وزیر ہنا خزم منہ دانہ خلک، خن تتا کشا دتر ہرفے درے بادشاہ نا زئیفہ نا مون آ تخا۔ پارے ”کُن است نا پدین مرے۔ چنا تا حق آتے ہرفیس۔“
ایڑے ہرمسہ ایلم ءِ چوک اسے آ شام تما تا۔ دافتا چنکا ایلم ئس، گل بادشاہ دا چوک آ ہفت کسر ملنگارہ۔ بھلا ایلم پارے ”ببو ادا خدا غان دعا خوان۔“ بھلا ایلم دعا خواہس، جی اللہ کنے ڈوڈی ساگ آن سیر ایتس۔“ بس نمبر نیامیکو ایلم نا، نیامیکو ایلم پارے ”جی اللہ کنے خولم نا ارغ سو انا بے دیر ایتس۔“ گل بادشاہ ءِ پاریر (چنکا ایلم دوست ئس تا) ”نی دعا خواہ´“ گل بادشاہ پارے ”نم اللہ غان ڈوڈی ساگ خولم نا ارغ سو انا بے دیر خوارے، مگہ اللہ جان تون کمتی ءِ۔ داسہ ہربو ای انت خواوہ اللہ غان۔“ دعا خواہنگ ءِ شروع کرے ”جی اللہ کنے مسہ زئیفہ ہندن ءُ زیبا ءُ ایتس، مسہ بادشاہی کنا مریر۔ باوہ نا بادشاہی کنا مرے۔ زئیفہ غاک کنا کنے ہنداڑ اسے ٹی پیری ایتر۔“ دا ایلمک مخار کٹار تے، بشہ باوہ نا بادشاہی ننے ملتو۔ دا گل بادشاہ خار کرے۔
گل بادشاہ ایلم تے الا ہنا۔ اے ایلمک ہنار پین کسر اسیٹ۔ گل بادشاہ ننکان خلسا پرغسا ہنا ہنا، سہب تما تے۔ سہب انا آذان مننگ ئس، گل بادشاہ خنا بھلو شار اسے بادشاہی اسے آ بس مسیت اسے ٹی پترینگا۔ بھلو مسیت اس ئس، مسیت اٹی آذان مس۔ گل بادشاہ بس ملا نا رہی آ توس۔ ملا نماز تِس۔ بادشاہ و وزیر وکیل بسر نماز کریر، ہنار۔ سائیں توس مسیت اٹی۔ قرآن شریف ءِ ہرفے شروع کرے تلاوت ءِ۔ دن چک خلک اڑے مسیت اٹی چنا اسے توسنے۔ بس ملا ارّفے ایان تے، ”نا پن دیر ءِ؟“ دا چنا پارے ”ای تینا پن ءِ تپرہ۔“ ملا پارے ”نا باوہ نا پن دیر ءِ؟“ چنا پارے ”کنے باوہ اف۔ کنے خبر اف۔ ای چوری اسے اُٹ۔“ وا قدرت ءِ خدا نا سائیں ملا ءِ اولیاد الو۔ سائیں بسم اللہ کرے ہرفے چنا ءِ درے اُرا غا تینا۔ ہنا ایڑے زئیفہ ءِ تینا پارے ”جی فلانی اللہ ننے مار اس تس، ننے اولیاد الو۔ دا ننا مار ءِ، دا مار ءِ غور کر۔“
دے آن ملا طالب آتتون دا مار ءِ خوانفیکہ وا مسیت اٹی بادشاہ نا مسڑ و وزیر نا مار ہم بسرہ۔ بادشاہ نا مسڑ نا پن ئس رُو آرات لاڑی۔ اودے دا سوب آن رُو آرات لاڑی پاریرہ، او شام انا دے آنبار لگاکہ۔ وزیر نا مار انا پن ئس عاقل وزیر۔ دا گل بادشاہ نا باوہ ملا تون خوانارہ۔ گل بادشاہ دافتے ہراکہ دا باوہ تون خوانپسہ دا تینا تختی آ دانا پن ءِ لکھک او تینا تختی آ دانا پن ءِ لکھک۔ پین خوانپسہ تین تون گوازی کیرہ۔ گل بادشاہ نا است ہشنگاکہ دا باوہ تون خوانپسہ تینا مہر مریبت کن بریرہ۔ تختی آ اسٹ ایلو نا تینا پن تے لکھرہ۔
گل بادشاہ اسہ دے تینا ابا ءِ پارے ”ابا نی کاسہ بادشاہ غا؟“ ملا پارے ”ای کاوہ خیراٹ باوہ انتئے؟“ گل بادشاہ پارے ”نی ہناس کنے تین تون اوار دیس۔“ ملا خواہفے چناتے۔ چھٹی تس۔ ہرفے گل بادشاہ ءِ ہنار۔ ایڑے بادشاہ نا دربار آ سلام شاغار والیک سلام مس۔ سائیں تون جوڑبڑ مس۔ بادشاہ ارّفے سائیں آن۔ ”سائیں دا دنا مار ءِ۔“ سائیں پارے ”بادشاہ! ءِ دا کنا مار ءِ۔“ پارے ”ہلہ داخہ وخت آن خننگتنے۔“ سائیں پارے ”بس بادشاہ سلامت دا چنا ءِ، راہی کرینٹ تے پین مسیت سے آ، بس چنا ءِ اینو مسیت آن بسنے۔“ بادشاہ پارے ”اڑے ورنا پن نا دیر ءِ؟“ چنا پارے ”گل بادشاہ ءِ۔“ بادشاہ پارے ”واہ اڑے واہ، گل بادشاہ۔“ سائیں ہنا پیشن اسیٹ۔ گل بادشاہ، بادشاہ ءِ پارے ”بادشاہ سلامت! نی کنا باوہ ءِ اخس تنخواہ ایتسہ؟“ بادشاہ پارے ”مسہ ہزار۔“ گل بادشاہ پارے ”نی کنا ابا نا تنخواہ ٹی اسہ پین ہزار اس ودف، کنا باوہ بریک ہنداڑے نا مسڑ ءِ سبخ ایتک۔ داسہ نا مسڑ بھلوس مسنے، ہرکس اودے کسر اٹ ہرک۔ باوہ تون بھلو بھلو مار ہم خوانرہ۔ نی بادشاہ و سمجھدار ءُ بندغ اسے اُس۔“ بادشاہ ہُرا کہ امر کنے ہچ سما تمتنے۔ بس سائیں۔
بادشاہ پارے ”جوان مس گل بادشاہ ءِ ایسس۔ مار اسے نا بسم اللہ مرے تے ہشار ءُ۔ کنا اینو خن تے ملانے۔ اینو کنے ہندن ءُ ہیت اس پارینے، داخہ وخت ءِ ای کور مسنٹ۔“ ملا پارے ”سائیں خیر ءِ۔“ بشخندہ کرے۔
بادشاہ پارے ”بابا مہالو مسہ ہزار تنخواہ تسٹہ نے، داسہ چار ہزار تنخواہ ایتوہ نے۔ بر ہنداڑے کنا مسڑ ءِ خوانف اُرا ٹی۔ کنا مسڑ اینو آن پد مسیت آ بروف۔ گل بادشاہ شکر ءِ اینو کنا خن تے ملانے۔ داسہ کنا مسڑ بھلن مسنے۔ گلی تیٹ مسیت آ بننگ کپک۔ داسہ نی بریس ہنداڑے کنا مسڑ ءِ سبخ ایتس۔“ ملا پارے ”سائیں خن تیٹ۔ نی کنے ہزار روپئی تفیس، نا پیسہ غاک کنا ءُ۔ خدا نا ءُ۔“ سائیں موکل کرے۔
بادشاہ سلامت مسڑ ءِ تینا پارے ”اینو آن پد نا خواننگ بند ءِ۔ سائیں ءِ پارینٹ برو ہنداڑے اُرا ٹی نے سبخ ایتو۔ اُراغان پیشن مفیس۔“
عاقل وزیر بنگ کہ بادشاہ نا مسڑ ءِ رُو آرات لاڑی ءِ مسیت آن بند کریر۔ فریشان مس پہہ متو دا گل بادشاہ نا کاریمک ءُ۔ گل بادشاہ ہُرا کہ ای باوہ تون ایہن آن ایہن ہناٹ رُو آرات لاڑی ءِ خنتوٹ۔ منہ وخت گدرینگا دا تین پتین کن بھاز زہیر کریر۔ امر کین امر کین۔ رُو آرات لاڑی ملا غا توار کرے پارے ”سائیں انتئے گل بادشاہ ءِ اتپیسہ ؟ مہالو ای مسنٹ بھازی تون، داسہ تنیا اریٹ۔ داسہ کنے آرام بفک۔ نی تین تون گل بادشاہ ءِ انتئے اتپیسہ۔ داڑے برے کنے مشغول کے۔“ تو گڑا بس پارے ”ٹھیک ءِ۔“
ایلو دے سائیں گل بادشاہ ءِ ایس تین تون۔ رُو آرات لاڑی پارے ”گل بادشاہ! کنے داکان سبخ اس ایت۔“ دا پارے ”کنے ہچڑا بفک۔“ گل بادشاہ خواننگ لکھنگ ءِ چاہسکہ، ہندن تینے بے چاہوک کریسس۔ ملا ہنا پیشن آ وضو سے نا خیال آ، رُو آرات لاڑی پارے ”ای نے چٹھی اس ایتوہ، دادے عاقل وزیر ءِ ایتس۔“ دا پارے ”ہلہ کنے ایت، ای دیوہ ایتوہ تے۔“
رُو آرات لاڑی چٹھی اس پن آ عاقل وزیر نا لکھا۔
”اے عاقل وزیر! داسہ کنے آ باوہ پابندی خلکنے۔ ای نے کن ہندن زہیر کرینٹ، خن تا دیدہ، بر زہیر آن کور اُٹ، نی داسہ انت پاسہ؟ امر امر خنن تینے۔ کنے آ پابندی لگانے۔ انت پروگرام ءِ نا۔ گڑا چٹھی نا ورندی ءِ ایتس گل بادشاہ تون راہی کیس۔“ ایس گل بادشاہ چٹھی ءِ ہنداڑے مسیت اٹی عقل وزیر ءِ تتو تے۔ گل بادشاہ ورندی ءِ تینٹ تس۔ لکھا چٹھی ٹی ”ای وزیر نا مار اُٹ۔ نی بادشاہ نا مسڑ اُس۔ نا ابا بادشاہ ءِ کنا ابا وزیر ءِ۔ کنا ابا ءِ ہنداخو چنکو تنخواہ اس ایتک کنا ابا کلہ گزران کیک۔ نی بادشاہ نا مسڑ اُس بھلو پیسہ اسے نا بست و بند ءِ کر۔ گل بادشاہ ءِ خیسن نا بھلو خشت اس ایت۔ ای اسہ ہچ اس ہلیوہ۔ تو شش تو نا پند ءِ اسہ نن اٹی خلے۔ ہمو ننکان کنا ابا نا ابا بریرہ، نماز کن نی تینا ستماڑ آن بھلو چِٹ اس یلہ کر۔ ای ہمو چِٹ اٹی ہلکٹ گڑا نی تینے خس گڑا کانہ کہ کانہ۔۔۔۔“
گل بادشاہ تینٹ چٹھی نا ورندی ءِ تس۔ درے رُو آرات لاڑی ءِ تس۔ رُو آرات لاڑی پارے ”کس خنتو نے؟“ گل بادشاہ پارے ”آخا۔“ دا درے چٹھی ءِ خوانا ہُرا انت لکھانے۔ ہرفے خیسن نا خشت اس تس گل بادشاہ ءِ۔ ”دادے در عاقل وزیر ءِ ایت۔“ گل بادشاہ ہنا تینٹ ہندن ءُ ماری اس ہلک۔ شش تو انا پند ءِ اسہ نن اٹی خلے۔
گل بادشاہ ابا ءِ تینا پارے ”ابا! اینو شام انا ای کاوہ، کن کن گڑتی کپیس۔ کاوہ کنا سنگت اس کن کن ارغ کرینے۔“ ہندن سوار مس ہچ آ تینا ہنا سدھا بادشاہ نا ستماڑ نا کیرغ آن چٹ اٹی ہلک۔ اےکا رُوآرات لاڑی خسا تینے ہچ انا کوچ اٹی تما۔ خیسن جوان ہرفیسس، ہنداڑے رُوآرات لاڑی نا نوکر اس ئس۔ نوکر ہُرا کہ ہندادے بادشاہ نا مسڑ ہنا۔ پگہ کنے بادشاہ کسفک۔ خدا خلک تے امر مریک۔ نوکر ہم تینے خسا۔ رُوآرات لاڑی تون اوار ہنا۔ رُوآرات لاڑی ہلکنے گل بادشاہ ءِ زہیری آن ہندن سوگو تورینے۔ اونا خیال عاقل وزیر ءِ۔ دا ہیت کیک، اے ہیت کپک۔ نوکر تے پارے ”اِلے تے عاقل وزیر نا مار ءِ، پہہ ءُ بندغ اسے، ہیت ہندا سوب آن کپک۔ نوا کس بنو ءِ ننا توار توار ءِ۔ خنور ننے۔ آخر دے اس تمو۔“ ہنار ہنار پین علاقہ اسے ٹی سر مسر۔ دے ٹک تس۔ اڑے دا گل بادشاہ ءِ۔
پارے ایہن آن ایہن گل بادشاہ ءِ۔ بادشاہ سے نا چنا ءِ یا گنوک اسے نا چنا ءِ ہُرنہ تے۔
پارے ”دا میدان، بیش، خراس، ہچ، میڷ، ہلی، کُر مسکہ امر مزہ کریکہ۔“ دا کچتو مچے مونی ہنار پارے ”داڑے لوڑی دموک پوغ مسکہ، لشی تیز کریرہ، دنّان جوڑاکہ، تیز کریکہ۔“ دا اسل کچتو۔ مچے مونی ہنار پارے ”اﺅ کہ داڑے بادشاہ مسکہ، خزم آتا شکار مسکہ، سیل سواد مسکہ۔ ہلیک مسرہ، فوج آک مسرہ۔“ گل بادشاہ پارے ”اَل امر مزہ کریکہ۔“
نوکر تے پارے ”دا بادشاہ اسے بادشاہ اسے نا چنا ءِ، گڑا ہرانگ درے ننے دیک ننے۔“
ہرفے درے تے پین بادشاہی سے ٹی۔ سرمسر، بادشاہ نا علاقہ ٹی کاشمی ءُ جُگ اس تین کن جک کریر۔ ہنداڑے دے منٹ گدرینگا تا گل بادشاہ کاہک ایڑے بادشاہ تون کچاری کیک کچاری ٹی تولک۔ بادشاہ فیصلہ کیک گل بادشاہ رماغک تے بادشاہ دن فیصلہ مریک۔
بادشاہ پارے ”نم ہرانگ کارے؟“ گل بادشاہ پارے ”نن کانہ سفر ننا مستی ءِ، دے منٹ ہنداڑے مرینہ۔“
اسہ دے اس وزیر بس ہندا جگی نا پارہ غا چکر اس، خنا کہ ننا ہمسائے گل بادشاہ نا ہندن ءُ زئیفہ اسے تے پری اسے خانہ تے خراب۔ ای وزیر اُٹ کنا، بادشاہ نا دن ءُ زئیفہ افس۔ سفا توبے نا ٹکر اسے داخہ زیبا۔
بس بادشاہ سلامت ءِ پارے ”ہندن لگک گل بادشاہ دا بندغ ءِ دزانے۔“ بادشاہ پارے ”بس اڑے شوم دا اونا زئیفہ ءِ۔“ وزیر پارے ”کنا دو آ خیسن ءُ پوغ اس تخس، دا اونا زئیفہ اف۔“ بادشاہ پارے ”گڑا؟“ وزیر پارے ”ہندن ءُ زئیفہ اسے تے دن ءُ زئیفہ نئے نے ارے نئے دنیا ٹی ارے۔ و ہراڑے گل بادشاہ ہراڑے دا۔“ بادشاہ پارے ”مرو زئیفہ تے نے انت تمانے….؟“ وزیر پارے ”زئیفہ تے اف۔ بادشاہ پارے امر، وزیر پارے دعوت کر تے، اگہ ننا دعوت آ بس ننا دعوت ءِ کنگ گڑا زئیفہ ءِ تے۔ اگہ بتو گڑا چاس کہ دا زئیفہ تے اف دادے دزانے۔“
بادشاہ گل بادشاہ ءِ پارے ”باوہ! ننا مون بھازی ٹی ءِ، ننا خیال ءِ پگہ نی و چناک نا ننا مہمان اُرے۔ ننا دعوت ءِ کنیرے۔“ پارے ”ہلہ سائیں خن تیٹ برینہ۔“ گل بادشاہ ہنا ایڑے اُراٹی تینے فریشان کرے، پارے خدا خلک رُوآرات لاڑی ءِ، مہالو چاہسرہ یا تتوسہ تے، داسہ پکا چاہور تے۔“ نوکرءِ پارے ”بادشاہ سہب انا دعوت کیک دعوت آ کن تون بتو پکا چاہور تے۔“
رُو آرات لاڑی نا نوکر بھاز پامدار اس ئس۔ پارے ”گل بادشاہ تینے فریشان کپہ۔“ گل بادشاہ کُنڈ اسے آ یکہ توس۔ نوکر تے پارے ”گودی بر کاٹم ءِ نا مشِو۔“ بس گودی نا کاٹم پارے ”گودی عاقل وزیر کیسہ تُسینگسہ، عاقل وزیر چا بندغ اس مسکہ نا داخہ وخت آن رند اٹ بسکہ۔ نی اودے داخہ دوست کیسہ اسہ دے اس او برو نے خنو۔ داسہ بادشاہ دعوت کرینے۔ کان گل بادشاہ تون دعوت آ۔ اگہ دعوت آ ہنتویس، ہندن وزیر بادشاہ درور نے۔ گڑا گل بادشاہ ءِ کسفور۔ ننے ہم کسفور۔ گڑا عاقل وزیر ہم چٹا، کپہ شوم کان۔ داسہ کان دعوت کنین، آخر عاقل وزیر ہم برو۔ تینے تیار کر دعوت آ کل مخلوق خنو ءِ نے۔“ سہب انا گودی تینے جوان سینگار کرے۔ ایہن گل بادشاہ تون ہیت کپک۔
ہنار ایڑے بادشاہ سلامت نا مون آ لشکر بس بیا بخیر کرے، لگار تھام آک، ارغ تیار مس۔ بادشاہ سلامت نا نوکر بس ہرفے چلمچی ءِ دو تتا سلوہ۔ ہرفے چلمچی ءِ گل بادشاہ نا دوتے سلوہ، رُوآرات لاڑی ہُراکہ ارغ نا کنا دوتے سلک، ارغ تے الو، نوکر نا خن اٹی چپلہ اس خلک، اے نا خن خرن مس، پارے ”بے کمال نی لائق اُس گل بادشاہ نا دوتے سلسہ۔ خبیث نا مسڑ۔“ اے نا چلمچی تما۔“ تینا نوکر آ اشارہ کرے پارے ”بشہ نا خن تے کشو بادشاہ نا دوتے سلہ۔“ اوفتا نوکر ہرفے چلمچی ءِ گل بادشاہ نا دوتے سِلا۔ رُوآرات لاڑی نا دوتے سلا۔ داسہ پارے نوکر ءِ ”ایت چلمچی ءِ اوفتا نوکر ءِ نا دوتے سلے۔“
وزیر ہُراکہ خانہ خراب…. بادشاہ تینا جوڑ تے گٹ ہلک وزیر ءِ پارے ”ہُر نوکر نا ننا خن خرن مس۔“ ہرار تین پہ تین آ۔ وزیر ءِ پارے ”نی پاسہ وا زئیفہ تے اف۔“ خیر ارغ کنگر سیر کریر تینے۔ ہنار اوفتے منہ کوٹھی تس پارے ”ہرا وخت اسکان داڑے رہینگرے رہینگبو۔“ بسر تینا کوٹھی ٹی رُوآرات لاڑی ہلک گل بادشاہ نا دو ءِ خسا پارے ”بشہ نی خوش مسس، ای نے تون خوش مروٹ۔“ گل بادشاہ توار کرے پارے ”خیر خیرات نا مریو اینو تو کنے عزت تسس۔ گڑا آخا تو بادشاہ سلامت کل ءِ پہہ مرو نے درو۔“
ایڑے بادشاہ سلامت وزیر آ تینا چڑا پارے ”امر زئیفہ ءِ تے یا دزانے تے؟“ پارے ”اسُل زئیفہ تے اف۔ دا کل چال ءُ۔“ بادشاہ پارے ”امر چاہون تے؟“ وزیر پارے ”او نن کن ارغ کریر۔ گڑا چاہون تے۔ اگہ دا زئیفہ ءِ تے، اگہ نن کن ارغ کتو تو زئیفہ تے اف، دزانے تے۔“ شام انا ولدا گل بادشاہ ہندن مونجا کرے تینے، کاٹم ءِ تینا خڷ اٹی شاغا۔ نوکر تے پارے ”ہلہ انتئے اینو فریشان اُس؟“ پارے ”دا خاطرآن فریشان اُٹ۔ پگہ نن اوفتے کن ارغ کتون تو پکا چاہور ننے، نے کسفور رُوآرات لاڑی ءِ درور۔ ننے آن پلور۔“ نوکر تے پارے ”گل بادشاہ نی خاچ فکر کپہ۔“ داڑے بس نوکر تے پارے ”گودی بر کاٹم ءِ نا مشو سرند کیو۔“
پارے ”گودی او نن کن دعوت کریر، نن اوفتے کن دعوت کتون، پکا چاہور ننے۔ سہب انا گل بادشاہ ءِ خیسن نا کپ اس ایت، او کاہے بازار آ دا دا گڑا و مصالحہ غاتے اتے۔ وزیر ءِ تے زئیفہ تے بادشاہ ءِ زئیفہ تے، اوفتا جند انا نوکر ءِ خواہف ارغ کر، اوفتے کن۔“ دے مون ءِ مچ آ گل گلاب نا پھل شاغا۔ بسر بادشاہ سلامت پارے ”کش چوٹ آتے تینا دا پھل شاغانو۔“ دا چوٹ آتے تینا کشارہ، دا پارے ”بادشاہ سلامت ہندن ببو اٹ تا۔“ چوٹ آتتون، پھل آتا زی آ بسر۔ نوکر ءِ تینا پارے ہرف چلمچی ءِ در اوفتا نوکر ءِ ایت۔ پا تے بادشاہ نا دوتے سل، وزیر نا چنا تا اوفتا۔“ نوکر درے دوتے سلا پدا رُوآرات لاڑی پارے تینا نوکر ءِ، ”ہڷ چلمچی ءِ گل بادشاہ نا دو تے سل ولدا کنا دوتے سل۔“ ارغ کنگر داسہ مجلس مس دے ایمون مننگ اٹی ءِ، ہنداخہ ہوش تا ہنا کہ شام مننگ اٹی ءِ۔
رُوآرات لاڑی پہہ ءُ مائی اس ئس۔ پیشن پیش تما گل بادشاہ ءِ توار کرے پارے ”گل بادشاہ دا باوہ غاک نا داسکان توسنو، ایہن بازار آن سودا مودا اس ہڷ دافتے کن شام انا ارغ نا بندوبست ءِ کین۔“ بادشاہ سلامت دا ہیت ءِ بننگ تون پارے ”جی آخا جی آخا نم تینٹ مہمان اُرے، نن داسہ کانہ۔“ بادشاہ سلامت وزیر ءِ تینا پارے ”کانبو“ بش مسر، خدا حافظ کریر ہنار۔ اوفتے گدریفنگ آن پد رُوآرات لاڑی گل بادشاہ نا ہرفے دو ءِ خسا پارے ”بشہ نا خیال ای نے تون خوش مسٹ۔ عاقل وزیر دے اس برو۔“ گل بادشاہ پارے ”ای نا قربان مریو اینو ولدا کنے عزت تسس نا لکھ تورو آک کنا زی آ۔“
بادشاہ وزیر ءِ تینا پارے ”امر شوم خناس؟“ وزیر پارے ”بادشاہ سلامت! کنا خن تے کشس، دا اونا زئیفہ اف اودے دزانے۔“
بادشاہ پارے ”اخر امر اوفتے نن درست کرون۔“ وزیر پارے ”بادشاہ سلامت پگہ نی ہندا پرمان کر گل بادشاہ ءِ پا۔ پگہ کانہ شکار کن، ایلو نوکر آتے دپنہ۔ انتئے اوفتا نوکر اسے بھاز پہہ ءُ۔“ ہندن پا گل بادشاہ ءِ، بادشاہ سلامت پارے ”ادا پگہ کانہ شکار کن، پیر انا زیارت ءِ کینہ۔ تینا نوکر آتے دپنہ بیرہ تینا زئیفہ غاتے دینہ، مسہ دے پیر انا زیارت ءِ کینہ۔ ولدا برینہ۔“ شام انا گل بادشاہ بس اُراٹی تینے سخت مونجا کرے۔ کاٹم ءِ تینا خڷ ٹی شاغا۔ نوکر تے خنا پارے ”انتئے اینو گل بادشاہ داخہ فریشان اُس؟“ گل بادشاہ پارے ”ارّفپہ مہالو امر مس ہنا۔ اینو بادشاہ پین شڑت اس تخانے۔ پارینے پگہ کانہ پیر اسے آ، شکار کن کانہ، نوکر آتے تینا دپنہ۔ بیرہ زئیفہ غاتے تینا دینہ۔“ پارے گل بادشاہ تینے داخہ مونجا فریشان کپہ، اللہ خیر کرو۔“
نوکر ہنا بی بی ءِ پارے، ”بی بی نی عاقل وزیر عاقل وزیر کیسہ، تسینگسہ، عاقل وزیر اٹی وفا اس مسکہ او داخہ وخت ءِ نا رند اٹ بسکہ۔ او نے اُست آن درینے۔ بادشاہ سلامت گل بادشاہ ءِ پارینے پگہ کانہ شکار کن پیر اسے نا زیارت ءِ کینہ۔ نوکر آتے تینا دپنہ، نی ہن شکار کن۔ گل بادشاہ تون۔ ایڑے اوفتیان مچے مر تینا جُگ ءِ خلبو۔ سہب انا کاٹم مشبو، غسل کبو۔“ رماغا پنت فرمان کرے، رُوآرات لاڑی منّا۔ ماری آ سوار مسر ہنار۔ ایڑے سر مسر۔ رُوآرات لاڑی گد اٹ تینا گل بادشاہ نا مون ءِ پاک کرے۔ گلاس اس دیر انا تس تے، گل بادشاہ گلاس نا نیمہ ءِ کُنگ نیمہ ءِ ولدا رُوآرات لاڑی ءِ تس۔ رُوآرات لاڑی دیر تے کُنگ۔
اے دنز آتتون سلیسر، بادشاہ سلامت، زئیفہ تے، وزیر ہرار دافتے، ہرار تینے۔ دا ہنار شام انا مُر خاچار۔ سہب انا مہالو ہُر خدا نا قدرت ءِ رُو آرات لاڑی نا اُست اٹی بس، عاقل وزیر اس مسکہ او داخہ وخت کنا رند اٹ بسکہ۔ گل بادشاہ نا خنک اودے خنرہ۔ الے گم کر عاقل وزیر ءِ عاقل وزیر انت بھلا اسے۔ ہرا وخت آ داکان ہنان ای انشاءاللہ گل بادشاہ ءِ برام کروٹ۔ شام انا وخت آ سلا تینے ہموڑے خیسن نا ہار ءِ تینا گیرام کرے۔
بسر کسر اٹی نیمہ کسر آ رُوآرات لاڑی دُن کرے اڑے خیسن نا ہار لخ اٹی کنا اف۔ سلاٹ تینے، گیرام کرینٹ تے۔ ”ایڑے۔۔۔۔“نا لوز ءِ تیز آن پارے۔ گل بادشاہ پارے ”انت اسے؟“ رُوآرات لاڑی پارے ”ہچ اس اف۔“ گل بادشاہ پارے ”آخا کنے پا انت اسے۔“
رُوآرات لاڑی پارے ”الے کان۔” اے پارے ”آخا کنے پا انت اسے۔“ رُو آرات لاڑی پارے، ”تینا خیسن نا ہار ءِ، دُن سلاٹہ تینے ہموڑے گیرام درینٹ۔“ گل بادشاہ پارے ”نا خیسن نا ہار مرے ولدا پین اسٹ نا لخ اٹی مرے، امر سگوٹ تے۔“ پارے نی ”ہن ماری آ سر مر، ای ولدا زُو بریوہ۔“ دا ہنا نوکر ءِ سر مس۔ گل بادشاہ ہنا ہرفے خیسن نا لار ءِ ہرفے بس۔ دم درینگا جنگل اٹی درخت اسے نا کیرغ آن خاچا۔ ناگمان دیو اس بس تینا دم اٹی چکا تے۔ اے ایڑے ہنا، نوکر پارے ”امر کریس گل بادشاہ ءِ۔“ رُو آرات لاڑی پارے ”گل بادشاہ ہنانے کنا خیسن نا ہار ءِ ہموڑے دیر آ گیرام درینٹ، اونا اتنگ کن۔۔۔۔“ رُو آرات لاڑی تینے بددعا تس نوکر ءِ پارے ”نی کنا لمہ اُس، عاقل وزیر بھاز کیوہ، عاقل وزیر بندغ اس مسکہ دا وخت آ کنا رند اٹی بسکہ۔ الے گم کر عاقل وزیر ءِ گل بادشاہ نا خنک خنرہ عاقل وزیر ءِ۔ گل بادشاہ برے ای اودے نکاح کیوہ کنا ارغ ارے اف گل بادشاہ ءِ۔ “
الے اوفتے، ہڷ گل بادشاہ نا کِسہ ءِ کہ دیو ہنداڑے بسنے تینا دام اٹی چکانے تے۔
ہندا جنگل اٹی جوگی اس ئس، اونا مسڑ اوڑتون تُد ئس۔ ہندا جوگی نا مسڑ تینا باوہ غان قول ہلکوسس ”اگہ ای تینا پسند نا بندغ اس خناٹ کنے ہمودے نکاح ایتوس۔“ جوگی تینا مسڑ تون اقرار کریسس ”ہرا وخت آ نی تینا اُست پسند نا بندغ اس خناس ای نے اودے برام ایتوٹ۔“ جوگی و مسڑ تے ہندا جنگل اٹی گوازی کرسا مُرلو خلسا بسرہ۔ ناگمان آ بسر ایڑے عجب ءُ ورنا سے ناچوڑ ءُ دیو اس تینا دام اٹی چکانے تے۔ جوگی نا مسڑ پارے ”ابا ہندا ورنا ءِ بش کیسہ کنا ارغ ہندادے۔ اگہ بش کپیسہ تے تو ای تینے کسفوہ۔“ جوگی پارے ”خدا خلے نے شوم! دے درست پند کرین دم درینگانن، دے داسہ ہفت خاخر لگفے۔ دے مُرلو خلے اِلے گم کر تے۔“ مسڑ پارے ”ابا نا کنا قول قرار ہندادے۔ ہندادے بش کر دا کنا ارغ ءِ۔“ پخیر بے وس مس۔ مسڑ ءِ پارے ”پاٹ مچ کر۔“ مسڑ اسہ دم اٹی جنگل آن پاٹ تے مچ کرے مسڑ ہندن ءُ است انا لار آن مرلو خلیک۔ جی کنا اللہ بس انت پاو، باوہ غان تینا زیات مُرلو خلککہ۔ دے اس کہ ہر چار کنڈ آن دوشہ غاک بسر۔ اےکا دیو بس اژدھا مَرغی آ بس، دو تیا کاٹم ءِ تینا تخا۔ جوگی خلک تے زمغ ءِ ٹکر ٹکر کرے تے۔ دیگ اٹی لار تس تے۔ مچے دیر دم کرے گل بادشاہ غا چَٹ تس گل بادشاہ سما کرے۔ خنا ای خاچانٹ جوگی ءِ اسہ مسڑ اسے کنا کاٹم آ سلوک ءُ، گل بادشاہ پارے ”خیر ءِ؟“ جوگی پارے ”نے دام اٹی دیو اس چکانے“۔ جوگی نا مسڑ کشا لخ آن تے خیسن نا ہار ءِ، پارے ”کنے برام کیسہ؟“ گل بادشاہ سوج خلک ای ہنوٹ پدا رُوآرات لاڑی غصہ کرو۔ دا خبر اَلو تے داسہ اونا اُست اٹی ہنانٹ۔ پارے، داہم زیبا ءُ سے گڑا انتئے برام کپر تے۔ ٹوکا جوگی نا مسڑ ءِ کرے برام۔ جوگی نا مسڑ ہرا ارغ اسے کنا دن ءُ زیبا ءُ۔ جادو اٹ کرے تے مٹھو اس تخاتے تینا کوپہ غاتیا ہنارہ۔ دے آن شار تیٹ پنڈارہ۔ شام انا ولدا بندغ اس کریکہ تے دے آن مٹھو ئس۔ بسر اسہ وخت اس اسہ شار اسے ٹی بھلو بخال اسے نا دوکان ئس، بخال نا ہندن ءُ مسڑ اس زیبا ءُ ئس۔ ناگمان خنا پخیر نا مسڑ نا کوپہ غا مٹھو ءِ ہلک پخیر نا مسڑ ءِ کٹا گِرا تے، دا مسڑ ہوغا ہوغا، اے مٹھو ءِ پلا اوڑان۔ او وخت آ پاتو دا کنا ارغ ءِ۔ بخال نا مسڑ درے نجومی تے ہندا مٹھو ءِ نشان تس۔ نجومیک بسر پاریر ”دا بندغ اسے، دا گل بادشاہ ءِ۔ بھاز زیبا ءُ مار اسے۔“ نجومیک جادو اٹ کشار مٹھو نا نُک آن دسک ءِ، اڑے دا گل بادشاہ ءِ۔
رُوآرات لاڑی ایڑے فریشان ءِ ہوغک۔ دے و نن خڑینک خلیک، گل بادشاہ نا یات اٹی۔ جوگی و مسڑ تے ایڑے فریشان، گل بادشاہ ہُرا دا اوفتیان زیبا ءُ سے۔ گڑا انتئے برام کپر تے۔ ٹوکا کرے تے برام۔ گل بادشاہ بخال نا دکان آ بس اودے چلیفیکہ۔
رُوآرات لاڑی داڑے فریشان ءِ، پارے ”انت مس تے کس دشمنی کرے اوڑتون؟“ نوکر ءِ تینا پارے ”ایمون نا شار اٹی بھلو بخال اسے نا دکان ءِ۔ ہموکان مٹھائی اتہ بر۔ کین خیرات اس نوا خدا ءِ قبول مرے۔ برے گل بادشاہ۔“ داسہ ہوغاکہ بھاز خساٹ تینے، کن تون دن مس۔
نوکر ہنا شار آ بخال نا دکان آ پارے چُوری کنے مٹھائی ایت۔ اے تینا مون ءِ بڑزا کرے، گل بادشاہ ءِ۔۔۔۔ ہنداکان رمب اٹی ہنا رُوآرات لاڑی ءِ پارے ”مبارک مرے نے گل بادشاہ ہمو بخال نا دکان اٹی ءِ۔“ رُوآرات لاڑی ءِ پارے ”خطا قصور اونا اف کنا ءِ، او ہندا سمجھو رُوآرات لاڑی کنا مفک او ہنا دکان آ بخال نا سلیس۔“
رُوآرات لاڑی نت شپاد ہوغسا بس ہلک دکان اٹی بانکر کرے تے، بددعا تس تینے ”خیرات نا مسٹ۔“
الے اودے، کہ اسٹ بس بخال نا مسڑ ءِ پارے، اسٹ ہلکنے ارغ ءِ نا پارے ”کنا ءِ۔“ بخال نا مسڑ ایکان بس پارے ”بشہ نی امر ءُ سے اُس، کنا اَرغ ءِ تینائی کیسہ۔ ای داڑکن داخہ پیسہ تسنٹ، نجومی تے۔“
الے اودے ہڷ جوگی و مسڑ نا کِسہ ءِ، اوفک تینا لٹ اتون بسر، ہراکہ گل بادشاہ غا مچ ءُ، پارے ”بشبو ای و باوہ کنا مُرلو خلکن بیخ ننا بس۔ دیچا ہراڑے دیو ءِ کسفین دا کنا ارغ ءِ۔“ مخلوق پارے ”چُپ کبو کانبو دین تا بادشاہ غا۔“ بخال تینا مسڑ ءِ ہرفے، جوگی تینا مسڑ ءِ ہرفے، رُوآرات لاڑی ہم بس، بسر ہندا بادشاہ غا۔ ہرانا وزیر پاریکہ رُوآرات لاڑی گل بادشاہ نا زئیفہ اف، ہندا بادشاہ غا بسر۔ پاریر بادشاہ سلامت دُن ءُ کسہ اسے، بادشاہ پارے ”آن دا رُوآرات لاڑی دانا زئیفہ ءِ۔ دادے نن کل خنانن۔ دانا پکا کنے خبر ءِ۔“ جوگی نا مسڑ آن ارّفے بادشاہ ”نی حوال ہیت دانا امر ارغ ءِ۔ جوگی نا مسڑ پارے، ”سائیں نن دُن دُن ای باوہ بسن دادے فلانی جنگل اٹی دیو اس دام کشاسُس، شاہدی دا ہار کنا لخ اٹی شاغوک ءِ۔“ پارے ”پدا خاخر لگفین دُن دُن دوشہ غاک بسر دیو ءِ ای کسفیٹ، دادے برام کریٹ۔“ بادشاہ گل بادشاہ ءِ پارے ”دادے برام کریس؟“ گل بادشاہ پارے ”جی اﺅ بادشاہ سلامت، دادے برام کریٹ۔“ بخال نا مسڑ ءِ بادشاہ پارے ”نی امر دادے برام کریس؟“ بخال نا مسڑ پارے ”ای دادے دا جوگی پخیر نامسڑ نا کوپہ غا خناٹ او مٹھو اس کریسس تے، ای ہلکٹ ہندا مٹھو ءِ، نجومی تے پیسہ تسٹ اونا جادو ءِ پرغاٹ۔ گل بادشاہ ءِ ای برام کریٹ۔“ بادشاہ پارے ”گل بادشاہ! نی دادے برام کریس۔“ گل بادشاہ پارے ”جی اﺅ سائیں دادے ای برام کریٹ۔“ بادشاہ سلامت توار کرے، ”گل بادشاہ نی دن ءُ بخت والو چنا سے اُس کنا بادشاہی ہم نا ءِ۔“
الے اودے ہڷ کسہ ءِ مون آ، اونا بادشاہی اودے سر مس، ہنداڑے بادشاہی کریکہ۔ اسہ دے رُوآرات لاڑی تینا باوہ کن زہیر کرے، پارے ”بشہ کان باوہ نا بادشاہی آ۔“ گل بادشاہ پارے ”آخا خلو ءِ ننے۔“ پارے ”ہچڑا کپک کان، باوہ نا بادشاہی آ۔“ ہرفے ہر مسہ زئیفہ ءِ تینا، بس پارے ”بادشاہ سلامت دا کنا کفن دا بیل کُلنگ کسفس کنے، اِلس کنے، ای گل بادشاہ، نا مُلا نا مار اُٹ، نئے پین۔ ای تینا باوہ ءِ تپرہ۔ کنے کسفیس نا منشا الس کنے نا منشا۔ ای تینا ساہ ءِ نے آ ایسٹ نا مسڑ ءِ ایسنُٹ۔“ اے بادشاہ ہُرا ای تینا مسڑ کن زہیر آن کور اُٹ دا کنا مسڑ ءِ سہی سلامت ایس کنے آ سر کرے۔ بادشاہ ءِ پین اولیاد الو پارے ”دا کنا بادشاہی نا ءِ، ہلک دا بادشاہی ءِ، اِرا بادشاہی مسہ زئیفہ تے۔ اُست آتے بس کاو باوہ نا بادشاہی ءِ ہرو باوہ نا بادشاہی ارے یا اف؟ انت حال ءِ تے؟ مکری آ لمہ کنا ارے یا اف؟ بس اُراٹی لمہ ءِ تینا خنا پارے ”لمہ ای ہمو چُنا اُٹ نی کنے گداراس جنگل آ کسفنگ کن۔“
مائی ہوغا پوہاڑ کرے پارے ”کنے بشخرے ای رد اس کرینٹ ببو باوہ نا تینا بادشاہی ءِ سنبھالبو۔ باوہ نما کسکنے ایلم نما چُنکو سے۔“
گل بادشاہ ہرفے ہر مسہ زئیفہ ءِ تینا بس باوہ نا بادشاہی ءِ سنبھالا۔ ہر مسہ زئیفہ خیسن نا ہنداڑ اٹی جلونٹ ایترہ تے۔
الے اوفتے، اسہ دے اس گل بادشاہ نا ایلمک بسر، پیر مننگ اٹی ئسر، اُست اٹی چُرت خلکر، پاریر کان ہُرن باوہ نا بادشاہی ءِ۔ بسر درگہ غا توار خلکر، ”او اللہ نا خیرات ءِ۔“ گل بادشاہ خنا تا، پارے ”اے کنا بھلا ایلم ءِ، اے کنا چنکا ایلم۔ کنے چوک انا زی آ خلکر ای است اٹ کریٹ۔“، پارے ”اڑے دبو پخیر تے پنڈوک آ ارغ ایتو۔“ پخیرک پاریر ”نن ارغ کنپنہ۔“ پارے ”دبو پیسہ ایتبو تا۔“ پاریر ”نن پیسہ ہلپنہ´“ داسہ گل بادشاہ ءِ تپسہ، ہررہ باوہ ننا خننگپک۔ گل بادشاہ پارے ”اڑے ڈوڈی نا ارغ، ساگ اتبو خولم نا ارغ سُو انا بے دیر اتبو۔“ ایسر۔
داسہ پخیرک ہوغرہ، گل بادشاہ پارے ”اڑے پخیر جان آک انتئے ہوغرے؟“ پاریر ”ننے ایلم اس ئس، گل بادشاہ کریرہ تے۔ او دا دعا ءِ خواہس نن دا دعا ءِ خواہسن۔ نن انت دعا خواہسن اینو ابا نا بادشاہی ٹی ننے ملار۔“ پارے۔ ”او انت پارے؟“ پارے کنا مسہ زئیفہ مریر، مچ آ دنیا ٹی زیبا ءُ مریر۔ مسہ بادشاہ نا بادشاہی کنا مریر۔“ پارے ”انشاءاللہ اودے ملور۔“ پاریر ”اینو ننے باوہ نا بادشاہی ٹی دعا ٹی خواہوک آ گڑاک ملار۔“ گل بادشاہ پارے ”اڑے دا غریب آتا ایلم اُست آتا بریک، ہرفبو مون آن تا ارغ آتے، دافتا ایلم اُست آتا بریک۔“ خواہفے ایلم تے کن تینا پھل، میوہ، پارے تا ”ببو لگبو دا ستماڑ آ۔“ لگفے تا خیسن نا ہنداڑ اٹی توس پارے ”رُوآرات لاڑی!“ پارے ”جی۔“ بس جلونٹ تس تے۔ بخال نا مسڑ بس جلونٹ تس تے، جوگی نا مسڑ بس جلونٹ تس تے۔ پارے ”اڑے ای نما ہمو ایلم اُٹ، کنے لَٹ اٹ کُٹارے۔ ای گل بادشاہ اُٹ۔ او کنا خیسن نا ہنداڑ ءِ۔ نما پُچ آک ارّنگانو۔ پنڈوک آ پخیر تیانبار کرینرے تینے۔ ہنداڑے ابا نا اُرا ٹی ای نمے ساگی ڈوڈی خولم نا ارغ تسٹ۔ بش مبو ہنبو حجام آ، تینے جوان سینگار کبو، پوسکن ءُ پُچ بینبو، نی رُوآرات لاڑی نا باوہ نا بادشاہی ءِ سنبھالہ۔“ ایلو ایلم ءِ پارے ”نی ہن فلانی بادشاہ نا بادشاہی ءِ سنبھالہ۔ ای ہنداڑے چنکا ایلم ءِ لمہ ءِ سنبھالوہ۔“ کل ایلمک بادشاہ جوڑ مسر۔ او تینا بادشاہی ٹی خوش ئسر۔ نن اِلان کٹان، چٹان بادشاہی پٹان۔ الہ مڷ نا جنگ ءِ لٹان، بچان بسن نما سلامی آ پین خیر ءِ۔

(دا کسہ ءِ کنے ماما محمد عمر مڑدانشئی بنفے۔)

ہفتئی تلار، 04-10 اپریل 2020