کاروان تون تُد                         5

دُعا

اے خدایا….! نی بلوچ آتے گچین ءُ مڑد ایت

پُر دماغ و جان نسار، زندہ دل روشن خیال

……..

فکر اونا تازہ پوسکن مثال اٹی سُہبِ چِرّک

عقل اٹی اونا خنو ای سور دریاب نا جلال

……..

متکن آ دا رسم دود آتیان او آجو مرے

ہر درد اٹی بشخندہ کے اودے بف غصہ ملال

……..

اُست دریا نا مسیل اٹ، سوگو ءِ دنکہ تلار

اونا اُست اٹ جاگہ ہچ کپ خوف بھیم آتا وبال

(کاروان کے ساتھ۔پنہ، 181)

٭٭٭٭٭

پوک انگا قربانیک

کبین باریم تا ارّفپہ نی ہڑدے نا، کنا سنگت

پریشان انگا سوچ آتے کنا حیران نی کپہ

ہُشوک ءُ داغ نی تخپہ کنا دا جوزہ غاتیا

کنا نی بخت آ خاچوک آ، اسُل ارمان نی کپہ

….

شرابی خیسن آ خن تیٹ خمار آتے اسُل ہرپہ

زمانہ نا دا چرخاب ہم کنے تو رُلفینے بھاز

کنا جوزہ غاتا طوفان ءِ مگر بیدار نی کپہ

کہ اودے ”اَف“ انا توک اٹ سدائی خاچفینے بھاز

غم و ڈکھ دڑد سہوک آتا، ہرادے دوستخواہ غمخوار؟

کہ تینا رنج دڑد آتا نن اودے پان کین اظہار

دا ننک ءُ نا غریب آتا ہرادے بخت انا استار

امر خاچوک آ قسمت ءِ سما ایتن؟ مرے بیدار

….

اسہ کنڈ آن شپادی ءِ لغڑ و بینگُنی خواری

اسہ کنڈ آن نعمت آک باگل شئیر مَے خواری

اے پِلکوکا آ چُنا تا لنگڑی تا نے دُرا ہائے

کنے نی راست پا ہندا وڑک ءُ دا جہاں داری؟

ای سوچوہ وڑ اٹ تینا امامِ قوم انا بارٹ

غریب و بزّگ آتیا او طوفان قیامت ءِ بش کے

ای حیرانی ٹی حیرانی پریشانیک ودّرہ

(کاروان کے ساتھ۔ پنہ 101۔102)

٭٭٭٭٭

شہادت خان مہراب خان

اول تو نا سفت آتے شہہ ِ جبار ای کیوہ

نی بُڑزی تان بڑزا اُس غفور غفار ای کیوہ

ای اوکان پد محمد نا سفت اظہار ای کیوہ

قلم ءِ وا نوشتہ غا ہنر اٹ سوار ای کیوہ

گچین رنگ اٹ دا کاغذ ءِ سفا زیبدار ای کیوہ

تدوک آ تیز طوفان نا پدا اظہار ای کیوہ

سفت آتان پدا دا وڑ تینا اظہار ای کیوہ

……..

قلات نا تخت سیوا غا او تولوک ئسک عالیشان

کہ تولوک ئس شہزادہ ، شہیدِ خان مہراب خان

ہر اسٹ اونا دربار اٹ خوشی آن ئسُرہ شادان

امیر و شیخ کُل ئسُر وَ تولوک شیر دل مردان

سیانڑا گپ کروک ئسر ہم خواجہِ ایمان

……..

اسُل ای خنتنُٹ وخت اس وطن نا تاجدار دا وڑ

سخی دن ءُ بہادر ای، مثال اسفند یار دا وڑ

سکندر، بادشاہ خسرو اُلس نا دوستدار دا وڑ

سخاوتی، یتیم پال و خدا ترس شہریار دا وڑ

……..

خل و آہن نا ماڑی اس کہ بُڑزا زیبدار اونا

پن ءِ تے بِنگوسس سندھ ہند و ایلو قندھار اونا

مشہد و کابل و غزنی نا خرُّن ملگزار اونا

اے برما، ہند، چین و شام کہ روم زنجبار اونا

گچین آ بادشاہ تے ٹی کہ ئسکہ شمار اونا

غزہ ٹی بے مثال ئسک کہ جنگی شہسوار اونا

……..

دتر پُرجوش و قتل و کوش نا بس نا گماں طوفان

دتر مِش تیٹ وہا وخت اس کہ خیسُن مس ڈغار آسمان

مصیبت ظلم تادی تان،کہ ہوغا بندغی دڑد آن

زمین آسمان، چُک،مچّی کریر واتوڑ بے پایان

……..

غم آن خلقت خڑینک شولا ولایت آن فوج اس بس

او کلکتہ و ہندوستان انا فوج آن بے وس مس

فرنگی دُز ٹیک ئسک لعین ابلیس شیطان ئس

کہ شاہی آ خزانہ تے کرے او ساف جارو اس

فرنگی مو ن تس پیغام کہ خان ءِ ایتبو نم ڈس

……..

”قلات نا تخت سیوا ءِ کرک خالی کنے آ بر

کنا حکم آتے نی منہ، کنا خدمت اٹ حاضر مر

ارے نے کن دا عزت اس، سلامی ءِ کنا نی کر

وطن داسہ کنا ءِ دا، کرک تینے کنے آ سر

کنا دا حکم فرمان ءِ نوائے کہ خلوس ٹھوکر“

……..

ورندی خان اودے تس گچین آ شان اتو تینا

”سفا شیطان انا شکل اٹ نی داڑے بسُّنس پاوہ

ارے کن کن میار اینو ای احمدزئی بریو نے آ….؟

بریو ای نا در آ اینو لخ ءِ ای شیف کیو نے آ….؟

بنک نی مَست نے پاوہ، کنا ءِ دا وطن بُندر

 تینا اے فوج ازباب آ اسُل نی بُلّپہ خودسر

ارے آسان، تخان دلدست آ کاٹم ءِ اکثر

اگر نے جنگ انا شوق ءِ بلوچ آتا نی کنڈآ بر“

……..

خرینو بنگ ورندی اس، غُرّا جرنل کُچک آنبار

جلہو کن او قلات آ بس کہ تیوی فوج اتون، مردار

او تین تون ایس توپ آتے سلہہ پین ایس ہم رغدار

فرنگی نا خنا رُوپ ءِ، مخا محراب خلک ٹہکار

ٹکا مس دِریمبہ ہر کنڈ آ، کہ توپ آتا اسہ غمبار

……..

در و دیوال آ میری نا شلار او گولہ بے پایان

کہ ئسُّر جِک دیوال آک فرشتاک خوف اٹی حیران

جوان آک ہم سلاہ دُو ٹی کہ پیش تمار اُرا تیان

کس اسے لاش زغم آتان، کس اس نا لخ جتا جون آن

وضو مس عنبر و مُشک اٹ کریر او کاٹم ءِ قربان

……..

کرے زغم ءِ تینا دُوٹی، او ٹوپ ءِ آہنی بینا

دڑا مہراب میدان اٹ، اوار ورنا تتون تینا

بہادر مڑد جنگوڑو کہ خاخر ئسُرہ کُل تا

……..

ہراتم دشمن ہکل تِس، او ئسُر خان اتون اسہ جا

دا مننگ ہِچ اسُل کپک، مرین دزگیر دُو آن اونا

توار ءِ یا علی حیدر، کہ جنگ ءِ کپ کرے چیرا

 ……..

لخ ءِ خلکُر فرنگی تا کریر او کپ قطار آتے

دلیر انگا مجاہد آک کریرک خوک ہزار آتے

(کاروان کے ساتھ۔پنہ 40۔44)

ہفتئی تلار،

تاک26

04 July 2020

پنہ، 3