گچین آ زکوٰة

ننا علاقہ نا اسہ بھلو سیٹھ اس تینا ہمسائے سے تون اوار اسہ مُرغن ءُ سفر اسے ٹی نن تون ہمسفر مس۔ مچ آ سفر او ہندا ہمسائے آن، تےنا خذمت ءِ جوان کرفیکہ، او ہڑدے ننے پارےکہ کہ ”دا مسکین ءِ ای اِرا ہزار روپئی زکوٰة تسنُٹ۔“ ہمسائے تے بھاز غریب ءُ بندغ اس ئس، اونا شکل آن سما تماکہ کہ، وار وار آ دا ہیت انا بننگ آن او خجالت مریک، و اونا اُست ہم بھاز خراب مریک۔ ولے او مسکین غریبی یا شاید تینا فطری آ شرافت نا سوب آن سیٹھ ءِ ہچ ءُ ورندی اس تتوکہ۔

ننا سنگت آتیان اسہ سنگت اس دین ءِ گڑاس سرپند مروک ءُ بندغ اس ئس، ہندا سوب آن سیٹھ انا، دم دم نا منت تخوک آ داہیت آک اودے دوست بتوسہ۔ اخیر اسہ دے او جوزہ ٹی بس، سیٹھ صاحب ءِ پارے۔

”سیٹھ صاحب بے شک! زکوٰة تننگ اسلام نا، رکن آتیٹی بھاز ضروری ءُ رکن اسے، دین نا بزرگ آک پارہ کہ، اللہ تعالیٰ قرآن پاک اٹی زکوٰة نا ذکرءِ نماز تون اوار اوار ہشتاد و دو (82) وار کرےنے۔ او دا ہم پارہ کہ، ہرا بندغ آک اللہ تعالیٰ نا تروک آ مال ءِ تینا، پین بندغ آتیا خڑچ کیرہ، پدا ہموفتیا ہچ ءُ منت اس تخپسہ، نئے اوفتے پین وڑ انا تکلیف اس ایترہ، تو ہموفتے کن، اوفتا رب اتون اجر و ثواب بھاز ءِ، قیامت نا دے آ اوفتے ہچ ءُ وڑ اسے نا خلیس اس مفرو، نئے او غمگین مرور۔

ولے نے خبر ءِ کہ او دا ہم پارہ:

کہ اگہ کس اس دا اومیت آ، ایلوڑتون جوانی اس کے، یا اودے زکوٰة ایتے کہ او ہر وخت کنا منتوار مرے تو او، دا نیت نا سوب آن تینا ہندا نیکی تے کل ءِ گم گار کیک۔

دا بارو اٹ اسہ حدیث پاک اسے نا مفہوم ءِ کہ:

گڑاس بندغ جنت اٹی داخل مفرور، اوفتے ٹی اسہ بندغ اس ہمودے، ہرا کہ کس ءِ، تینا مال ءِ ایتک، پدا اوڑا منت تخک۔

منت تخنگ نا جاگہ غا، نی تینٹ تینا دا غریب آ ہمسائے ایلم نا منتوار مر، انتئے کہ دانا سوب آن نامال پاک مس، رکھوک مس، و اوٹی ودکی ہم مس۔