پُودگِل     (افسانه)

حاجی اسلم نا اینو طب جوان الوکہ، ہیت ہیت آ چِڑاکہ۔ ہڑدے ہندا رَٹ کُٹ تے برجا ئس۔ ولے اینو تو حد کرے۔ تینا پیر اِنگا باوہ نا ہم تُرندی اٹ ورندی ءِ تِس۔ ولے ہیت ءِ زیات وَدِنگ آن بچنگ کن اُراغان پیشن مَس۔ تینا چُرت آتیٹی گم گلی ٹی مُستی ہِننگ اٹی ئس، درگہ سے نا مون آ سلیس، ہندا درگہ ءِ ٹکیفے۔ درگہ مَلِنگا۔ اَسہ مارکو اس پیشن مَس۔ مارکو ءِ پارے ”ابا ءِ تینا پا ماما اسلم بسُنے۔“ جٹ اسے آن پد حاجی اسلم تینا غُٹ آن مُتکن آ سنگت حاجی صمد نا وتاخ اٹی تولوک ئس۔ دیر چا غان پد حاجی صمد اودے حوال کرے۔ پارے ”خیر ءِ اینو مونجا خننگسہ۔ طب نا تو جوان ءِ؟“ حاجی اسلم پارے ”یار صمد جان! نے سماءِ کنا پراپرٹی نا کاروبار ءِ۔ کاروبار کنا بھاز جوان ءِ اللہ نا شکر ءِ زند انا ہر آسراتی کنے رسینگک، ولے دا منہ تُو اسے نا ءِ کنے اَسہ ویل اس ہلکُنے۔ ہندا نا سوب آن ای مچٹ اس فریشان اُٹ۔“

حاجی صمد فریشان مرسا سوج کرے ”اللہ خیر کے۔ انت ویل اسے نا گواچی مسُنُس۔“

حاجی اسلم پارے ”یار! نے تو سماءِ گلُو ننا شار انا بھلو غنڈہ اسے، اونا کاریم لُٹ پُل کننگ ءِ۔ کنے ہم پنچ شش تُو مُست فون اس کرے پارے اگہ تینا، تینا خاہوت و تینا کاروبار نا خیر ءِ خواسہ تو کنا بندغ نے آ تُو تُو آ بریک، اودے نی پنجا ہزار روپئی ترسا کیس۔ نا رَکھ و حفاظت نا ذمہ کنے آٹے۔ ای ایلو غنڈہ غاتیان نا رَکھ ءِ کیوہ۔ تُو انا پنجا ہزار روپئی ہچ اس افس، فون ءِ بندکرے۔ ای ہچ ہیت کننگ کتوٹ۔ داسہ اونا بندغ ہر تُو آ بریک کنے آن پنجا ہزار روپئی دیک۔ یار کنا غٹ آن بھلا ویل ہندادے اگہ نے گڑاس سُجِک تو کنے سلاہ اس ایت۔ تاکہ کنا دا مصیبت آن جان چُٹے۔“

ہڑتوم آک چا کُنگُر جٹ اس جوان ہیت و گپ کریر۔ گُڈ سر اٹی حاجی صمد پارے ’یار! ای نے اسہ سلاہ اس ایتوہ۔ مُستی نا منشا۔ اگہ کنا سلاہ ءِ منسہ تو نے کن انشاءاللہ بھاز جوان مرو۔“

حاجی اسلم دا ہیت ءِ بننگ تون تینے سِدھا کرے پارے ”زو پا یار! انت سلاہ اسے۔“

حاجی صمد پارے ”یار نے تو سماءِ میر سجل خان ننا علاقہ نا بھاز بھلو بندغ اسے او اسمبلی نا باسک ہم ارے۔ اگہ نن اوڑا کان تینا ویل ءِ اودے پان تو او اگہ ننے اسہ چٹھی اس تس یا گُلو ءِ فون اس کرے تو ہندُن چا جان نا دا مصیبت آن چُٹا۔ پاپسہ کہ آہِن ءِ آہن گُڈِک۔“

حاجی اسلم خوش مرسا پارے ”یار! دا تو جوان ءُ سلاہ اسے، راست پاسہ آہِن ءِ آہِن گُڈِک۔“

حاجی صمد پارے ”دُن کینہ پگہ سہب اتون نی بَر ہڑتوم آک میر سجل نا وتاخ آ کانہ اوڑتون ہیت و گپ کینہ۔ اللہ خیر انا کسر اس کشک۔“

حاجی اسلم خوش مرسا تینا اُراغا بَس، غُٹ اتون مَلوک آ مون اتون ہیت کریکہ، دے پارے دا ہمو حاجی اسلم ءِ ہرا جٹ اس مُست ہیت ہیت آ چِڑاکہ، حاجی اسلم سدھا تینا باوہ نا کمرہ ٹی ہنا باوہ نا تینا دوءِ ہلک، خن تیا تخا، دروت ہلک پارے ”ابا! کنے بشخس ای نے تون تُرندی اٹ ہیت کریٹ، ای اَسہ ویل اسے نا گواچی ئسُٹ ہمو نا سوب آن کنے سما تمتو۔“ باوہ تے اودے خمب کرے پارے ”کنا مار ہچ ءُ ہیت اس اف۔ ولے نی کنے تینا ویل انا بارو اٹ پاتنُس۔ اللہ خیر کے نی انت ویل اسے ناگواچی مسُنس۔“ حاجی اسلم پارے ”بس ابا داسہ اللہ خیر کیک انشاءاللہ۔ کنا جان چُٹِک۔“ ولدا او مچ آ کِسہ ءِ تینا باوہ ءِ پارے، غٹ کِسہ ءِ بننگ آن پد اونا باوہ پارے ”کنا مار! دا ہیت تو تینا جاگہ غا راست ءِ کہ آہِن ءِ آہِن گُڈِک، ولے دا ہیت ءِ چاوہ بنتنُس کہ پُود گِل ءِ پُود گِل اٹ کس اس سفا کپک۔ اللہ کپ کہ دا ویل آن چان نا چُٹے پین اسے ٹی اختہ مفیس۔“ حاجی اسلم پارے ”آخا باوہ! نی اُست جم مر۔ انشاءاللہ خیر مریک۔“

پگہ کِن حاجی صمد تون اوار ہڑتوم آک میر سجل نا وتاخ اٹی تولوک ئسُر۔ مخلوق نا رَش گڑاس کم مس تو حاجی صمد میر سجل ءِ تینا بننگ نا سوب ءِ پارے، میر سجل جٹ اس سوچ خلنگ آن پد پارے تا کہ ”داسہ نم بے غم مبو تینا اُرا تیا ہِنبو پگہ کنا بندغ اس نما دکان آ بریک۔ نما غُٹ کاریم ءِ کیک۔“

ہڑتوم آک خوش مرسا تینا اُرا تیا بَسُر، پگہ غا میر سجل نا بندغ اس دکان آ بس۔ حال حوال آن پد حاجی اسلم ءِ تسلی تِس پارے ”دا تو ہچ ءُ ہیت اس اف۔ نی بے غم مَر۔ ای داڑے تولوہ نے آ ہرکس بَس اودے کنے آ راہی کر۔ ای چاو کنا کاریم چاہے۔“

ولدا ہندا بندغ ہڑدے دکان آ بسکہ حاجی اسلم نا سیٹ آ تُوسکہ۔ اسہ دے اس گُلو نا بندغ اس بس پیسہ نا خواست ءِ کرے، حاجی اسلم اودے میر سجل نا بندغ آ راہی کرے۔ ہڑتوم آک جٹ اس اسٹ ایلو آ خرُن خیسن مَسُر، جڑابڑا کریر۔ ولدا گلو نا بندغ دھڑکو ترسا دکان آن پیشن مَس۔ میر سجل نا بندغ پارے، ”حاجی صاحب داسہ کاریم خراب مَس۔ امبل دھڑکو تِس، گُلو بھاز چوٹ ءُ بندغ اسے دُن مف کہ نے بھلو نسخان اس ایتے، داسہ تو کنے ہڑدے داڑے بروئی تمک۔ ولے ہیت دادے کنے تینا ایلو کاروبار تے اِلوئی تمک۔ ہندا سوب آن کنے تینا دکان اٹی شریک کر۔ ای نارَکھ ءِ ہم کیوہ و نے تون اوار کاروبار اٹی ہم بشخ ہلیوہ۔“

حاجی اسلم نا جان یلہ مَس تینے کُڑسی آ جوکہ تس، خنک تے دکان نا چھت اٹی سخت ئسُرہ، اودے باوہ نا تے ہیت یات بننگ اٹی ئس کہ کنامار ”پُود گِل ءِ پُود گِل اٹ کس اس سفا کپک۔“

ہفتئی تلار

P# 3

02-08 May 2020