خضدار نا ادب چوری مس

رنگ رنگی آ، زیبل آ و بے مٹ آ پھل آک اسٹ اسٹ آ دا جہان آن، است آتے ہسون کرسا کارہ، دا عارضی آ دنیا غان موکل کرسا کیرہ۔ ولے پد انا مخلوق کن اسہ بھلو غم و خواری اس تینا داستان تیٹ الرہ۔
او تینا مفس وا ہم تینا تیان بھاز دوست مریرہ، تینا تیان زیات مہر و مریبت نا حق دار مریرہ۔ اوفتیٹ ہندن ءُ سرسہبی نا چشخ مریک ہرا کہ ہر دم و ہر گام آ تینا پارہ غا بندغ ءِ چکسا کیرہ۔
دا پھل آتیٹ اسے بھاز زیبل ءُ، گچین ءُ، مون روشن ءُ، جی و جان کروک ءُ، ہنین کڑدی ءُ پھل اس حافظ نذیر زین ئس، ہرا کہ تینا جوان انگا کڑد اتون اوار اوار است پسند آ توار نا ہم خواجہ ئس۔ رب اودے کل آن جتا کریسس، اوٹی رنگ رنگی آ صفت تخاسس، ولے اودے تینا در آ زوت خواہس۔ منہ دے مست خضدار نا ادب ولدا چوری مَس، او دا دنیا غان تینا جوانی تتون اوار راہی مس۔ او روڈ انا ظالم آ ایکسیڈنٹ اٹ کزیت کرے۔ انا للہ وانا الیہ راجعون۔
حافظ نذیر جھالاوان ادبی کچاری نا باسک اس ئس، خضدار نا جوان و پنی ءُ شاعر، ادیب، ولاگر اس ئس۔ تینا بے مٹ آ شاعری ٹی وڑ وڑ انا تخیل خلاکہ، گیشتری تینا قوم بلوچ نا بروک آ نسل ءِ پنت و نصیحت کریکہ، اونا اسہ شاعری اس دا وڑ ءِ، پاہک:
”کنا جھیڑہ جند اتون عمر انا
درے گو ءِ روح کنے پد بٹے
منہ گام اٹی سر ءِ مزل آن
کنا کوپہ دو کنے پد بٹے
تینا یکسری تا ای بادشاہ
کنے زنگ طوق انا لگتو
اسہ داغ اس اف کنا دامن آ
ولے شوم آ خو کنے پد بٹے
…………
اسہ پین جاگہ اس پاہک کہ:
بے شون آ ہتم تا دامان اٹ شنزی آ کسرک ءُ یاد آک ءُ
مہر آتا نوان اس پنانے یخ انگا دترک ءُ یاد آک ءُ
ازدیر آ پِروک آ خن تیٹی دڑدی ءُ توار اس کوکار ءِ
پنوک آ لڑی تے پرغا دے کل باغ آ اثرک ءُ یاد آک ءُ
ویران و تہار ءِ ہر سینہ ہر است انا حالت ہندادے
ہر شام آ دماغ ءِ خن است ءِ ریفنگ ءِ ہنرک ءُ یاد آک ءُ
بلبل تا ملاسی گٹ گیری مُر مس تو برینہ ہوش آ نن
مودہ پِراد ءِ گلشن نا جڷی آ جغرک ءُ یاد آک ءُ
بیکار ءُ منہ ہیت ءُ انت ءُ، بے سہب ءُ منہ دا افسانہ
نظم آتا چڑہ نا عنوان اٹ ڈکھ آتا گزرک ءُ یاد آک ءُ
چَنک آک ءُ نِپاد ءِ خالی آ بے موڑ آ نزیرؔ ءِ نن تیٹی
بے رنگ ءُ منہ شال ءُ کن تون اگڑی آ گڈرک ءُ یاد آک ءُ
۔۔۔۔۔۔۔
چار بندی اس تے دا وڑ ءِ:
دشت انا گودی پری سے قاف انا پھل
زیب تو شیشہ گوری سے قاف انا پھل
زرزرک کس پائے زری سے قاف انا پھل
سوز اٹی نغمہ سری سے قاف انا پھل
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
او نظم انا پڑ آ ہم سوگو انگا خیال و فن انا خواجہ ئس، اسہ نظم اس تے دن ءِ:
نظامِ قدرت ای نے کن سدخہ
ای نے آ قربان
ہراکہ احساس ءِ پہہ مفسہ
ہمو تے بے کچ نوازسہ نی
ہرا کہ باخو کن سکرہ بس
ہمو تا بخت اٹ دا لنگڑیک ءُ
نا قدرت آتا ای سدخہ مالک
ای گوری نا دا نظام انا رب
ہموڑے رزق ءِ ملسہ وخت اس
ہراڑے مسکین مسخرہ سے
ہراڑے لنگڑ غریب خاچک
ہموڑے خولم تے دیر بڈک
نظامِ قدرت ای نے کن سدخہ
ای نے آ قربان
دعا تے کر مستجا خدا یا
نی کپہ محتاج زندگی ٹی
ننے نی دا وڑ نا بندغ آتا
نظامِ قدرت ای نے کن سدخہ
ای نے آ قربان
حافظ جان اسہ بے مٹ ءُ ادیب و نوشتکار اس ئس، اونا دا موکل مننگ تون خضدار نا ادبی کچارہ آخا بلکن مچ آ خضدار نا ادب چوری مَس۔ دعاءِ اللّہ پاک آن دا ہنین آ ایلم نا مغفرت ءِ کے آمین۔