(گنجان                      (افسانہ 

گوربام نا وخت و پاس ئس، دے ٹِک تننگ کن بے تاغت ئس۔ آسمان استارک دے انا رژن آن مُست تینے ڈکاسُر۔ گنجان بیرم نا توک اٹی کڑمب ءُ تُغ اسے ٹی تین کن ہنین ءُ تُغ پٹّاکہ۔ اونا تُغک ہم دُن بھلن الوسہ، اونا مچ آ مال و مڈی دا ڈغار نا دیامان۔۔ دا دیامان اٹ اونا زیبل آ گدان امپ و لڈ اکن اسہ ارا ہُچ آتیان بیدس بزگل، خوا ایزک۔ کونٹ و شُفی اسہ نسخل اس ہم۔ دا دیامان اٹ زندہ مننگ کن تازہ ءُ گہوش اس ہم ئس۔

لُمہ نا پُر مہر آ توار زیبل آ مش دیامان اٹ تالان مرسا “گنجان۔۔ کنا گنج آتا گودی۔۔ کنا بخت انا گودی۔۔ بشہ کنا ساہ انا بند۔۔ سہب تما۔”

گنجان ناز اٹ خن تے ملا۔ جیجا نا نازیفنگ تون لُڈسا بش مس۔۔ خوا نا با بیرہ ءِ ملا دیر کُنگ۔ مون ءِ تینا چڑاپ اس خلک۔۔ لمہ نا ہکل مس کنا “ گنجان دیر تے بھاز زیان کپہ، نے خبر ءِ کہ نن تون دیر انا کاختی تو اف ولے دیر بھاز مُر آن اتینہ۔ ولدا دیر اتوک آ ہم تو نی اُس۔۔” گنجان تینا مون آ بشخندہ اس تالان کرسا تینے اسہ کش اس تس آسمان نا پارہ غا ہُرا پارے “لمہ جان رب تعالیٰ ننے آ مہروان مرے چشمہ و چکل آک گنج وہنگ ءُ، کاوہ دیر اتیوہ۔”

گنجان ءِ گنج آ گودی مننگ نا پن اونا جولی ٹی ہمو وخت آ بس کہ اونا ودی مننگ تون ہفت سال انا مُرغن آ ڈکال ایسری نا پڑو ءِ کرے، وسمی دا دشت و دیامان اٹ ہر کنڈ آ تالان مس، دا پِر و برسات نا سوب آن وسمی ءِ اونا بخت انا پال تکّنگا۔ داسہ گنجان اسک ہرانگ کہ امپ و بٹ کیرہ گنج آک اوفتا نت تیان دروت ہلیرہ۔ او نا وہی پانزدہ میکو سال ءِ با شاغاسُس، وا ہم ہر سال آسمان شنکی کرسا ڈغار ءِ وسم کیک۔ دیامان نا سینہ غا بئے و بوچ آک تینا زیبا غا ندارہ غاتتون سال سیر پڈ خشنگ، اوفتا خد تیان پاڷک چستسا کارہ۔ مش تا شادری پین زیات زیبا مسنے، بئے و بوچ آتا زباد تہو اٹ تالان قدرت نا مہر آتا کلہو ءِ ایتنگ ءِ چکل چشمہ غاک تینا دیر تیا ناز کیرہ۔ داسہ گنجان نا ڈغار وسمی اٹ گل و بال ءِ، اونا ڈغار جہان اٹ کُل آن گچین نظر بریک۔ گل و بالی سیل و سوادی ہر پاس تالان ءِ۔ دا ڈغار ءِ قدرت ہنداخہ تسنے کہ اودے بیرہ قدرت نا خنوک آ تس آک نظر بریرہ، اونا نت تا کیرغ اوکان زیات وسم ءِ۔ او جہان نا ہرس و لالچ آن آجو پوسکن آ دور انا مشن تا غار و غیر آتیان آجو۔ اودے زمان نا تہو ہم لگّتنے کہ اودے سما مرے کہ او گواچنی گنج آتا گودی ءِ۔ ہراڑا آسو پاسو نا خنک سخت ءُ۔

گنجان چا انا پیالہ اس کُنگ، پژدر ءِ بڑزا کرے گدان نا تہہ و پیشن ءِ روفہ کرے خوا غان کلی ٹی دیر شاغا باوہ ءِ تس، باوہ اونا کاٹم آن دروت اس ہلک، اوکان پد بزگل ءِ ہکلا خوافنگ کن درے۔ او تینا خوا ءِ لخ آ کرسا گُد ءِ تینا گلوبند کرے، دیر اتنگ کن او مش انا پاناد نا چکل کن مون کرے۔ او ہرا وخت مش انا سیم آن ایمون مس تو اونا اپاخ آک پرینگار۔ مش انا پاناد آ تمبوک جک ئسُر تمبو تا نیام اٹ بندغ آتا بھلو گل اس تہو اٹی۔ کل انا تا مونک ہلوک ئسُر۔ گڑاس بندغ نرنگ نا جت و پت اٹ۔۔ ولے سپاہیک اوفتے توننگ نا پبّی ءُ کوشست اٹ گاڈی تا زی آ خیسن آ بتّی تتون اوار اوفتا ولنگ ولنگ نا توار تہو اٹی آسمان ءِ کاٹم آ ہرفیسس، دُن پاکہ اسہ جنگ اس بش اس۔۔ بھیم انا جمر تفوک ٹخ ٹخ نا توار تالان…. ابوئے آئی اس تالان ئس، گنجان منہ ساہت اس نت ءِ تینا تورے، دا ندارہ اوڑکن عجب ئس، اسہ کنڈ آن مش تا زیبائی چُک آتا چڑ چڑ شامپشتیر آتا لُڈنگ ایلو پارہ غان بندغ آتا ولکنگ۔ او گیگ کرسا منہ گام مستی ہنا چشمہ نا پارہ غا۔ ایکان مول آ بندغ آک ہکل کریر کہ مسڑ مونی بفیس۔ امر کیسہ داڑے۔۔۔؟ داکان کشہ تینے نہ تو نی ہم ہنداڑے بندی مروس۔۔؟ اونا لڑزوک آ جوڑ تیا “ہلہ ننا چکل۔۔ ننا دیک، نن ہراکان دیر کُنین۔۔۔”

“دیر کنوس نوا کشہ تینے نا پیرہ نا چکل ءِ داڑے۔ تیوی علاقہ ڈاکی نا گواچی مسنے، زُو اس داکان نرہ پین وخت اس داڑے ردی ٹی ہم مون کپیس۔ نہ تو نم ہم ڈاکی نا گواچی مرورے۔”

دا ہیت آک گنجان ءِ بھیم و خلیس نا گواچی کریر او گد انا پلوءِ باٹی کرسا ترڈو ہلسا تینا گدان نا پارہ غا رُم کرے، دا نیام اٹ اونا پازوار آک ہم تلار آتے ٹی گم گار مسُر، اونا نک دتر چُر ٹھپی مسوسُر۔ او ہلشسا تینا ساہ ءِ گدان آ سر کرے۔ لمہ اونا تلوسی ءِ خنا تو گدان آن رُم کرسا مُستی بس گنجان ءِ تینا خمب اٹی کرے۔ او ہندا گڑتی ٹی کہ مسڑ نا رند اٹ نہار اس تد تمانے۔ منہ ساعت اس اودے تینا سینہ ٹی تورے و ہراتم تینا ساہیں ءِ راست کرے تو لمہ اوڑان سوج کرے “انت مس کنا چُنا۔۔؟”

گنجان نا پیشانی آن خید آک چُٹّسا او منہ ساعت تینا ہورک انگا خوا غا ہُرا اوکان پد لڑزوک آ جوڑ تیٹ “لمہ او لمہ ننا چکل۔”

“آ انت مس۔ ننا چکل ءِ پا انت مس۔ نہارک ہلکُنو تے۔۔۔”

“جی جی ہندن سرپند مر کہ اودے نہارک گڑگیس کرینو۔ اوڑے نہار ءُ بدر ءُ اسہ خلق اس تمبو تے آباد کرینو، کنے کنا چکل آ الیتوس پاریر، ڈاکی اس تیوی جہان و شار ءِ پلویڑ کرینے دا ڈاکی خلوک آتے داڑے رکھ کننگ کن آبادی تیان مُر مش تا دیامان اٹ گھیڑ کرینن، تاکہ دا ڈاکی اسہ ایلو ءِ ہلپ۔ امان امان۔۔”

“ننا چکل۔۔۔ ؟ دیر ہراکان کنون۔۔؟ ننا چکل ءِ ہم ڈاکی نا گواچی کننگا۔” گنجان نا خنک غلغو مسُر۔

گنجان نا خڑینک آک اونا خن تیان ریڑ کریر، لمہ تے اسہ پدین ءُ آڑسندہ اس کشسا “او گنجان ننے آ دا امتحان آک اول سر اسے نا ءُ۔ ڈکال، خرما، نہار تا جلہو پرغنگ، ننے آ ڈاکی تو ہمو نن تما ہرا نن اوندائی ٹی پُر انگا تغ آن نا ایلم ءِ دہ سال مُست ہرفیر دریر اودے بے گواہ کریر۔ ہموتم نی چُنک سن ئسسہ۔ نے یات بفروءِ، او اینو اسکان بے گواہ ءِ۔ ای ہر نن اوڑکن انتظاری اُٹ۔ دا ہیت آتے بننگ تون گنجان نا جون یلہ مس گوڈ آتیا تما۔ ایلم ایلم۔۔۔۔

اونا لڑزوک آ جوڑ تیا ایلم ایلم۔۔

ہفتئی تلار

P#2

02-08 May 2020