ایسری آن بنا        (افسانہ)

“نی کنا ہیت ءِ انتئے پہہ مفیسہ۔”

“ای نا ہیت ءِ پہہ مننگ خواپرہ ہم، انتئے کہ نا حالیت ءِ پہہ مسنٹ۔”

“انت مسنے کنا حالت ءِ؟”

“ہندا تو ہیت ءِ، نے ہوش مروسس تو تینا حالیت آن نے خبر مسکہ۔”

“کنے ہچ متنے، نی ہندن وہم کننگ اُس۔”

“بس اریٹ ای وہمی ئس، داسہ مونی بر۔”

“ہرانگ دیسہ کنے؟”

“ہمو جاگہ غا ہراڑے نا دا حالیت جوان مرے۔”

“کنا حالیت؟ کنا حالیت تو جوان ءِ، کنے ہچ متنے۔”

“اﺅ سہی پاسہ، دا تنیائی، بے جاراتی، دے و نن اسہ سوچ اسے ٹی ڈب ہلوک آ زندگی نے کن جوان ءِ۔”

“دا تو کنا مقدر ءِ باسط جان!”

“تو بر دا مقدر ءِ بدل کین۔”

ریاض باسط آ خار اٹی ہرسا “نی داسہ مقدر بدل کیسہ، خدا مسنس۔”

“خدا آخا، خیرخواہ۔”

“دا خیرخواہی اس اف باسط، دا بیوقوفی اسے۔”

“بس انت اس ارے دا وخت آ نا جوانی ہنداٹی ءِ۔”

“جوانی؟ کنا جوانی، نہ کنا جوانی تو ہنا ….۔”

“ہمو نا پوروی کن تو نے دننگ اُٹ ای۔”

“نی امر ءُ ہیت کیسہ باسط، او خانہ او کمی پورو مننگ کپک۔”

“خیر، اگہ پورو متو تو نیمہ درد ءِ آوار کرو۔”

“بھاز مشکل ءِ، نی دا گڑاتے پہہ مفیسہ۔”

“سہی پاسہ، دا وخت آ ای پہہ مفرہ، بس نی خدارا بر کن تون۔”

“ہرانگ، ہرانگ دیسہ کنا میت ءِ، ای ہنوئی بروئی افٹ۔”

“نی بر، داڑے اینو بازار لگانے، نا کمی ءِ پورو کینہ۔”

“بازار لگانے؟ انت اسے نا؟”

“مَسن تا، مسن تا بازار لگانے۔”

“مسن تا بازار، نی انت پاسہ؟”

“نی مچے گام ہرف کن تون بر نے کل گڑاتے پاوہ۔”

“اُف خدایا، نا دا ضد۔”

“دانگ ہر، دا چارما کنڈ آ مَش تے خنِسہ، دا مش تا دامان اٹی اینو بازار لگک، داڑے مسن تے اتیرہ و ہر ضرورت مند انگا بندغ تین کن مسڑ اس گچین کیک ولدا اوفتا نکاح خواننگک و دوارہ دا ہمسفر آک دو دوٹی ہلسا تینا زندگی نا بنا کن کارہ۔”

“زندگی نا بنا کن؟”

“اﺅ اینو چندی زندگی تا بنا داکان مریک۔”

“باسط نا ہوش ہرافتیٹی ءِ، نے سما اف کنا زندگی ایسر مسنے؟”

“ہندا سوب آن نے ایسنٹ داڑے کہ نا زندگی اسہ وار ولدا بنا مرے، کنا دوست۔”

“باسط ……..۔۔”

باسط اونا ہیت ءِ کاٹ کرسا “بس بس زو کہ زوکہ بازار شروع مس۔”

“کنا ہیت ءِ تو بن ….۔۔۔۔”

“دا ہیت انا وخت اف، بر داڑے کن تون سل۔”

ریاض باسط تون اوار سلنگ آن گڈ

“داسہ انت مریک؟”

“داسہ اِرا بندغ بریرہ، نا پن ءِ سوج کیرہ دوارہ نے آن سوج کیرہ امر ءُ مسڑ اس خواسہ….”

“امر ءُ مسڑ اس مطلب؟”

“مطلب، داڑے مسہ بشخ ءُ دا بازار نا، اولیکو بشخ اٹی پنج مسڑ اتیرہ ہرا کاٹم آن نت تسکان ڈکوک ءُ دوانہ نے اوفتا بیرہ دوتے نشان ایترہ، نے اوفتا دوتیان تین کن ہمسفر اس گچین کروئی ءِ….”

“ہمسفر، کنا ہمسفر تو….”

“نی چپ کر ریاض، داسہ کنا ہیت آتے بن۔”

“……………………”

“ہلہ چپ کریس۔”

“نی پاریس چپ کر۔”

“ای دا پاتوٹ چٹ چپ کر، خیر بن۔”

باسط ہیت ءِ مونی درسا “اولیکو بشخ انا بازار اٹی مسن تا قیمت مسہ لکھ روپئی ءِ….”

“مسہ لکھ روپئی؟”

“اﺅ، مسٹ۔ جوان مس یات بس نا پیسہ غاتے ای ہرفینٹ کل کن تون ءُ۔”

“کنا پیسہ غاک نے تون ءُ؟۔”

“آن، نا آسراتی کن ہرفینٹ تا۔”

“کنا آسراتی….” ریاض ہنداخس پارسا چپ کرے۔

“خیر، ہیت ءِ بن۔”

“آں۔”

“اولی بشخ آن گڈ، دوانہ ارٹمیکو بشخ انا واری مریک، اوٹی چار مسڑ اتیرہ دافتا مچ آ بدن ڈکوک ءِ بیرہ خنک تا پاش ءُ، نے خن تیان تین کن زندگی نا ہمراہ اس گچین کروئی ءِ، دافتا قیمت پنج لکھ روپئی ءِ۔ امر پہہ مننگ اُس۔”

“اُم م م م، بِننگ اُٹ۔”

“دوانہ آخریکو بشخ انا وار مریک داٹی نے کن مسہ مسڑ اتیرہ، دافتا بیرہ مونک پاش ءُ، ایکان مُچّ ڈکوک ءُ، نے چہرہ غان تین کن زئیفہ اس گچین کروئی ءِ، دافتا قیمت ہفت لکھ روپئی ءِ۔”

ریاض ہیت اسے کن دوتے سرفے کہ باسط ولدا “داڑے اسہ “دانا بینچ” اس ہم ارے۔”

“انت اس؟” ریاض سوج کرے۔

“داڑے، اے کنڈ آ ہر ( باسط تینا دو ءِ قبلہ نا کنڈ آ مریفسا پارے) اسہ پیر ءُ بندغ اس تولوک ءِ۔ اوڑان بندغ آک سلاہ ہم ہلنگ کیرہ۔ او سلاہ تننگ کن لکھ روپئی خواہک۔”

“انت سلاہ ایتک۔”

“دا نے پاہک کہ مسڑ نا زیبائی امر درست مریک۔”

“زیبائی، او امر تاہک۔”

“او تاہک ہندا سوب آن اودے دانا پارہ۔”

“زیبائی….۔۔ ” ریاض گڑاس پاننگ خواہسکہ ولے باسط اونا دوٹی ہلسا اودے مونی درے۔

“ہرانگ کانہ؟” ریاض ارّفے۔

“ای تو پاو کان دانا غا، داخہ پیسہ خڑچ کننگ آن جوان ءِ، دانا نا سلاہ ءِ ہلین او انت پاہک۔”

دانا نا ماس آ سر مننگ تون باسط سلام بٹے و اوکان گڈ اسہ نظر اس ریاض نا کنڈ آ ہرا ولدا دانا ءِ پارے:

“دا بندغ ءِ ہمسفر اسے نا گچین کننگ کن ایسُنٹ، پیسہ غاک ننا کم ءُ، نن خوانہ نی ننے دن ءُ سلاہ اس ایت کہ نن مسہ لکھ یا پنج لکھ والاس ہلین دین، پین اف اسہ اِرا لکھ بچت مرور۔”

دانا تینا کرسی ءِ میز آن خڑک کرسا بشخندہ اسے تون ہیت ءِ بنا کرے:

“خواجہ، ای تینا سلاہ ءِ تو نے ایتوہ، نی ہندا مسہ لکھ والاتیان کل آن زیبا انگا ءِ گچین کروس ولے کنا فیس۔”

“نا فیس ءِ داسہ ایتوہ۔”

باسط تینا جیب آ دو درے و لکھ انا بنڈل اس کشا دانا نا مون آ تخا۔

“نما دا سنگت نا طب جوان لگپک۔” دانا ریاض آ ہرسا باسط ءِ پارے۔

“اﺅ خواجہ، ہندا سوب آن داڑے ایسنٹ تے، داکان پد جوان مرو۔”

“تو کل آن مست نم کنے دا پابو نم کن زیبائی انت اسے؟” دانا سوج کرے۔

باسط ریاض آ ہرا تو ریاض لخ لڑونج شیف ہننگ ئس۔

باسط “خواجہ، بازار شروع مننگ ءِ، ننے آن سوج کپہ نی پا، ننے سلاہ اس ایت۔”

دانا چنکو بشخندہ اس کرسا “دا بازار اینو شام اسکان ارے، نم کنا جواب ءِ ایتبو۔”

باسط ساہت اس سوچ خلنگ آن گڈ “زیبائی۔۔۔ زیبائی پسند اسے۔”

“بلکل او تو ارے ولے زیبائی نا تعریف انت ءِ۔”

“تعریف؟ زیبائی نا انت تعریف اس مرو خواجہ، گڑاس نے جوان لگا تو بس او زیبا ءِ۔”

دانا ولدا بشخندہ کرے “نہ، نہ، خواجہ، نما ہیت راست ءِ ولے…. خیر ای نمے پہہ کیوہ، نن کل اسہ مسڑ اس یا گڑا اس خنِنہ تو پانہ دا بھاز زیباءِ یا دا زیبا اف، تو دا اندازہ ءِ نن امر خلینہ یا او ہرا گڑاک ءُ نن اوفتا حساب اٹ یا ہُننگ آن گڈ فیصلہ کینہ کہ دے زیبا ءِ دے زیبا اف؟۔”

باسط دانا نا ہیت آتیا غور کننگ آن گڈ “خواجہ، دا گڑا غا تو ہچ ای سوچتنٹ۔”

“تینا سنگت ءِ سوج کبو۔” دانا پارے۔

باسط ریاض آ ہرسا “ریاض، نی جواب ایت”

ریاض لخ ءِ بڑز کرسا “باسط کنے زئیفہ نا ضرورت….۔۔۔۔”

باسط اودے ولدا تینا ہیت اکن الیتو و دانا غا ہرسا پارے “خواجہ! دادے الیبو داڑکن ای گچین کیوہ، نم بس کنے پابو۔”

دانا “خواجہ، دنیا ٹی امر ءُ گڑا اس مرے اونا زیبائی کن گڑاس خواست مریرہ ہرافتیان نن پاننگ کینہ کہ فلانی زیبا ءِ فلانی اف….”

“ٹھیک، ٹھیک مطلب نم دا پاننگ خوارے کہ فلانی نا خنک بھلن ءُ، بادامی ءُ خن ءُ تے، ملار آک تے بھلن ءُ تو اونا خنک زیبا ءُ فلانی نا بامس کشوک ءُ سے، اونا بامس شوتک ءُ سے تو اونا بامس زیباءِ، فلانی نا نازرک ءُ پیشانی اسے، فلانی نا پمبئی ءُ ہور ءُ، فلانی نا جوڑک تنک ءُ، خواجہ دا وڑ تو نن کل تیانہ۔” باسط پارے۔

دانا داجار پاش ءُ مخنگ اس خلسا پارے “کنا خواجہ، کنا خواجہ، دا تو ولدا ہمو تینا پسند آ بریک، بھاز ءِ بھلا خن دوست ءِ بھاز ءِ چنکا، بھاز ءِ بھاز انا جوڑک دوست بریرہ تو بھاز ءِ بالاد۔”

باسط کرار ءُ حرکت اسے ٹی کاٹم ءِ آخا ٹی سرفسا ہچ ءُ ہیت اس کتو۔

دانا “رنگ، بالاد، نقش، زبان، رواج، دا کل پسند آ تخوک ءُ، اصل زیبائی نا چار گڑا ءُ، ہرا گڑاتیان مُسٹ اگہ مسڑ اسے ٹی مسر تو اودے نن بھاز زیبا پاننگ کینہ، چار مسر تو کل آن زیبا ءِ….”

دانا نا ہیت ایسر متویسس کہ باسط اشتافی سوال کرسا “انت ءُ دا گڑاک خواجہ۔”

“اولیکو مسڑ نا لخ، اونا لخ اگہ شش ہور انا کچ ئس تو او زیبا ءِ، شش آن کم و بھاز آخا یعنی لخ زیبائی نا بھلو علامت اسے، ارٹمیکو اونا مُخ اونا مخ اخس بھلن ئس یعنی پتغ آتا نیام آن چار بند آتسکان دا جاگہ اخس مرغن ئس او ہموخس زیبا ءِ، مسٹمیکو گڑا اونا نت تا کیرغ ءِ ہرا مسڑ نا نت تا کیرغ آوار ئس او زیبائی ٹی کم ءِ، زیبا انگا مسڑ نا نت تا کیرغ نا نیام اٹی چنکو کھڈ اسے نا مننگ لازمی ءِ، یعنی پنجہ و پونزپاد نا نیام آوار مف۔ چارمیکو گڑا اونا دوتیان درست مریک یعنی اونا دلدست آن، مسڑ نا دلدست آتیا دا چنکا چنکا لکیرک اخس سفا درست مسرہ او ہموخس زیبا ءِ۔”

باسط دانا نا ہیت آتیا گڑینگسا “دا تو ٹھیک ءِ خواجہ، ولے دافتیان نن اسہ گڑا اس ہننگ کینہ اونا دوتیا بس ایلو گڑاک تو ڈکوک ءُ۔”

“بالکل، نمے ہندا اسہ گڑا بھلو تاوان اسے آن رکھک۔”

باسط ریاض نا دوٹی ہلسا ولدا اودے ہمو جاگہ غا درے سلفے۔

دا وخت آ بازار نا اولی چکر نا ارٹمیکو بشخ برجا ئس۔ باسط ریاض ءِ تولنگ نا اشارہ کرے کہ نن پد انا چکر نا اولیکو بشخ اٹی بشخ ہلون (دو والا)۔ ریاض تولنگ آن مست “ای بشخ ہلنگ خواپرہ باسط جان۔”

“نی بکواس کیسہ۔”

“آن او تو کیوہ ولے دا مسنک کنا وڑ انا افس۔”

“امر نا وڑ انا افس، انت مطلب۔”

“مطلب دا مسڑ ءُ؟”

“مسڑ ءُ مطلب؟”

“ای مسڑ خواپرہ، ای تینا زئیفہ ءِ خواوہ۔”ریاض نا خڑینک آک ہندا ہیت اتون ڈک ڈک مِش تیا تمار۔

باسط توار ءِ سبک کرسا “دا مسڑ نا زئیفہ مریک نا نکاح خواننگک….”

ریاض دوتے باسط نا کوپہ غا تخسا۔ “نی انتئے پہہ مفیسہ یار، ای مسڑ، زئیفہ بلکہ پوسکن ءُ زندگی اس خواپرہ۔”

“نے پوسکن ءُ زند اس بکار ءِ، نی انتئے ضد کیسہ۔”

“پوسکن آ زند؟ پوسکن آ زند؟ کنے زند بکار اف نی پوسکنی نا پاسہ۔”

“نے سما اف نا دا حالیت آن نن اخس فریشان اُن اخس بُرانن تہٹی، نے گڑاس خبر ارے۔”

“کنے خبر اف تو نمے انت خبر ارے، ای انت خواوہ؟”

“نی پوسکن ءُ بنا اس خواسہ۔”

“بنا، بنا؟ بنا ہچ پوسکن مفک، بنا بنا غان گڈ بنا غا بفک۔”

“نا مصیبت ہندادے نی ہیت ءِ ہرفپیسہ، دا شش سال اٹی نی تینے امر کریس….”

“ای اول آ پاریٹ دوانہ پاوہ دا کنا مقدر ءِ کنا سکون ہنداٹی ءِ۔”

“بس چپ کر، جک مر داسہ، چکر بنا کرے۔”

باسط ریاض نا دوٹی ہلسا اودے بش کرے۔ چکر آ تیان مست باسط ریاض نا پن ءِ لکھفے۔ ولدا اولیکو چکر نا اولیکو بشخ اٹی مسن تا دوتیا ہننگ آن گڈ باسط ریاض ءِ وس کرے ولے ریاض ورندی تتو۔ ولدا ارٹمیکو بشخ بنا کرے۔ چار مسڑ ہرافتا خنک پاش ئسر اوفتا مون آ سلیسر۔ باسط ریاض نا مون ءِ بڑز کرے ریاض نا خنک مون پہ مون نا مسڑ نا خن تیا تمار ہرا دیری دیری گروشک تسرہ، ریاض نا خوڑتی اٹ ہننگ آن گڈ مسڑ نا خنک پین زیات پالسُر تو مسڑ لخ ءِ تینا لڑونج کرے۔ ریاض ساہت اس پین اودے ہرا و ہنداڑتون باسط نا جیب آتیا دو بٹے و کل پیسہ غاتے کشا ڈغار آ خسا ہمو مسڑ نا دوٹی ہلک گام کرے۔ باسط پیسہ غاتے کن تینے ڈول کرے تو ایلو کنڈ آن دانا ہرا اوفتے سیل کننگ ئس تینا کرسی آن بش مرسا ریاض نا رند اٹی توار کرے:

“خواجہ، دا مسڑ۔۔۔ دا مسڑ اس اف…. دا…. دا نے آنبار ءُ۔” او گڑاس پاننگ خواہسکہ ولے اوڑان مست ریاض نکاح والا جاگہ غا سر مس۔

ہفتئی تلار

P# 07

02-08 May 2020