خوشی تا راز

انسان نا زی آ ربِ پاک نا بھاز بھلو تورَو اریر کہ او انسان ءِ ہر وڑ انا نعمت آتیان شُپ کرینے، خوشی ہم اللہ تعالیٰ نا ہمو نعمت آتیان اسہ بھاز بھلو نعمت اسے، ہراڑکن انسان اخس کاٹم ءِ سجدہِ شکر اٹی تخے اونا حق ادا مفک۔ خوشی ہمو گڑا ءِ ہرانا دوئی کننگ کن ہر اسٹ خوار ءِ، و ہر بندغ خوش مننگ کن فریشان ءِ۔ ولے بھاز کم بندغ آتے چُنکو وخت اسے ٹی است انا خوشی دو بریک، راست پارینو کہ وخت کس اکن سلپک۔ خوشی مرے یا فریشانی، اسہ نا اسہ دے اودے ہنوئی ءِ، تو او کاہک و دیک بدل مریرہ۔

اینو نن خوشی و ہمو گڑا تا بارو اٹ ہیت کینہ ہرافتیان خوشی رسینگک، انتئے کہ ننا راج اٹی خوشی تو ہر بندغ پٹِک ولے خوشی انت اسے و خوشی نا حال حقیقت انت ءِ، کس ءِ سما اف کہ ہراکان و امر دو بریک۔ افسوز نا ہیت دادے کہ نن خوشی ءِ پیسہ، مال و دولت، زیبائی یا پیری و ورنائی ٹی پٹنہ ولے گِڑاس سائیکولوجسٹ پٹ و پول و مخلوق آن سوج کننگ آن پد دا نوِشتہ کرینو کہ خوشی پیسہ و زیبائی یا ورنائی و عقلمندی ٹی اف بلکن خوشی نا گِڑاس تعلقداری جانجوڑی، لائخی، مہر مریبت و عزیزداری تون ءِ۔ میئرز (Myers)و ڈائنرز (Dieners) اِرا سائیکولوجسٹ ءُ، او لکھرہ کہ اگہ اسہ بندغ اسے تون دنیا نا نیمہ نا کَچ پیسہ و دولت مرے، ولے عزیز و سیال آتیان محروم مرے، جان دراخی نا دولت آن محروم مرے گُڑا او خوش مننگ کیک؟ ہچ سوج ودی مفک، انتئے کہ اوفتا پٹ وپول نا رد اٹ بھاز آ غریب آک ہم خوش ءُ، و بھاز آ پیسہ والاک خوشی ءِ ڈیوا توررہ پٹرہ۔ کس رشتہ و رشتہ دار آتیان فریشان تو کس رشتہ و مہر کروک آتا مفنِنگ آن مونجا۔ ہندا وڑ اٹ پیشن نا اسہ فلسفی و نوشتکار اس، ایکارٹ ٹول (Eckhart tolle) تینا کتاب ”ساڑی وخت انا طاقت“ اٹی لکھک کہ انسان نا زی آ غم و فریشانی بننگ اسہ المی ءُ گڑاسے، ہراڑان بچنگ نا اسٹ انگا کسر دادے کہ بندغ تینا ساڑی وخت آ چکارکے، و ہنوک آ و بروک آ وخت آ سوچنگ اٹ تینے فریشان کپ، تینا ساڑی آ انرجی ءِ مسہ(3) جاگہ غا بشخِپ و تینے نزور کپ۔

خوشی نا ہیت کروک آک بیرہ فلسفی و سائیکولوجسٹ آک اَفّس بلکن دنیا نا چندی مذہب آک ہم دانا زی آ ہیت کرینو، دن کہ بدھ مت مذہب نا جوڑ کروک (مرکزی کردار) سدھارتا گوتم زند انا فریشانی و بے جاراتی نا زی آ سوچا و دافتیان جان خلاسی نا بارو اٹ سرسہبی دوئی کرے۔ او دنیا ءِ پیری کرے و خنا کہ خوشی ہر بندغ ءِ نصیب اف۔ انتئے کہ غریب امیر مننگ نا تُغ خنسا تینا خوشی تے زار کیک و امیر پین امیر مننگ کن فریشان ءِ۔ ہندا سوب آن او تینا زند انا آخری دے تے ٹی پارے کہ است خواہی و خواست، فریشانی و بے جاراتی نا سوب مریرہ، گڑا بندغ آرزو تِخپ (ہرا کہ ناممکن ءِ) یا گُڑا مدامی فریشانی نا زند تدیفے۔ گوتم بدھ دا ہم پارے کہ ڈُکھ و ویل، غم و فریشانیک انسان نا ازل آن سنگت افس بلکن دا انسان نا جِند انا تینا مزغ انا ودی کروک ءُ گِڑا ءُ۔ ہندا سوب آن او پارے کہ اگہ بندغ تینا تہہ (اُست) اٹی آرزو و سٹی آ گڑا تا زِراب ءِ کسفے گُڑا او اسہ جاگہ اس سر مریک ہرادے ”نروان“ پارہ، ہرانا مطلب ءِ کہ ہرکس آرزو تخپک اودے تکلیف فریشانی ہرفنگ نا گرج مفک۔ قلمکار آک لکھرہ کہ گڑا گوتم ہمو بندغ ئس ہراکہ نروان دوئی کرے و تینا کل است خواہی تے نت تا کیرغ آن کرے۔

ولے آرزو کننگ و اوفتا پورواری کن نت دو خلنگ ازل آن انسان نا فطرت اٹی مسنے گڑا نن دا پان کہ انسان اسُل غم و فریشانی آن پیشن مننگ کپک؟ یا بدھ مت آن بیدس خوشی ءِ پین جاگہ و پین نظریہ ٹی ہم نظر آن کشِن؟

اسلام و مسلمان تا نظریہ و سوچ انا رد اٹ خوشی اسہ روحانی ءُ گڑاسے و روح انا آسراتی خدا نا خُڑکی و مخلوق نا خذمت اٹ دوئی مریک۔ تو دا ننا ایمان نا ہم بشخ اسے کہ تینا روح ءِ پین عبادت آتیان بیدس خلقِ خدا نا خذمت اٹ آسرات کین، و جائی دا اسہ آزموندہ ئی ءُ گڑاسے کہ وخت اس کس انا کمک (Help) ءِ کین تو ننے خوشی نا اسہ بھاز بھلو بشخ اس ملک۔ ہندا وڑ اٹ تینا سیال عزیز آتا خیال ءِ تخنگ و حقدار آتا حق ءِ پہہ مننگ و پورو کننگ آن ہم خوشی ملنگ نا گمان ارے۔ انتئے کہ مست اناک پارینو کہ خوشی ایتوس گڑا خوشی خنوس۔ افسوز نا ہیت دادے کہ ہر بندغ خوشی تو پٹک ولے خوشی تننگ کن تیار اف۔ خوشی و فریشانی ہنوک بروک ءُ گِڑا ءُ۔ دافتیٹی انسان ہمو کاریم تے کے کہ ہرافتا ننا خواجہ سرور عالم محمد رسول اللہ صلی اللہ علیہ وسلم پرمان کرینے۔

مسلمان نا شان و ایمان ہم ہندادے کہ او دا دنیا ءِ اسہ امتحان و ختم مروک ءُ ہند اس تکک۔ گُڑا دا ہیت ہم مزغ اٹ مرے کہ امتحان خوشی نا گِڑاس اف بلکہ اوٹی نتیجہ نا غمخواری و بروک آ وخت انا تیاری کن فریشان مننگ نا گرج ءِ۔ دا ہم چان و پہہ مرین کہ وخت امر کہ مرے کاہک گُڑا ہندا سوب آن اسہ مسلمان اس فریشانی ٹی صبر، توبہ و زاری و خوشی ٹی تینا رب انا شکرگزاری ءِ کیک کہ او دن ءُ نعمت تسنے۔ فریشانی ٹی ہم اللہ حکمت تخانے و داٹی انسان کن جوانی ڈکوک ارے۔ دن کہ مولانا وحیدالدین خان تینا کتاب اٹی نوِشتہ کرینے کہ غم و سختیک انسان ءِ سوگو کیرہ و مونی ہننگ، شون ہلنگ نا پارہ غا راہی روان کیرہ۔ دا ہمو حکمت و ڈکوک آ راز آک ءُ، ہرافتے ہر بندغ پہہ مننگ کپک بیدس رب انا ذات آن۔ ہندا خاطر آن انسان خدا نا شکر ءِ ادا کے و خدا تعالی نا منشا اٹ زند ءِ تدیفے۔ گڑا است ءِ آسراتی رسینگک۔

ہفتئی تلار

تاک: 34

05 September 2020

پنہ، 6